Wanneer wordt het nou eindelijk eens oorlog?

Het gaat niet echt goed in Nederland, ik merk het ook aan mezelf. Opgekropte agressie, vergeten jeugdtrauma's en terechte frustraties, ik heb er opeens last van. Dat ligt natuurlijk niet aan mij, maar aan mijn vijanden. En het is ook niet zo erg, zolang je die nega-energie maar kwijt kunt. Een drukvat zonder uitlaat gaat uiteindelijk klappen. Dus daar moet je wat mee.

Mijn eerste hoop was IJsland. Niets zo louterend voor een mens als oorlog met een zwak buurland, daar fris je gewoon van op. Vraag het maar aan de Amerikaanse presidenten sinds Washington. Maar helaas, IJsland komt gewoon langs om het uit te praten. Vervolgens dacht ik Griekenland, dan hebben we wel al onze fregatten nodig, maar moet kunnen. Als oorlogsbuit wil ik dan wel een eigen eilandje. Maar ook hier weer, vergaderen, eensgezindheid, zucht. Weten jullie dat ons land al sinds de tweede wereldoorlog geen strijd meer dicht bij huis heeft gehad? Geen wonder dat het met onze generatie nu zo bedompt gaat.

Maak jullie geen zorgen, ik vind een nieuw slachtoffer. Ik heb begrepen dat Andorra moeilijk doet met bankgeheimen en sigarettenaccijns. Mooi, leuk voor onze jongens ook, beetje klimmen, abseilen. Twee divisie's luchtmobiele brigade en een paar tanks, volgens mij zijn we er dan wel. Andorra, pfff. met risk doen ze niet eens mee.

Ziehier de toegangspoort naar Andorra. Zum haben lijkt me. Een Leopard meenemen en met twee salvo's zijn we binnen.