Een geheimzinnig gesprek

Op veler verzoek een verslag van een geheimzinnig gesprek dat ik had met een Duitse toerist op Ameland. Het was in de strandtent 'Sunset' gelegen op de uiterste westpunt van Ameland. Of er op de uiterste oostpunt een strandtent staat met de naam 'Sunrise' weet ik niet, want dat is een beschermd vogelgebied en daar mag niemand komen. Het zal dus wel niet, bedenk ik me nu.

We waren lekker wat aan het eten, mosselen met bier en patat om precies te zijn. Er zat geen foute mossel tussen en halverwege mijn pannetje wenkte ik de ober voor nog een bier. Zo'n avond dus. Tot het plots begon te regenen. Snel werd alles binnengezet, alwaar de gezamenlijke clientele van de Sunset verder ging met eten en drinken. Het was alleen een beetje lastig met afrekenen, je moest eerlijk zeggen waar je had gezeten, want het was allemaal niet meer te volgen voor het bedienend personeel. Een dergelijke volksverhuizing hadden ze op Ameland niet meer meegemaakt sinds... dat hadden ze op Ameland nog nooit meegemaakt.

In deze verbroederende sfeer had ik een leuk gesprek met een Duiste meneer die net als ik Mosselen had gegeten. Hij met drie bier, maar hij was ook dikker. Terwijl de ober zweetdruppeltjes produceerde om onze rekeningen kloppend te krijgen vroeg hij o.a. naar mijn berufsmassige kosterwinnung. Of zoiets. Ik zei hem dat ik schrijver was, schreiber. Feitelijk ben ik dat ook, dus ik jokte niet. En trouwens, tegenover Duitsers hoef je niet altijd eerlijk te zijn.

'Ach zo' zei hij 'en of ik ook overzetst was in het Duits en of hij al eens wat van me gelezen kon hebben'

'Dass heeft u bestemd' antwoordde ik fluisterend 'maar ik arbeid onder pseudoniem. Ik kan niet zo goed met roem omgaan'

De ober kwam met de juiste bonnen, we rekenden af en de Duitser deed fluisterend relaas aan zijn vrouw over dit geheimzinnig gesprek. Ze keek met ontzag naar me.