Genoeg te beleven hier, voor mij dan

Helaas, helaas, ik blog deze week niet. Het zou wel kunnen want er is genoeg te beleven om beeldschermen te vullen van onder tot boven. De buurman heeft weer eens wat geld verdiend en een portie bouwmaterialen bestemd, geel van kleur dit keer. Vakkundig laadt hij ze uit, even later begint het getimmer. Een uurtje later gaat de muziek hard en het kloppen stopt weer, waarschijnlijk tot morgenochtend. Gelukkig heeft hij goede muzieksmaak. De wijn heet vandaag Muscat maar is een droge wijn, wonderlijk. Ik heb het etiket bestudeerd, ik weet nu hoe het zit. Het mooiste vandaag was dat we tijdens een dorstopwekkende wandeling zagen hoe een slang een kikker opat. De kikker schreeuwde, was het een roep om hulp? Nee, de natuur is hard, omdat door de bek van de slang de lucht uit hem geperst werd klonk zijn laatste adem als een paringsoproep. Een onsuccesvolle, de slang trok hem diep onder water.

U moet dit allemaal missen, ik kan het u niet tot in detail vertellen, want ik blog niet, ik heb vakantie. Proost.

Deze week helaas geen blog, tot 1 augustus!

C'est la vie

Verbouwen is de nationale hobby van de Fransen. Sommigen zeggen dat belastingregels ervoor zorgen dat zo velen een 'residence secondaire dans la Campagne' hebben. Francofielen, waar ik mezelf een beetje toe reken, weten beter. Een oude bouwval in een vergeten dorp is ideaal om, bij voorkeur in een tijdspanne van enkele tientallen jaren, als hobbyproject te adopteren.

De manier waarop verbouwd wordt zegt veel over de levensinstelling van de bijbehorende huizenbezitter. Ik, als barbaarse Noordelijke buitenstaander, ik besteed mijn verbouwingen uit aan een anderhalve meter hoge Catalaan met knoflookgeur. Mijn bovenbuurman (zijn huis staat drie meter hoger dan het mijne) wandelt in zijn vrije tijd door de natuur, komt dan een mooie steen tegen op een droge rivierbedding, laat die liefdevol aan zijn vrouw zien en de rest van de zaterdag wordt besteed om hem vakkundig in te metselen in de tuinmuur, die na drie maanden stenen verzamelen al bijna af is.

Mijn benedenbuurman (die woont drie meter lager, maar hoe dat zit is bijna niet uit te leggen, dat kan alleen een schrijver op het niveau Libris Literatuurprijs) nodigt me uit de recent hervatte verbouwing van zijn huis te bekijken. Een buitenkansje, ik kijk al vier jaar op die bouwval en was nog nooit binnen. De buurman en ik converseren op straat, meestal over zijn matig lopende liefdesleven. Sinds hij het met de buurvrouw van nog drie meter lager heeft aangelegd staat zijn verbouwing stil, want zij woont in een waar paleisje. De buurvrouw is weduwe en verbouwt dus niet meer. Recent heeft ze aangegeven het permanente karakter van de logeerpartij van mijn buurman niet echt meer te apprecieren, dus nu moet hij zijn 'salle de bain' wat hij op zijn Catalaans uitspreekt als 'salle de beng' en de rest van zijn wonderlijke bouwsel afmaken.

'C'est la vie', zegt hij, hij lijdt er niet zichtbaar onder. Met kerst zijn we uitgenodigd voor een 'Apo' als dan zijn keuken af is tenminste. Gezien het verleden denk ik niet dat hij dat gaat redden. C'est la vie.

Succes is een keuze

Ik bel aan bij het huis van de jonge multimiljonair (JMM). Ik loop de lange oprit op en aanschouw het wagenpark van de JMM en ontwaar een zwarte Jaguar Cabrio met lichtbruine buffellederen bekleding en mahoniehouten sportstuur. Hij heeft smaak deze JMM, uiteraard, smaak en geld gaan altijd samen. Smaak is ofwel een gevolg ofwel een oorzaak van het hebben van veel geld. Ik dwaal af.

Het thema van mijn boek is dat succes, in welke vorm dan ook, een keuze is. Om dit te bewijzen en daarmee meer aanhangers voor deze stelling en potentiele kopers voor mijn boek te kweken trek ik er op uit om succesvolle mensen te interviewen. Ik zal bewijzen dat hun succes voortgekomen is door hun eigen keuzes. Mazzel of toeval bestaan niet.

De JMM komt me tegemoet op het grindpad en steekt hartelijk zijn hand uit. Ik zie zijn Rolex, ik zeg toch, smaak.
'Waar heeft u uw succes aan te danken?' vraag ik.
'Het was een beslissende keuze die ik op het juiste moment nam' zei hij en ik ontspan. Ik blijk dus weer gelijk te hebben.
'Een paar jaar geleden was ik nog gewoon meteropnemer bij de NUON. Een uitstervend beroep, want binnenkort wordt in elke meterkast in Nederland een apparaatje gemonteerd, een soort electronische meteropnemer met een mobieltje eraan en die belt de meterstanden vanzelf door naar de centrale'
'Aha' zeg ik en ik denk dat hij wel de uitvinder van dit apparaatje zal zijn. Hij vertelt verder.
'Dus was ik me aan het beraden op mijn toekomst en tijdens mijn lunchpauze, op een dinsdag nu ongeveer drie jaar geleden, maakte ik mijn allesbeslissende keuze'. De JMM kijkt me aan. Hij lijkt te polsen of ik klaar ben voor de ultieme onthulling. Ik slik even.
'Ik was in de sigarenzaak voor mijn dagelijkse pakje zware shag en opeens nam ik de beste keuze uit mijn leven: Ik kocht een Staatslot. Twee weken later trekking en hupla: 23.7 miljoen. Netto uiteraard'.
'Uiteraard' zeg ik, 'uiteraard'.

Live vanuit Frankrijk

'Heb je een eigen pagina gemaakt?' vraagt L. (8 jaar oud)
'Ja' antwoord ik (44 jaar jong)
'Hoe moet dat?' vraagt ze en ze kruipt op schoot.
'Gewoon zitten, je kop houden en opschrijven wat je gezegd zou hebben als je je kop niet gehouden had'
Een kind kan de was doen, met dat bloggen. Waar komt die uitdrukking vandaan? De was doen is helemaal niet zo eenvoudig. Bont bij bont, wit bij wit en goed ophangen, dat scheelt met de strijk. (ik ken alleen de theorie).
Terwijl ik dit typ zit L. nog steeds op schoot en ze leest hardop voor wat ik typ. Ik geloof niet dat het de kwaliteit ten goede komt, maar het is wel gezellig.

Cocoricoo, oftewel kukelekuu.

'Cocoricoo' roept de haan beneden in onze vallei.
'Wat doen we met eten vanavond? roept A.
Ze zou manager moeten worden. Haar mooie open vraag eindigt zonder twijfel in een gebod om het eten te verzorgen. In Frankrijk stimuleert ze mijn onderbelichte huishoudelijke talenten. Misschien gaan andere mannen eindelijk vlees bakken als ze eerst een vuurtje mogen aanblazen, bij mij werkt dat niet. Bovendien hebben we een BBQ met gasfles want je mag in deze vallei niet eens fikkie stoken.
'Je zit daar maar wijn te drinken, doe eens wat!'
Ik zit daar maar wijn te drinken? Ik ben bezig in mijn hoofd, plots, zinsneden en refreinen uitdenkend, u weet daar alles van of dacht u dat een dagelijks blog als dit vanzelf op uw scherm komt? Nou dan. En ik ben al zeven keer onderbroken door de haan. Die is nieuw, die haan. We komen hier al vijf jaar en deze haan, dat is verschrikkelijk, de pest voor mijn schrijfinspiratie. Hoe zou de Nederlandse literatuur eruitzien als elke schrijver zo'n haan in zijn omgeving gehad zou hebben?
'Denkend aan Holland zie ik brede rivieren...Cocoricoo'.
Geen schrijver of dichter kan zijn werk doen met zo'n beest in de buurt en dan schreeuwt hij ook nog Cocoricoo in plaats van Kukelekuu, want we zijn in Frankrijk. Hij is weer stil, blijkbaar bezig een kippetje aan zijn spitje te rijgen en ik droom weer wat weg. Ik denk aan het voorwoord, het enige deel van mijn manuscript dat nog niet af is, volgens mij dan. Zal ik alleen A. bedanken, of iedereen, of mijn moeder of ..
'Cocoricoo' klinkt er weer en van schrik gooi ik mijn wijnglas om.
Ok, nu is het genoeg. Aktie. Wat zou mijn goede vriend Jacques Rudolph in mijn plaats doen?
'Wat eten we?' vraagt A.
'Coq-au-vin' roep ik. Ik loop de straat in, richting het geluid, een steen met de grootte van een cricketbal in mijn hand.

Om een betere indruk te krijgen bestelden we het Grand Dessert

Vakantie te Frankrijk (alweer? ja alweer) en dus tijd voor reflectie. Schrijver worden. Waar is het idee eigenlijk vandaan gekomen? Goede vragen stel ik he? Alleen weet ik het antwoord niet meer en opeens bekruipt me het gevoel dat schrijver zijn misschien wel minder leuk is dan schrijver worden. Het is solitair en ik hou van gezelligheid en rumeur om me heen, maar ja, schrijven is leuk, makkelijk, en romantisch en je doet het lekker thuis en ok je verdient er geen schijt mee en mijn gezin moet wel te vreten krijgen, maar ...

Ik word culinair recensent! Mag ik even de voordelen van deze nering noemen:

1 - gratis lekker eten
2 - met alle égards ontvangen worden door de gerants (als je tenminste ervoor zorgt dat ze je herkennen, maar laat dat maar aan mij over)
3 - Copy Paste van een ouwe recensie als je effe te diep in het glaasje hebt gekeken en in de ochtend de beperkingen van een werkkamer en een computescherm niet te lang kan verdragen.
4 - Ik kan dan eindelijk een keer de zinsnede 'om een betere indruk te krijgen bestelden we het Grand Dessert' opschrijven. Lijkt me heerlijk.

Ik spreek het volgende met u af: vanavond eten we bij L'Ancien École te Paulau of bij Le Palmier te Laroque. Morgen staat er een culinaire recensie op deze site en dan geeft u mij ongezouten uw mening. Is het wat, dan solliciteer ik bij de Gooi en Eemlander (klein beginnen en bovendien kan ik dan op de fiets naar alle restaurants). Is het niks, heb ik in ieder geval lekker gegeten. Wat denkt u, Canard a l'Orange of Coquilles St. Jacques? Bordeaux of Chablis erbij? Hier alvast een voorproefje van mijn eerste recensie:

Om een betere indruk te krijgen bestelden we het Grand Dessert. Prettig gepresenteerd door een lieve vriendelijke juffrouw, maar naar onze smaak te veel chocola. Mijn tafeldame was echt teleurgesteld en daar deed de huiscognac die de gerant ons aanbood weinig aan af. Waar bleef het ijs, de bavarois? De kazen, doen we niet meer aan kazen? Een enkel sterretje voor dit Grand Dessert. In het najaar zijn we terug en dan willen we verbetering zien!

Oh ja, nog een laatste ding lezers, waar mag ik de nota heensturen?

Verstandige vrouw.

Zijn drugs nodig om creatief te zijn?

Dat vroeg ik me af toen ik deze week voor een nacontrole naar het ziekenhuis moest (zie maart: hoera, pancreatitis e.v.). Anderhalve dag dronk ik laxeermiddel, een gel-achtige oplossing die smaakt naar lauw grachtenwater. Ik weet hoe dat smaakt omdat ik ooit, onder invloed van alcohol, in een gracht ben gevallen en een aardige slok binnen kreeg. Na anderhalve dag op de WC gewoond te hebben begon eindelijk het onderzoek. Een beetje gespannen was ik wel, dat geef ik eerlijk toe, al ben ik nog zo'n stoere cowboy.

Op de tafel lag een lange zwarte slang.

'Dat is hem?' vroeg ik bezorgd aan de verpleegkundige.

'Ja, dat is hem' bevestigde ze, 'trekt u uw broek en onderbroek maar uit, de dokter komt zo. U krijgt een roesje hoor, dat haalt de scherpe kantjes er een beetje af'.

De dokter meldde zich. Tot dat moment vond ik het een aardige, bezorgde man, type mijn vader, arrogant maar terecht, want superspecialist. Nu vond ik hem opeens een onsympathieke kl****ak, met zijn lelijke kop en latijnse praatjes.

Hij drukte op een spuitje en de drugs stroomden mijn lichaam in.
'Dit medicijn helpt u om u wat te ontspannen, u zult wat minder opzien tegen het onderzoek en dat is voor ons ook wel zo prettig' zei deze wonderdokter, deze alleskunner, deze held en zo relaxed alsof ik de saloon kwam binnenlopen na een lange prairietocht sprong ik op de onderzoekstafel.

'Hier komt ie' zei de dokter.

'Übercool' riep ik en ik klakte met mijn tong. 'Joechei, kijk die darmen van mij joh, het lijkt wel een reis naar het binnenste van de wereld waar enge monsters wonen die uit zijn op je balpennen omdat ze daarmee zo lekker kunnen krabben op plekjes waar ze zelf niet bij kunnen. Dok, kijk gelijk even of je mijn gele stuiterknikker kan vinden die ik heb ingeslikt toen ik zeven was. Die was drie katjoekbolders waard en ik heb hem nooit teruggezien'

'Het is klaar' zei de verpleegkundige.

'Wauw' zei ik. 'Hoe heet dat spul?'

Ze glimlachte en gaf me geen antwoord. Verstandige vrouw.

Je kan mij veel wijs maken, heel veel

Je kan mij heel, heel veel wijs maken, maar niet alles. De lucht is blauw, de zon schijnt en de wolken drijven als makke schapen in een loom tempo achter elkaar aan. Ergens in die lucht schreeuwt een straaljager, maar je hoort hem niet, je kan alleen maar kijken of zijn strepen blijven staan of niet. Eerst denk je van wel, maar dan toch, als je de streep naar achter volgt moet je eerlijk toegeven dat het begin van de streep al helemaal blauw is opgelost. Nooit zul je weten wat die straaljagerpiloot denkt. Denkt hij aan zijn vakantie die eraan komt? Is hij recent overgeslagen voor promotie? Wil hij eigenlijk liever de burgerluchtvaart in, maar mag dat niet van zijn vrouw omdat die het niet leuk vindt als hij lang van huis is met een groep stewardessen in zijn kielzog, die vaak heel mooi en vrijgezel zijn en in voor een avontuurtje, zeker als niemand ervan afweet en zeker als ze de schuld kunnen geven aan de alcohol die taxfree altijd makkelijk verkrijgbaar is en die als je een jetlag hebt extra hard aankomt en al helemaal als je honger hebt omdat je aan het dieeten bent, wat alle stewardessen doen? Je weet het niet. En toch, toch, je zou het kunnen weten. Als je maar nadenkt en conclusies weet te trekken aan de hand van de juiste feiten. Hoe kun je aan de pluim van een straaljager zien wat de gedachten van de piloot zijn? Daar gaat het om, alleen daarom. Ze kunnen de dikte van een haar meten, ze kunnen mannen op de maan zetten, een zwarte man die Hoessein heet is leider van de grootste democratie van de wereld, maar dit zou niemand kunnen achterhalen? Dat maken ze mij niet wijs.

Zo precies mogelijk beschrijven

Zo precies mogelijk beschrijven wat je bedoelt, het valt niet mee. Een oefening:

Beste potentiele klant,

Hierbij mijn offerte. U zult schrikken van de prijs, daarom staat deze helemaal onderaan. Als u daar bent aangekomen heeft u zich eerst door wat geruststellende opgebakken lucht gewerkt en bent u beter in de stemming om uw handtekening op de puntjes (daar net boven het woordje 'akkoord' graag) te zetten.

We zullen voor u een aantal diensten uitvoeren waar u zelf te lui voor bent. Geeft niks, we zullen niets aan uw baas vertellen. Verder voeren we een paar risicovolle dingen uit die uw eigen carriere zouden schaden als u het zelf zou doen en u een foutje zou maken. Daar zijn we voor, u mag op ons schelden als het mislukt, uw achterste is gedekt (excuses voor de vertaling, ik ben aan het preciesschrijven en dan passen geen anglicismen).

Verder houden we niet van gezeik, als het te veel werk wordt, dan haken we af, dat snapt u want zo werkt u ook. Overigens, neem even de kleine lettertjes door, daar staat dat we nergens voor aansprakelijk zijn en u uw geld gewoon kwijt bent. Maakt niet uit, de baas betaalt toch?

Nou dat was het, we verheugen ons op de samenwerking, lunch in Loenen volgende week? Oh ja, als u uw rekening niet betaalt, onze advocaat is heel duur. Wilt u ons ook een offerte voor uw diensten sturen? Wel precies zijn he?

Met grijpgrage groeten,

Uw leverancier van onduidelijke, schimmige en dure diensten.

Nou dat viel niet mee. Benieuwd hoe de zaken gaan vanaf nu.

Ik zal een pseudoniem moeten nemen

In het studentendispuutshuis waar ik ooit woonde en waar ik veel van mijn inspiratie opdeed kwam op een dag een eerstejaars in het kleine kamertje boven de voordeur wonen.

'Emiel' heette hij. Tegenwoordig is Emiel partner in een duur adviesbureau in Brussel, toen was het een pikkebaas van een eerstejaars. Ik was zelf al derdejaars en dus zag ik dat, dat het een pikkebaasje was.

'Luister eens Pikkebaasmans, dat kan natuurlijk niet' zeiden we. 'In het dispuut zit al een Emiel. Jij moet anders heten'. Die ouderejaars Emiel was al aan het afstuderen, was wat wij een 'ouwe lul' noemde (hij rookte pijp!) en bevond zich nog maar zelden in onze nabijheid, maar dat telde niet. Een naam kan in een bepaald verband maar één keer voorkomen.

Er werd een dispuutsvergadering belegd en na veel bier kwamen we erop om Emiel jr. om te dopen in VW. Dat was een verbastering van zijn achternaam en een automerk, leuk, dubbelzinnig en het voldeed prima. Als we dronken waren noemden we hem ook wel Golf of Passat. We vergaten zijn echte naam en nog steeds ken ik hem als VW. Wie het eerst komt, het eerst maalt, dat geldt ook voor je naam.

Mijn zus, neerlandicus en ervaringsdeskundige op het gebied van kinderen opvoeden heeft een boek geschreven, een kinderboek. Een topboek, ik heb het nog niet gelezen, maar het is mijn zus, dus het moet goed zijn en ze heeft er erg lang over gedaan, dat helpt ook. Zij is de eerste Cobben met een naam op een eigen kaft, de saaie promotiewerkjes van mijn geleerde familieleden (drie keer Dr. in een nest...) en 'Misdaad in het kort' (zie hier rechts) niet meegerekend.

Stel u komt over tien jaar in een boekenwinkel en vraagt:

'De nieuwste Cobben, heeft u die?'

En de boekverkoper moet antwoorden:

'De gouden griffelwinnares of die beroemde romancier?'

Dat kan toch niet? Ik of mijn zus zal een pseudoniem moeten aannemen en aangezien zij de eerste is (hulde, hulde en ja, ik ben jaloers) zal ik dat moeten zijn. Wat vindt u van:

- Michiel Hoofden

- Michiel Coebeen

- Michiel Nebboc

- Michiel Lultmaarwatraakendurfthetopteschrijvenooknog

- Michiel ...

Suggesties graag onder reacties.

De Optimist

Het meest interessante deel van het opschrijven van een verhaal is de voorfase: dromen, flarden van een beschrijving of een conversatie uitdenken en vooral een beetje wegdromen. Wegdromen doe ik mijn hele leven al (zie tekst hier aan de rechterkant) en ik verheug me op de komende tijd. Ik ben niet aan mijn boek aan het werk, het is weg, anderen gaan nu oordelen en pas daarna kan ik mijn weg, doodlopend dan wel richting uitgever, vervolgen.

Tot ik weet welke weg mijn manuscript verder gaat afleggen mag ik dromen over nieuwe projecten. Het is ideaal droomweer in Nederland. In Frankrijk is het vaker ideaal droomweer, maar dit weekend in Nederland lukt het ook vrij aardig. Boven de twintig graden, weinig wind. Beetje lummelen zou ik vroeger zeggen, maar nu ik ontdekt heb dat het eigenlijk een wezenlijk onderdeel is van een creatief, scheppend proces doe ik het met een stuk minder schuldgevoel. Heerlijk.

Dit weekend D. opgehaald van de zeilschool. Als ouders mag je de laatste ochtend van de zeilweek meevaren op een grote boot om in de verte je kind in een Optimist overstag te zien gaan. Het enige wat je moet doen is zwaaien als ze langskomt. Dat valt nog niet mee, want alle Optimisten lijken op elkaar en alle kinderen ook. Ik zwaai af en toe wat naar iets dat op mijn oudste dochter lijkt en denk ondertussen na over nieuwe plots en wendingen. 'Mijn oom de pornokoning' krijgt vastere vorm en ik bedenk me dat het misschien wel noodzakelijk is dat ik nog een keer naar Australie ga voor extra research. Rotleven zeg, als schrijver.

Dan krijg ik een plets water in mijn gezicht. 'Wakker worden pap' zegt D. lachend. 'Zat je weer te dromen?'
'Nee' zeg ik. 'Ik was erg druk met voorbereidingen voor een nieuw hoofdstuk'

Aan: de Minister van cultuur, de heer Plasterk

Aan: de Minister van Cultuur, de heer Plasterk

Waarde heer Plasterk,

Ik denk dat u heel veel post krijgt van uw kiezers en dat uw secretariaat niet alles aan u doorstuurt. Dus, geachte opener van deze brief, stuur hem door! Uw Minister kan een kabinetscrisis voorkomen en tegelijkertijd de kredietcrisis naar de geschiedenisboekjes verwijzen. Tenzij u, briefopener des Ministers, deze brief niet doorstuurt en hem, ten onrechte, in het bakje rariteiten deponeert. Dat zou een vergissing zijn en ook van grote invloed op uw carriere. Een promotie tot Senior briefopener kunt u dan vergeten.

De zaak: (ik richt me vanaf hier tot de Minister). Afgelopen 22 mei reed ik huiswaarts van een dag hard werken. Een dag met vergeefse pogingen om mijn belastingaangifte weer wat hoger te maken dan het vorige jaar. Dat was niet gelukt, want er is kredietcrisis en mijn klanten zitten op hun geld, lafbekken zijn het allemaal. Maar dat doet er nu niet toe. Wat gebeurde er? Ik reed 106 waar ik 100 had mogen rijden en ben bekeurd.

Omdat ik schrijver in wording ben - zie http://www.schrijverworden.blogspot.com/ - en ook omdat u de Minister bent die het meest op TV is, richt ik me tot u, als zijnde Minister van Cultuur en dus van o.a. schrijvers in wording. Ik val onder U. U kunt het volgende doen om de ellendige cyclus waar Nederland nu in zit een andere kant op te laten draaien:

1 - u gaat met de bekeuring (24 euro) naar Minister Bos en vraagt hem deze kwijt te schelden. Als argument mag u zeggen dat ik na het rijden van 106 kilometer per uur enige uren met 6 kilometer per uur in de file heb gereden. Gemiddeld zou ik dus geld van de overheid moeten krijgen.
2 - u heeft dan een lekker netwerkmomentje met Minister Bos. Dit gaat u helpen als het weer begrotingstijd wordt, u bent straks de redder van het kabinet.
3 - Door de signaalfunctie die uitgaat van uw gedrag richting bijvoorbeeld de volgers van mijn blog stroomt er een positieve energie het land in, tjonge! Door al die blijheid wordt er weer geinvesteerd en klimmen we uit het dal!

Ik neem aan dat u mijn redenering volgt en e.e.a. regelt? De bekeuring heb ik inmiddels verscheurd.

Met vriendelijk egroet,

Michiel Cobben

p.s. u bent wel errug vaak op TV.
p.s. 2 - heeft u voor mij het emailadres van Maxima?

Het wordt een saaie rotzomer

- Ennie Kwiepèr (Hennie Kuiper) in de goeje, ouwe tijd -

Zenuwachtig controleer ik elke vijf minuten of er al een aanbod van een uitgever in mijn mailbox zit, onderwijl houd ik me tijdelijk, totdat mijn boek de bestsellerslijsten gaat beklimmen, bezig met het verdienen van geld en het volgen van de Tour de France.

Ik volg de Tour als sinds ik met mijn broer langs het parcours van de tijdrit St. Etienne - St. Etienne stond. Lijstje in de hand, afvinken wie we zagen, stopwatch erbij - dat werk. We moedigden Ennie Kwiepèr aan (Hennie Kuiper) en we waren fan van Van Oewelienguh (Van Houwelingen). Hoe meer de Nederlandse naam verbasterd werd, deste leuker we het vonden. Daarom was ik nooit fan van de Nederlander Maarten Ducrot. Vorig jaar stond ik ergens langs de etappe, heel gezellig, maar we riepen om Laurens Ten Dam. Dat klinkt op zijn Frans helemaal niet leuk. Het mooiste vind ik als er Nederlanders om de prijzen strijden en dus was ik de afgelopen jaren slecht bediend. Maar nu, wie deed er voor het eerst mee met serieuze ambities en goede benen? Robert Gesink. Ik verheugde me al op de bergetappes waarin hij op kop zou rijden en de witte trui zou verdedigen. Robèr Zjésienk zouden de Fransen roepen, heerlijk oude tijden!

Vandaag heb ik het geluid uit in mijn kantoor en terwijl ik een klant aan de lijn heb zie ik de beelden. Gesink gevallen, gesink op achterstand en uiteindelijk het bericht op tour.nl: Gesink uit tour gestapt. Dekker was al niet gestart, wie hebben we nog? Posthuma... het wordt een lange, saaie zomer.

druk dok, niet normaal meer.

Ik zit bij de dokter, hij werkt niet echt mee.
'Weet u het zeker, dokter?'
'Michiel' zegt hij 'je bloed is nu al twee keer onderzocht. Dat vond ik al belachelijk, maar nu ga je te ver. Natuurlijk weet ik het zeker'.
Ik zei al, hij werkt niet echt mee. Het is een lastige dokter, ik kan hem maar niet overtuigen. 'Hoezo, het is zeker? Niets is zeker, alles is onzeker, dat is het enige dat zeker is', zeg ik. Ik denk niet dat hij op een leuke paradox van mij aan het wachten is, hij wil me de spreekkamer uit hebben.
'Kunnen we niet een leuke deal maken?' vraag ik en ik leg mijn laatste troef op tafel. 'U zegt dat het toch zo is, ik hoef geen behandeling, maar u zou er niet slechter van worden'.
'Ik geloof dat wij elkaar niet begrijpen' zegt de dokter.'Eruit, en snel een beetje, je hebt geen AIDS!'

Dokters zijn geen zakenmensen, dat blijkt maar weer. 'Ok, dokkie' probeer ik nog 'maar ik heb wel veel last van druk in mijn ogen. Laatst nog, echt zo'n druk dok, niet normaal meer'
'ERUIT' roept de witte jas.

Maakt niet uit, deze dokter wil me gewoon niet snappen. Gelukkig heb ik een netwerkje van mensen waar wel een paar leuke dokters bij zitten. Iemand zal me dat attest toch wel geven. Ik stap in mijn auto en rijd naar de Growshop, een paar lampen, wat verlengsnoer en een paar lekkere stekjes. Mijn homeplantage komt eraan!
http://www.spitsnieuws.nl/archives/binnenland/2009/07/d66wiet.html

What's next?

Nu mijn manuscript af is rest nog slechts een enkele vraag: What's next? Een simpele vraag, met een diepheid die je er niet zo maar in ziet, althans ik niet en ik zie dat soort dingen vaak toch wel aankomen. What is next? Is er nog leven na het schrijven van een manuscript en een paar maanden bloggen? Als je je vervolgstappen plant, neem dan altijd mee wat je geleerd hebt in wat je het laatst deed, dat zei ooit een wijs man tegen me. Ik weet niet meer wie, waarschijnlijk was ik het zelf. Ik pak een pen (dat is een lang ding van plastic met inkt erin waar we vroeger, voordat er computers waren mee schreven) en ik noteer de volgende dingen:

1- Ik heb geleerd dat als ik mijn gedachten de vrije loop laat, ik al vrij snel aan sex denk en dat dat zeer herkenbaar is voor mensen, al schamen ze zich een beetje om dat toe te geven.

2 - een blog is makkelijker te maken dan een boek

3 - het publiek van een blog is een stuk minder kritisch dan het boekenpubliek

4 - een blog is one-click publishing, een boek duurt eindeloos

5 - rijk wordt je niet van kunst, althans ik niet

6 - Jacques Rudolph is best een aardige kerel als je hem beter leert kennen, dat van die duif was gewoon een ongelukje.

Tot zover de fact finding, nu ga ik nadenken over een conclusie. Nee, ik begin geen pornowebsite, maar ergens komt een oud idee naar boven, een nieuw boek: 'Mijn oom de pornokoning'. Even laten bezinken.

Het plaatje wat hierboven staat heeft er helemaal niets mee te maken. Ik kon zo snel niks bedenken wat bij dit verhaal als plaatje zou passen.

Buiten de kaart om.

Een menukaart bevat letters en er zit een mooie kaft omheen. Is een menukaart ook een boek? Zo ja, dan mag ik er in dit schrijversblog wat over kwijt:

In de tijd dat menukaarten nog gedrukt werden en zowel de magnetron als de Keuringsdienst van Waren nog niet bestonden, kwamen er bij de betere Herbergen jagers langs die die dag een fazant of een hert hadden geschoten. Of de Kok van de Herberg was naar de markt geweest en had daar een heerlijke verse ham gekocht.

Dan kwamen 's-avonds de gasten naar de herberg, moede en dorstig, met de wens gevoed en gelaafd te worden. Dan kon het zomaar gebeuren dat de Kok aan je tafel verscheen en als een samenzweerder aan je vroeg of je 'buiten de kaart om' trek had in verse fazant. Of mee wilde profiteren van de ree. Buitenkansjes waren dat en de prijs hoorde je achteraf, want buiten de kaart om. 'Buiten de kaart om' werd een aanprijzing voor vers en met extra liefde bereid.

Onverwacht was ons gehele kroost gisteravond op stap en van de gelegenheid gebruik makend stappen A. en ik een druk restaurant binnen. Een uitzendkracht geeft ons een paar gefotokopieerde menukaarten en zegt met monotone stem wat er buiten de kaart om nog besteld kan worden. Ze heeft het in de baas zijn tijd in het blonde koppie moeten rammen en dat is maar half gelukt.

'Waarom staat het niet gewoon op de kaart, of schrijf je het er even bij?' vraag ik. Ik ben, zoals de vaste lezer van dit blog wel weet, nooit te beroerd mijn medemensen door scherpe vraagstellingen bewuster te maken van hun omgeving.

'Omdat het buiten de kaart om is' antwoordt ze.

'Jawel' zeg ik 'maar waaróm is het buiten...' Onder tafel krijg ik een schop van A. Terecht, soms past slechts verbazing. Grote verbazing. Verbazing buiten de kaart om.

De postbode belt altijd drie keer

Mijn manuscript is weg. Voor de zekereid vroeg ik gisteren aan mijn secretaresse of ze de post op tijd weg wilde brengen.
'Ja hoor' zei ze, 'dat doe ik al drie jaar elke dag' .
Ik wil het nog een keer vragen, maar ik hou me in, voor je het weet klopt ze aan voor salarisverhoging. Maar goed, ik mag er dus van uitgaan dat mijn manuscript gistermiddag op de bus is gedaan en vandaag ter burele van Paul Sebes, literair agent te Amsterdam, is bezorgd. De postbode, onwetend van het feit dat hij een meesterwerk in zijn volle tas draagt, zal rond het tijdstip dat ik deze blog schrijf zijn ronde doen. Als hij maar niet op een terrasje in de zon gaat zitten nu het weer zo heerlijk is, nu het weer zo heerlijk is. Wordt daar op gecontroleerd? Bestaan er controleurs van postbodes? Zal ik zijn baas bellen en vragen of....

Excuses, ik heb geen idee meer hoe ik de vorige zin had willen eindigen, mijn mobiel ging en ik pakte direct op, misschien was het Sebes. Maar het was mijn schoonmoeder die het mobiele nummer van haar dochter kwijt was en ze wilde haar even bellen om iets te vragen over een recept en goh wat leuk dat de kinderen allemaal over zijn en dat ze met het lekkere weer de hele dag buiten waren en tante W. die belde nog om te vragen hoe het nou ging met ...
'Houd Je Smoel' zei ik. Oeps, dat moet ik vanavond even uitleggen of ik slaap voorlopig in de logeerkamer.

Ik geloof dat ik een beetje gespannen ben. Hoe laat kan ik die Sebes bellen? Als de postbode er nu is, kan ik dan over een uurtje al iets horen? Misschien weet mijn secretaresse raad, daar komt ze aan, kan ik gelijk even vragen of gisteren de post op tijd weg was.

Brief aan de heer Sebes, literair agent te Amsterdam

Een mijlpaal, ik heb het over een echte mijlpaal in het leven van mijn leven als schrijver in wording. Afgelopen week heb ik het manuscript, dat ik een week lang niet had aangeraakt, helemaal doorgenomen en dit weekend heb ik de laatste verbeteringen aangebracht. Tot hier en niet verder. Het ligt nu uitgeprint voor me en ik typ de volgende brief. Wat denkt u, iets te pedant misschien?

Geachte heer Sebes,

Uw leven zal na het lezen van deze brief en het bijbehorende manuscript nooit meer hetzelfde zijn. U staat voor een belangrijke keuze. Na vandaag zal uw leven volgens een van de twee volgende scenario's verlopen:
1 - u legt dit manuscript terzijde en beveelt het niet aan bij uw relaties, de uitgevers. U zult de rest van uw leven bekend staan als de literair agent die 'de man die zijn bonus terug moest geven' weigerde. Uw status bent u kwijt en u bent het lachertje van de Amsterdamse grachtengordel en ver daarbuiten.
2 - u beveelt dit manuscript aan bij een uitgever met diepe zakken en een hoop onbedrukt papier in het magazijn. Uw faam zal tot grote hoogte stijgen en 'tout' Amsterdam zal zich jaloers afvragen waar die duivelse Sebes toch elke keer dat literaire talent vandaan haalt. Een pensioen in weelde lonkt u.

Uiteraard is aan u de keuze,

met vriendelijke groet,

Michiel Cobben.

Dit blog stopt per direct. Hoera!

Ik kreeg zojuist een mail van Uitgeverij Pamac. Het boek waarin een verhaal van me staat is klaar!

Beste auteurs,
Vandaag zijn de boekexemplaren van 'Misdaad in het kort' bij ons afgeleverd. Het boek ziet er uitstekend uit. Met uitzondering van de vakantiegangers wordt uw pakket a.s. maandag bezorgd.
Met vriendelijke groet,
Aad Verhoef

Ik druk hem hier even af om jullie de aanhef te laten zien! Er staat: 'beste auteurs'. Er staat dus niet: 'beste auteurs en Michiel'. Ergo coitus: Ik ben auteur want een uitgever spreekt mij aan met 'auteur'. En maandag wordt hier een doosje bezorgd met een paar boeken met mijn naam (en twintig andere namen) op de kaft. Mijn missie is volbracht! Ik ben schrijver geworden. Mijn blog kan stoppen. U bent van me af!!