'Of ik nog foto's of anekdotes van T. heb?' vraagt C. mij over de mail.
T. is twee maanden geleden overleden. Ik fietste af en toe op zondag met hem door het bos of over de Utrechtse heuvelrug, samen met een stuk of vijftien andere mannen. Ik wist vrij veel van T., want wij hielden onszelf altijd lekker uit de wind achter in het groepje. Wie geen conditie heeft moet slim zijn. Ik wist zijn hartslag op het rechte stuk, bergop, na een uur, voor en na de koffie etc. Ik wist van zijn spierpijn als hij gerend in plaats van gefietst had, ik wist van de vreemd korte benen waardoor zijn fiets een aparte afstelling had, ik wist van zijn gigantisch grote longen, waardoor hij mij na een paar uur fietsen ondanks het leeftijdverschil zijn achterband liet zien (merk Vredestein).
'Ik zal blij zijn als ik jouw leeftijd heb en nog zo kan fietsen' zei ik tegen hem.
'Ik zal blij zijn als ik dan nog mee kan' zei hij. Nee dus. Ik wist ook van zijn koppijnen en dat ze niks konden vinden. Toen vonden ze toch iets, een hersentumor, een maand later was hij dood.
De begrafenis dan. T. was vroeger hippie geweest met lange haren en bloemenshirt. Wist ik niet. Hij was gepromoveerd psycholoog, iets met kinderpsychologie. Wist ik niet. Hij had een zoon die erg veel op hem leek. Wist ik niet. Een begrafenis is een intiemere terugblik op je leven dan je tijdens je leven ooit is overkomen. T. deugde helemaal en ik had eens wat langer met hem moeten kletsen. Dat wist ik eigenlijk wel.
En nu verzamelt C. voor zijn lieve vrouw foto's en anekdotes. Ik stuur mijn blog in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten