In 1989 droeg Erik Breukink als laatste Nederlander de gele trui in de Tour de France. Twintig jaar geleden dus. Ik volgde die tour op de voet want de Nederlanders (Theunisse en Rooks) en de Nederlandse ploegen (Post, Raas en natuurlijk PDM) deden het voortreffelijk. Als chauvinist dacht ik dat die succesen het gevolg waren van Nederlandse eigenschappen als organisatietalent, ondernemingszin, sportiviteit en doorzettingsvermogen. Mannen als Raas en Post waren onze vooruitgeschoven posten in een wereld die aan elkaar hing van onbetrouwbare Italianen, hopeloze Spanjaarden, nonchalante Fransen en een enkele opportunistische Amerikaan, volgens mij dan. Raas en Post, dat waren mijn helden. Met bedrijfsmatige precisie dachten ze een strategie uit, stelden ze een team samen dat perfect op elkaar ingespeeld was en beheersten ze de taktiek van de gekte van de Tour tot in de puntjes. Twee Nederlandse helden, zo dacht ik.
Het boek het laatste geel bestaat uit interviews met alle Nederlandse deelnemers die aan de tour van 1989 deelnamen en is een desillusie voor iedereen die dezelfde herrineringen had als ik. Is er dan niets meer heilig in dit land? Het blijkt dat Raas en Post alleen maar ruzie hadden, hun teams hadden samengesteld op basis van geld en vriendjespolitiek en niet eens aan teambesprekingen deden. ‘Post hield altijd zijn bek en naarmate de koers vorderde werd hij steeds stiller’. Oke, Post verloor, dus daar kan ik nog inkomen. Maar wat dacht u van deze quote, over het veel geroemde taktische spel van de gereformeerde Jan Raas. Zijn renners zaten in alle ontsnappingen en elke massasprint. Heel de wereld vroeg zich af wat zijn geheim was. Het antwoord komt van een van zijn renners. Volgens hem deed Raas deed niet aan besprekingen, vond hij onzin. Als het niet naar zijn zin was ging hij met zijn auto naast je rijden en riep ‘Demarreren godverdomme!’.
De huidige ploegleiders zijn allemaal uit de school van Post en Raas. Geen wonder dat we al zo lang geen geel meer hebben.
Het boek het laatste geel bestaat uit interviews met alle Nederlandse deelnemers die aan de tour van 1989 deelnamen en is een desillusie voor iedereen die dezelfde herrineringen had als ik. Is er dan niets meer heilig in dit land? Het blijkt dat Raas en Post alleen maar ruzie hadden, hun teams hadden samengesteld op basis van geld en vriendjespolitiek en niet eens aan teambesprekingen deden. ‘Post hield altijd zijn bek en naarmate de koers vorderde werd hij steeds stiller’. Oke, Post verloor, dus daar kan ik nog inkomen. Maar wat dacht u van deze quote, over het veel geroemde taktische spel van de gereformeerde Jan Raas. Zijn renners zaten in alle ontsnappingen en elke massasprint. Heel de wereld vroeg zich af wat zijn geheim was. Het antwoord komt van een van zijn renners. Volgens hem deed Raas deed niet aan besprekingen, vond hij onzin. Als het niet naar zijn zin was ging hij met zijn auto naast je rijden en riep ‘Demarreren godverdomme!’.
De huidige ploegleiders zijn allemaal uit de school van Post en Raas. Geen wonder dat we al zo lang geen geel meer hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten