Helaas rook ik niet meer

Ik heb een afspraak met een buitenlandse meneer die namens zijn bedrijf een hoop centjes in Nederland mag uitgeven en een deel daarvan bij mij kwijt denkt te kunnen. Hij is te laat en in het hotel waar we afgesproken hebben wacht ik stilletjes in de lobby. Buiten staat een groep van zo'n dertig mannen en vrouwen, bijna allemaal in zakelijke donkere pakken, in de snijdende kou aan sigaretjes te trekken. Zelfs op het moment dat ze de sigaret in hun mond stoppen houden ze hun armen strak tegen het lichaam. De sneeuwlagen op de stenen om hen heen lossen op in de regen. Telkens als er eentje weggaat stapt de rest dichter tegen de gevel van het hotel en tegen elkaar aan zodat ze net iets minder wind vangen. Het lijken wel pinguïns. Er worden vuurtjes uitgewisseld en sigaretten. En visitekaartjes. Mijn mobiel gaat, mijn klant is nu pas geland. Als ik nou naar hem toe kom, dan kunnen we een koffie grabbelen, anders duurt het zeker nog een half uur.

Ik weeg mijn opties. Een afspraak met een rijke klant in de Starbucks? Niet aantrekkelijk, zeker niet omdat ik weet dat de concurrent morgenochtend met hem zit. Die kunnen dan in alle rust kan gaan uitleggen dat ze de beste zijn. Wat natuurlijk ook zo is, maar mijn taak om hem op een dwaalspoor te krijgen. Dat lukt het best als hij rustig zit, met een drankje en een blokje kaas in een comfortabele chesterfield. Er rest mij niets dan hier te wachten.
'No problem' lieg ik, 'time to catch up with today's mail'. Ik heb al mijn mail allang gelezen en beantwoord, maar zakenmannen zijn druk en ben je niet druk dan wordt je niet serieus genomen.

Ik rook al een tijd niet meer. Hooguit als ik wat gedronken heb. Of in de zon zit in Frankrijk. Of lekker gegeten heb. Of alledrie. Buiten hoor ik gelach. Een man, aan zijn krijtstreep te zien een Brit, verelt een mop. Hij lijkt op John Cleese. Er wordt een pakje opengehouden en er wordt flink gebietst. Ik ga er bijstaan.
'Care for a cig?' vraagt de moppentapper.
'No thanks, i don't smoke' zeg ik.