Schrijver, scheiden, geschreiden

Er is mij veel aan gelegen om ooit, ooit, schrijver te zijn: Een oeuvre op mijn naam, mijn verzinsels ter inspiratie van velen, het moet een heerlijk bestaan zijn. Ik ben zelfs bereid er een manuscript voor te schrijven. Maar er is mij een ding dierbaarder dan dat en dat is mijn al bijna achtien jaar durende verkering. Die wil ik niet op de proef stellen. Terwijl ik dit schrijf tennist het onderwerp van gesprek met drie mannen, als ik dadelijk op publish druk zitten ze nog aan de bar. Vind ik prima. Mijn vrouw is toevallig woest aantrekkelijk, dat is een van de redenen dat wij getrouwd zijn, maar ook de reden dat ze voortdurend nagekeken wordt door allerlei onguur tuig. Ik veins ongeinteresseerdheid, maar het liefst sla ik ze allemaal op hun bek. Kortom er liggen vele bedreigingen voor onze relatie op de loer en bovendien is zij werkzaam als verpleegkundige en dat betekent dat zij 40% kans heeft dat ze in een echtscheiding terecht komt, volgens recent onderzoek. Ik als CEO van mijn eigen bedrijf slechts 10%. Leest u het zelf maar even na. Gemiddeld zitten wij tweetjes dus op 25%, een voor mij acceptabel risico, en reden genoeg voor ons beiden om met vertrouwen naar de toekomst te kijken.

Schrijver daarentegen, scoort 16% volgens ditzelfde onderzoek. Dan zouden wij samen op 28% uitkomen, dat is toch al bijna eenderde. En schrijver worden, is dat niet hetzelfde als schrijver zijn? Ik ben te laat, er is geen weg meer terug, ik zit al op die 33%. En dat terwijl A. nu tennist met drie heren. Zei ze vorige week niet dat één ervan vrijgezel is en zich slecht verzorgt en zielig is en een leuke vrouw verdient en achter die verbitterde buitenkant een leuke man zit? En is zij niet verpleegkundige, beroepshalve en karakterologisch aangetrokken tot dit soort zielepoten? Ik wind me hier helemaal op, terwijl beneden de kinderen ruzie beginnen te maken en de jongste huilend naar boven loopt, mijn werkkamer in, er biggelt een traan.
'Pap, waar is mama, ik ben zo moe...'
Ik kijk op de klok, het is al anderhalf uur na haar bedtijd, ik verdoe mijn tijd.
'Hou je kop kutkind (sorry JPUK)' roep ik 'Papa moet onmiddelijk zijn geld van de bank halen en verstoppen, voor je het weet is het te laat en pikt ze alles in'.