Wat maakt schrijven leuk?

Wat maakt schrijven leuk, zo vroeg ik me vandaag af. Niet onlogisch op een blog dat wel 'schrijver worden' heet, maar daar nog maar zelden over gaat. Ik heb een nieuwe analyse hierover, dus bij deze: Ik kan er niet zo goed tegen om te leiden. Lijden gaat me ook moeilijk af, maar dat mag logisch zijn, daar is het ook lijden voor. Maar die ene met die korte ei, daar ben ik ook niet sterk in. Ik kan niet leiden, omdat ik me irriteer aan volgzame mensen. Van die types die geen keuzes maken, maar wiens leven ze overkomt. Irritatie is herkenning, ik wil wegblijven bij dat soort types, omdat ik mezelf herken. Diep in mijn hart zou ik het liefst elke dag om zes uur eten, een baantje hebben om de hoek, niet te spannend, niet te saai. 'Je hebt een baan waarvan je zegt, hij is niet goed en hij is niet slecht' (degene die weet waar ik deze songtekst heb gejat mag het lied op mijn kosten downloaden). Dan zou ik ook elke dag twee soaps volgen op de TV, heerlijk, soaps volgen. Toen ik student was volgde ik Hill Street Blues en Cheers tegelijk, wat een heerlijke luiheid. Kortom, volgzaamheid is mijn ergste valkuil. Maar ik moet het niet doen, als ik eraan toegeef is mijn leven over, uit, finished. Volgzaamheid is een afschuwelijke verslaving, lekkerder dan alcohol, giftiger dan nicotine.

Dus heb ik toch volgzame mensen om mij heen, dan sla ik ze het liefst weg, bang dat het besmettelijk is. Vandaar dat ik getrouwd ben met een brutale donder en beloon ik origineel gedrag van mijn kinderen. Bij de rechter, die mij wilde beboeten omdat ik met mijn gezin een onvergetelijke reis door Australie heb gemaakt vroeg ik uit mezelf om de hoogste boete, ik was schuldig en volgzaam mijn hoofdje laten hangen en 'ik zal het nooit meer doen' gezichten trekken ligt mij niet.
'Heeft u spijt' vroeg ze, die rechter.
'Nee' zei ik 'het was fantastisch'.
'Realiseert u zich wat voor voorbeeld u bent?' was haar volgende vraag.
'Ja, daar ben ik me bewust van en ik raad daarom iedereen aan eens hetzelfde te doen' antwoordde ik. Dat zei ik niet om te provoceren, maar omdat de waarheid lekkerder klinkt dan volgzaam gehuichel.

Heerlijke momenten zijn dat, die mij wel geld kosten, maar elke euro meer dan waard zijn. Een slaafs type zou schuld bekennen, een beetje huilen en zonder boete onder de leerplicht uitkomen. Prima, elk zijn waarom.

Schrijven is de ultieme zelfstandigheid. Je verwoordt wat je denkt, niemand die je iets voorkauwt, niemand die dit blog leest en me vervolgens vraagt wat hij nu moet doen. Al heb ik nul lezers, al komt er nooit een boek, mijn gedachten staan ergens. En ook ergens voor. En mensen amuseren zich, althans ik hoop het. En als ik omkijk, volgt er dan iemand? Nee. Heerlijk, ik leid niet en ik lijd steeds minder.