C'est la vie

Verbouwen is de nationale hobby van de Fransen. Sommigen zeggen dat belastingregels ervoor zorgen dat zo velen een 'residence secondaire dans la Campagne' hebben. Francofielen, waar ik mezelf een beetje toe reken, weten beter. Een oude bouwval in een vergeten dorp is ideaal om, bij voorkeur in een tijdspanne van enkele tientallen jaren, als hobbyproject te adopteren.

De manier waarop verbouwd wordt zegt veel over de levensinstelling van de bijbehorende huizenbezitter. Ik, als barbaarse Noordelijke buitenstaander, ik besteed mijn verbouwingen uit aan een anderhalve meter hoge Catalaan met knoflookgeur. Mijn bovenbuurman (zijn huis staat drie meter hoger dan het mijne) wandelt in zijn vrije tijd door de natuur, komt dan een mooie steen tegen op een droge rivierbedding, laat die liefdevol aan zijn vrouw zien en de rest van de zaterdag wordt besteed om hem vakkundig in te metselen in de tuinmuur, die na drie maanden stenen verzamelen al bijna af is.

Mijn benedenbuurman (die woont drie meter lager, maar hoe dat zit is bijna niet uit te leggen, dat kan alleen een schrijver op het niveau Libris Literatuurprijs) nodigt me uit de recent hervatte verbouwing van zijn huis te bekijken. Een buitenkansje, ik kijk al vier jaar op die bouwval en was nog nooit binnen. De buurman en ik converseren op straat, meestal over zijn matig lopende liefdesleven. Sinds hij het met de buurvrouw van nog drie meter lager heeft aangelegd staat zijn verbouwing stil, want zij woont in een waar paleisje. De buurvrouw is weduwe en verbouwt dus niet meer. Recent heeft ze aangegeven het permanente karakter van de logeerpartij van mijn buurman niet echt meer te apprecieren, dus nu moet hij zijn 'salle de bain' wat hij op zijn Catalaans uitspreekt als 'salle de beng' en de rest van zijn wonderlijke bouwsel afmaken.

'C'est la vie', zegt hij, hij lijdt er niet zichtbaar onder. Met kerst zijn we uitgenodigd voor een 'Apo' als dan zijn keuken af is tenminste. Gezien het verleden denk ik niet dat hij dat gaat redden. C'est la vie.