Gevalletje dode goudvis

'Pap, het gaat niet goed met Polly'

Als een huisdier doodgaat worden je opvoedkundige krachten pas echt aangesproken. Een kinderziel kan onherstelbaar beschadigd worden als je het rouwproces verkeerd aanvliegt. Ik zie de tranen biggelen op haar wangen. Laten we het wel in het juiste perspectief zien: Polly is een goudvis, of eigenlijk was een goudvis. Hij ligt op zijn rug en hapt naar adem. Op zijn ruggetje liggen enkele korreltjes goudvissenvoer die mijn dochter hem als troost toegestrooid heeft.

'Het is rot, maar hij is wel heel oud geworden' zeg ik en ze huilt. Het gaat dus om een goudvis, ik knuffel haar en probeer niet te lachen, dat zou echt verschrikkelijk zijn.

'Mag ik mijn boterham eten bij Polly?' vraagt ze.

Ik denk na. Het valt niet mee, ouder zijn, al die beslissingen en wie helpt je erbij? Ik krijg een beeld van een huilend meisje dat naar een lelijke (sorry Polly) stervende goudvis kijkt met een boterham met pindakaas in haar hand.
'Nee, lieverd, laat Polly maar even. Misschien is ze straks wel beter en was even je handen'.

'Ze is niet straks weer beter, leugenaar'. Ze huilt nu hardop en terecht, ik loog. Dom, zeggen alle ouders en alle opvoeders en toch doe ik het, dom.

Na het eten wordt ritueel afscheid genomen van Polly. Op een bedje van wc-papier kolkt ze het riool in. Dochterlief is inmiddels wat bedaard, maar met een sip gezicht loopt ze de deur uit.

'Als ze vragen waarom ik verdrietig ben en ik zeg dat mijn goudvis dood is, dan lacht iedereen me uit' zegt ze. Dat denk ik ook, maar een oplossing weet ik niet. Ik ben overvraagd, ook aan mijn pedagogische kwaliteiten komt een eind. Bovendien moet ik nog een goudvissenkom poetsen.

'Ga maar lekker naar school' zeg ik en ze stapt op haar fiets. Als er een buurmeisje langsfietst lacht ze alweer.

Een advies aan de rechter die over het lot van Laura Dekker beslist

Vandaag beslist de rechter of Laura Dekker solo rond de wereld mag zeilen. De kans is aanwezig dat de rechter, waarschijnlijk een zwaarbelast man met weinig tijd voor verpozing, mijn blog leest. Die staat namenlijk garant voor een snelle, efficiente en (hopelijk) amusante blik op het alledaagse, iets waar rechters dol op zijn. (mijn buurman is rechter, vandaar dat ik mezelf expert mag noemen).

Edelachtbare: doen! Gewoon wegsturen dat kind. Laat even controleren of het meisje geslaagd is voor haar zwemdiploma's, een tweetal tandenborstels bij zich heeft (voor het geval ze er eentje kwijtraakt) en zwaai haar met gerust gemoed uit. U vindt in de wet of in vergelijkbare zaken vast wel ergens een rechtvaardiging voor uw besluit. Voor het geval u nog heel even heeft, ik weet dat u druk druk druk bent, hierbij de motivatie voor mijn advies:

Zelf ben ik ervaringsexpert. Onze oudste is (bijna) 13 en sinds deze week leerling van een middelbare school. In deze eerste week is hij kwijt: een wiskundeboek, een trui en een fietssleutel. In een week. Ook was hij een keer te laat bij zijn afspraak om samen met een vriendje te fietsen. Maar dat kwam omdat wij zijn brood te laat hadden gesmeerd, zijn veters niet hadden gestrikt, hem te laat uit bed hadden geschopt of zijn tas niet hadden ingepakt, ik ben even vergeten wat het precies was.

Edelachtbare, als u Laura Dekker rond de wereld stuurt, dan zal op de kade van Hoek van Holland vlak voor vertrek een klein blond jongetje aanmonsteren, rugzakje open zodat alles eruitvalt en twee verschillend gekleurde sokken aan zijn ongewassen voeten. Wij sturen hem met alle vertrouwen mee met Laura Dekker op wereldreis. Ik weet niet wat haar ouders gedaan hebben met haar, maar het is zoveel beter dan hoe wij het aangepakt hebben dat de jaloezie mij soms te veel wordt. Ik hoop dat haar zelfstandigheid besmettelijk is en wij over een jaar uit de zorgen zijn. En een zeilende schoondochter, ja dat lijkt me ook wel wat.

Dus edelachtbare, in het belang van een gezin in wanhoop, neem vandaag het juiste besluit!!

Nog meer dood

'Of ik nog foto's of anekdotes van T. heb?' vraagt C. mij over de mail.
T. is twee maanden geleden overleden. Ik fietste af en toe op zondag met hem door het bos of over de Utrechtse heuvelrug, samen met een stuk of vijftien andere mannen. Ik wist vrij veel van T., want wij hielden onszelf altijd lekker uit de wind achter in het groepje. Wie geen conditie heeft moet slim zijn. Ik wist zijn hartslag op het rechte stuk, bergop, na een uur, voor en na de koffie etc. Ik wist van zijn spierpijn als hij gerend in plaats van gefietst had, ik wist van de vreemd korte benen waardoor zijn fiets een aparte afstelling had, ik wist van zijn gigantisch grote longen, waardoor hij mij na een paar uur fietsen ondanks het leeftijdverschil zijn achterband liet zien (merk Vredestein).
'Ik zal blij zijn als ik jouw leeftijd heb en nog zo kan fietsen' zei ik tegen hem.
'Ik zal blij zijn als ik dan nog mee kan' zei hij. Nee dus. Ik wist ook van zijn koppijnen en dat ze niks konden vinden. Toen vonden ze toch iets, een hersentumor, een maand later was hij dood.

De begrafenis dan. T. was vroeger hippie geweest met lange haren en bloemenshirt. Wist ik niet. Hij was gepromoveerd psycholoog, iets met kinderpsychologie. Wist ik niet. Hij had een zoon die erg veel op hem leek. Wist ik niet. Een begrafenis is een intiemere terugblik op je leven dan je tijdens je leven ooit is overkomen. T. deugde helemaal en ik had eens wat langer met hem moeten kletsen. Dat wist ik eigenlijk wel.

En nu verzamelt C. voor zijn lieve vrouw foto's en anekdotes. Ik stuur mijn blog in.

Albert Verlinde is homo!

Kent u Albert Verlinde? Zo nee, koop een TV en zet hem op een willekeurig net. Binnen een uur komt hij een keer langs, als musicalbobo, society-journalist, BN-er uit de categorie algemeen of zoals gisteravond als gast in een praatprogramma.

Hij vertelde hoe hij lang geleden aan zijn ouders vertelde dat hij homo was. Erg lief van hem dat hij had gepland om tijdens zijn coming out zijn ouders gerust te stellen dat hij geen rose tuinbroek zou gaan dragen. Hij had er erg mee gezeten, jong Albertje en het viel mee. 'Het is jouw leven' zei zijn vader. Verstandige man en trouwens wat kon hij zeggen? De dag erna ging hij shoppen met zijn moeder voor een rose pak, voor de rose zaterdag in zijn stad.

Waar is de tijd gebleven dat ouders van schaamte de straat niet meer opdurfde, Pa zijn zoon niet meer wilde knuffelen en er pilletjes van kwakzalvers door het eten van zoonlief geprakt werden om hem van zijn ziekte te genezen? Die tijd ligt achter ons en is daar wat aan te doen? Jazeker, switch naar Net5, Pride and Prejudice, gekostumeerde Engelse (hetero~)antiek uit vervlogen tijden. Ik vlucht in het romantische verleden, het heden is niet meer spannend. Zucht...

Een snoeshaan, een echte.

Juf E. - blond of geblondeerd, zomerjurkje, lacht altijd - legt ons uit dat de juffen en de meesters nog steeds met U aangesproken worden op deze school en dat er des ochtends na het binnentreden van het lokaal verwacht wordt dat de juf of de meester een hand krijgt. Op 'hè?' wordt niet gereageerd, ons kroost wordt geacht 'Wat zegt u?' te formuleren. Ik luister met veel plezier en constateer met blij gemoed dat ik mijn kinderen niet hoef op te voeden, dat snacken ze gewoon tussen de schrijf- en rekenlessen mee.

'Hoe zit dat met de Mexicaanse griep?' vraagt een vader. Ik weet dat hij iets is dat eindigt op ~oog, maar ik ben vergeten wat. Hij is iemand die je wel zou mogen omschrijven als een 'snoeshaan'. Hij noemt melk en suiker steevast 'koffieverdunners' en bij het voorstellen zei hij niet: 'ik heet Jan' (zo heet hij niet, maar voor het voorbeeld) maar: 'wil je me spreken, roep dan Jan'. Dan ben je toch een snoeshaan, of niet?

'Hoe bedoelt u?' vraagt Juf E. op haar allercharmantst. Vorig jaar tijdens het eindfeest van groep acht wilde onze zoon niet met zijn moeder dansen, maar wel met juf E. Ik zie opeens waarom.

'Nou' zegt hij. 'Met dat handen geven, de Mexicaanse griep, precies wat ik zeg. Kijk, ik verwacht van de school dat ze daar wat aan doen. Zelf zit ik al een half jaar preventief thuis' en dan begint hij te lachen, het lijkt op hinneken en hij rammelt er ook nog met zijn sleutels bij.

'Lachen hè?' zegt hij tegen zijn buurman. Snoeshaan toch? Ik ben blij dat niet iedereen in het Gooi is opgevoed.

Deja Poetskatoen - de vak- en de buurman gebruiken het

Buurman is dood. Toen ik de grijsgerande enveloppe in de vakantiepost zag wist ik het. A. - soort van medisch geschoold - had het al voorspeld: het kon wel eens snel gaan. Dat was een paar weken geleden toen hij vertelde over het voortdurend weghalen van vocht achter zijn longen.

Vorig jaar wist hij al dat de kanker hem zou vellen. Hij hoopte de kerst te halen, dus zijn bonustijd is lang geweest. Ik en een andere 40-er (onze buurt bestaat uit oude van dagen en veertigers met gezinnen, vreemde combinatie maar het is hier heel gewoon. Je verhuist pas als je kinderen het huis uitgaan of als je in je kist ligt. Je erven verkopen vervolgens je huis dan weer aan 40-ers) luisterden tijdens de zomerbarbecue beleefd naar de stervende. Waarom laat je een stervende netjes uitspreken? Moet je eerst doodgaan voor je respect van de jeugd krijgt?

'Ik geniet nog erg van lezen' zei hij tegen ons 'de verhalen van Victor van Vriesland, heerlijk'

'Daar ken ik nog een versje over' zei ik en ik kon wel op mijn tong bijten. Nu moest ik het zeggen en na enig aandringen deed ik dat ook.

'Stik' zei ik 'Stik, zei de pik van Vic van Vriesland en ging van de naai- in de piesstand'

Buurman, altijd in pak met stropdas, keurige, trotse man van de oude stempel keek me een seconde aan en begon zo hard te lachen dat het de hele straat opviel. Zijn vrouw keek me even aan en gaf me een knipoog.

Een paar dagen later stond hij aan de deur. Of onze kinderen zijn tafeltennistafel wilde hebben. Hij vroeg het in het bijzijn van onze oudste.

'Jaaa' riep deze.

'Ik wil er wel voor betalen' zei ik en dat mocht.

'Het is een echte Cor-Du-Buy wedstrijdtafel' zei hij 'En de batjes zijn driedubbel gelijmd.' Hij haalde een roodgekleurde uit de doos. 'Met deze ben ik nog tweede van het district geworden, lang geleden.' Hoorde ik een traan in zijn stem? Hij schraapte zijn keel.

Hij had er ook een doosje bij (zie foto). Ongeveer 40 jaar hebben zijn batjes, het netje en de balletjes in dit doosje gezeten. Wat vindt u van de tekst: 'De vakman gebruikt het' ?.

'Kijk toch hoe zuinig de buurman geweest is' zei ik tegen mijn kinderen, die het presteren om elk stuk speelgoed, als onbreekbaar verkocht, binnen mum van tijd toch uit elkaar te krijgen.

Heerlijk weer vandaag, de kinderen spelen buiten, ze proberen zo hard mogelijk te smashen en regelmatig stuitert de ping-pong tafel op zijn poten. Aan de overkant van de straat rouwt een weduwe, zou ze het kunnen horen? Dag buurman.

Onderliggend lijden

Nou, mooi is dat. Komt straks die griep, ben ik een van de sukkels die er aan gaat. Wil een van jullie dit boven mijn open graf voorlezen? Dat ze niet denken dat ik het zelf niet doorhad. Ik noem even de volgende feiten:

1 - Ik pik elk griepje op. Dat heeft weinig te maken met jonge kinderen in mijn huis, dat heb ik gewoon altijd gehad.
2 - De Mexicaanse griep gaat een op de vier Nederlanders ziek maken.
3 - Slechts weinigen gaan er aan dood.

Er werd vanmiddag melding gemaakt van de tweede dode door Mexicaanse griep. Gecondoleerd overigens aan de familie, mochten ze meelezen. Ik hoorde het op de radio, een man van middelbare leeftijd. Net als bij de eerste patient was hier sprake van iemand met 'onderliggend lijden'. Mijn mond werd droog en ik voelde een migraine-aanval opkomen, 'onderliggend lijden'. Het was alsof ik opeens, na jarenlang zeuren tegen familieleden en vrienden (de paar die ik over heb), dokters en collega's, de juiste diagnose hoorde: onderliggend lijden. Ik krijg te weinig aandacht, ben altijd ziek en vind dat alles mislukt. Onderliggend lijden dus en het ergste is, er zijn geen pilletjes tegen onderliggend lijden, anders dan verslavende drugs die alleen op recept, in het centrum van Amsterdam of op houseparty's te krijgen zijn.

Nou, adieu dan maar.

Circus Renz op Ameland

Op niemands verzoek een verslag over mijn belevenissen als assistent clown in het circus te Ameland.

Het Circus heette Renz. Ik kende ooit iemand met een hele dikke buik die Renz met zijn achternaam heette en leraar was op een HTS. Hij gaf werktuigbouw, maar dat doet er niet toe. Door iedereen werd hij de circusdirecteur genoemd, ook door mij. Pas bij het zien van de naam van het circus op Ameland begreep ik waarom.

Alle artiesten in dit circus hadden de achternaam Renz, niet alleen de Directeur. Er was trapeze-artieste Mariska Renz, olifantentemmer Oscar Renz en natuurlijk clown Otto Renz. Otto wilde een geheimzinnige goocheltruck doen en moest daarvoor zijn bolhoed afzetten. Dit ging met veel hilariteit gepaard en het werd nog leuker toen hij een sterke man uit het publiek haalde, want dat was ik. Mijn kinderen gilden en mijn vrouw hield zich gedeisd, in de vrees dat ze ook mee naar voren moest.

In de piste aangekomen moest ik mijn mouw opstropen, mijn spierballen laten zien en na goedkeuring van mijn kracht door de clown moest ik mijn hand uitsteken. Tot hilariteit van iedereen hing de clown zijn jas en bolhoed aan mijn hand zodat hij zijn handen vrij had voor zijn kunsten. 'Goed gedaan, het publiek vond je geweldig' zei hij na het applaus tegen mij. Ik wed dat hij dat tegen al zijn assistenten zegt. Hij had een Fries accent, waardoor ik me opeens realiseerde dat hij misschien helemaal geen Renz telg was, maar gewoon een uitzendkracht ofzo. Of een andere sterke man uit het publiek. Of een grappige.

Echt een aanrader zo'n circus en komen ze bij u in de buurt, dan adviseer ik: ga achteraan zitten!

Lunch

Ik ken hem niet, maar in de vijf minuten dat we hier zitten heeft hij me toevertouwd dat hij ondanks de crisis een bonus heeft gekregen ter hoogte van een ander zijn jaarsalaris, dat de leasetermijn van zijn BMW over drie maanden afloopt en hij nu in een hogere categorie mag leasen en dat hij een zeiljacht heeft waarvan de havenmeester zei dat hij nu in de grootste box moest. Het zijn feitelijke mededelingen, hij hoeft er niets mee te bedoelen. Hij antwoordt gewoon op mijn vraag hoe de zaken gaan. Had ik hier maar niet moeten gaan zitten.

Ben je allergisch voor mensen met eigenschappen die je van jezelf herkent maar onderdrukt? Ik krijg ook kromme tenen van Patty Brard. Misschien heb ik meer overeenkomsten met Patty en met hem dan ik zelf zou willen. En dan, moet ik me daar dan voor schamen?

Mischien moet het er gewoon eens uit, zoals je vroeger als je een korstje op je knie had gewoon moest krabben, ook al ging het dan opnieuw bloeden. Ik denk dat ik anoniem in een restaurant ga zitten, tegenover een willekeurig iemand ga opscheppen en als hij een grap vertelt ga ik gillen in plaats van lachen en daarna ga ik huilen en vervolgens vraag ik of hij een klisma wil, want dat ruimt zo lekker op.

Gelukkig niet op mijn stropdas gemorst.

JA-NOU-WETEN-WE-HET-WEL

Mag ik even? Ja ik mag even want dit is mijn blog. Mijn eigen kleine uithangbordje op het internet. Met een klein, maar waardevol publiekje. Dat vaak mijn mening deelt en het gelukkig ook heel vaak het niet met me eens is of me niet snapt of zelf nog grappiger is dan ik. Dus ik mag even.

Het gaat over Carice. Ik geef toe, lekker ding. Leuk ook. En ja, slim. En ja, romantisch en artistiek en getalenteerd. Wat is Carice niet? En ja, ook ik heb het gehoord. Ik had vanmorgen de radio aan (een hele serieuze zender genaamd BNR) en ook ik las een serieuze krant (NRC Next) en dronk mijn ochtendkoffie terwijl ik rondneusde op wat websites die me interesseren. Deze bijvoorbeeld. En ik geef toe, de gedachte dat Carice op dit moment ergens is en geen vriend heeft, dat ze achter elke man die ze spreekt misschien denkt dat 'dit hem wel eens kon zijn' en dat ze zelfs terwijl ik dit schrijf mogelijk met een date aan het flirten is, die gedachte dus, die hield mij zeker even bezig.

Maar mag ik heel even? Ja ik mocht heel even. Is er nou echt niks anders te melden? Is die hele website met ANP persberichten doorgenomen en hebben alle redacties gedacht dat er echt niks anders is dan dit? Is er niks over Jan en Yolanthe te melden? Of verzin iets. Schrijf dat Carice en Yolanthe tongzoenend ontdekt zijn door door Albert Verlinden die daarop direct lesbisch werd en een verborgen camera onder zijn rok monteerde om zo direct de eerste sexuele avonturen van het nieuwe society damestrio vast te leggen. Of zo, ik verzin maar wat. Maar dat al die geile mannen dit als voorpagina nieuws zien vind ik zwaar overtrokken.

Benieuwd wat Carice hier zelf van vind. Waarschijnlijk is ze het met me eens. Heeft iemand haar mobiele nummer voor me?

Een geheimzinnig gesprek

Op veler verzoek een verslag van een geheimzinnig gesprek dat ik had met een Duitse toerist op Ameland. Het was in de strandtent 'Sunset' gelegen op de uiterste westpunt van Ameland. Of er op de uiterste oostpunt een strandtent staat met de naam 'Sunrise' weet ik niet, want dat is een beschermd vogelgebied en daar mag niemand komen. Het zal dus wel niet, bedenk ik me nu.

We waren lekker wat aan het eten, mosselen met bier en patat om precies te zijn. Er zat geen foute mossel tussen en halverwege mijn pannetje wenkte ik de ober voor nog een bier. Zo'n avond dus. Tot het plots begon te regenen. Snel werd alles binnengezet, alwaar de gezamenlijke clientele van de Sunset verder ging met eten en drinken. Het was alleen een beetje lastig met afrekenen, je moest eerlijk zeggen waar je had gezeten, want het was allemaal niet meer te volgen voor het bedienend personeel. Een dergelijke volksverhuizing hadden ze op Ameland niet meer meegemaakt sinds... dat hadden ze op Ameland nog nooit meegemaakt.

In deze verbroederende sfeer had ik een leuk gesprek met een Duiste meneer die net als ik Mosselen had gegeten. Hij met drie bier, maar hij was ook dikker. Terwijl de ober zweetdruppeltjes produceerde om onze rekeningen kloppend te krijgen vroeg hij o.a. naar mijn berufsmassige kosterwinnung. Of zoiets. Ik zei hem dat ik schrijver was, schreiber. Feitelijk ben ik dat ook, dus ik jokte niet. En trouwens, tegenover Duitsers hoef je niet altijd eerlijk te zijn.

'Ach zo' zei hij 'en of ik ook overzetst was in het Duits en of hij al eens wat van me gelezen kon hebben'

'Dass heeft u bestemd' antwoordde ik fluisterend 'maar ik arbeid onder pseudoniem. Ik kan niet zo goed met roem omgaan'

De ober kwam met de juiste bonnen, we rekenden af en de Duitser deed fluisterend relaas aan zijn vrouw over dit geheimzinnig gesprek. Ze keek met ontzag naar me.

Ik hou van alle mensen uit Stiens

Stiens, plaats in Friesland, Nederland, strategisch gelegen langs de N357 tussen Holwerd (dat is waar de boot van en naar Ameland afmeert) en de rest van de wereld. Iedereen die wel eens in Ameland is geweest (en wie is dat niet?) kent het dus van erlangs rijden. En als je dat dan doet dan passeer je automatisch het ANWB bord dat de weg naar Stiens aanwijst want je zou Stiens zomaar kunnen missen. Een wonderlijk bord, helaas mocht ik van mijn gezin niet stoppen en terugrijden voor een foto.

Om het mysterie van dit bord te ontrafelen ben ik gedoken in de notulen van de gemeenteraad van Stiens van enkele jaren terug. Stelt u zich een rokerig zaaltje voor en een paar mannen in driedelig grijs. In Stiens wordt alleen vergaderd in driedelig grijs, dat weet ik toevallig. In gezamenlijk overleg tussen de partijen Stiens Belang, Stiens Vooruit en Hervormd Stiens is vergaderd over de tekst op dat bord. U moet weten, Stiens heeft het niet makkelijk. Het nabijgelegen Barthlehiem is veel bekender en het toerisme slaat Stiens over. De Stiense boeren voelen zich vernederd, de gemiddelde Randstedeling denkt dat Stiens een Fries boerengehucht is, of sterker nog, het kent Stiens niet eens. Dit is de gezamenlijke partijen van Stiens een doorn in het oog en toen, het kan drie uur of half vier in de nacht geweest zijn, de jenever was allang op, toen werd het listige plan bedacht om op dat ANWB bord maar liefst twee aanwijzingen te zetten: Stiens Zuid en Stiens Noord. Iedere voorbijganger die dat bord ziet denkt 'Nou Nou, dat Stiens heeft nog heel wat om het lijf, daar moet ik toch eens een keertje heen. Noord, Zuid, tjonge jonge. Dat heeft een plaats als Barthlehiem niet'. (Overigens moet je in Noord beginnen met denken en aan het eind van je zin ben je in Zuid.)

De volgende dag zei de Burgemeester van Stiens (die de vergadering om half een had verlaten en dus via de notulen op de hoogte werd gebracht, later heeft de partij Ons Stiens daar nog kritische vragen over gesteld) dat het wel een beetje raar is. Als er gewoon Stiens op dat bord kwam te staan, was het toch ook duidelijk. Alle bestemmingsverkeer voor Stiens moet dat bord volgen. 'Noord, Zuid, wat maakt het uit?'

Maar ja, de Burgemeester zijn oom kwam uit Noord Holland, hij was dus eigenlijk een buitenstaander die het toch niet echt begrepen had en de gemeenteraad kreeg zijn zin. Sindsdien dit bord. Interessant toch?

Mijn blogprogramma voor volgende week

Volgende week uitgebreide verslagen over mijn avonturen op Ameland. Want o, o, o wat is het hier spannend. De volgende verhalen kunt u verwachten. (vragen op voorhand zijn toegestaan):

- Ik werd in het circus als sterke man uit het publiek gehaald, publiekelijk door een clown in mijn hemd gezet en nadat ik mijn spierballen toonde mocht ik de hoed van de clown vasthouden.
- De olifant in het circus kreeg als beloning voor zijn kunsten een heel brood dat hij in een keer opat ('zonder te kauwen' aldus het commentaar van onze jongste)
- Ik had een geheimzinnig gesprek met een Duitse toerist op het terras
- Op het balkon tegenover ons strekt een man zich lang uit, balt zijn beide vuisten en als een soort Jezus aan het kruis roept hij 'Dag drie!'
- Een leesverslag over 'Familieverraad' van David Baldacci (dat wordt geen positief verslag!)

Kortom, meer inspiratie dan tijd, ik hou het dus kort want ik word uitgedaagd voor een potje ping-pong.

Harlan Coben - De Onschuldigen

Nou kijk, het is een heel eenvoudig verhaal. Meisje 1 krijgt een kind en staat het af ter adoptie. Dan wordt ze erotisch danseres in Vegas en op een dag gaat ze vroeg naar huis want ziek. Daar vindt ze haar kamergenote (meisje 2) in een plas bloed, vermoord door de pooier. Samen met de onderdrukte vrouw van de pooier vermoorden ze de pooier omdat die hun aanvalt terwijl hij vraagt: waar is de tape? Ze verstoppen het lichaam van de pooier en gaan undercover. De vrouw van de pooier als non en meisje 1 met een verzonnen identiteit. Ze laten de politie geloven dat meisje 1 is vermoord, door het identiteitsbewijs van meisje 1 in de zak van meisje 2 te stoppen. Een andere kamergenote (meisje 3) had eerder die dag de tape gevonden en ziet dat er chantabele rijke mannen op staan die sex hebben met minderjarigen. Ze realiseert zich dat ze met deze tape kan ontsnappen aan haar leventje samen met haar vriendin (meisje 1). Die komt echter nooit meer thuis en meisje 3 denkt dat ze dood is. Erg he?

Twintig jaar later gaat het kind op zoek naar haar moeder en klopt aan bij meisje 3, de enige die nog vindbaar is. Ze krijgt te horen dat haar moeder vermoord is en via de agent van destijds lezen ze in het autopsierapport dat het vermoorde meisje onvruchtbaar was. Dus kan ze niet de moeder van het kind zijn. Via oproepen op internet vinden ze de moeder, maar een van de mensen die op de tape staat is een FBI agent en die steekt daar een stokje voor. Eerst vindt de dochter de ex-vrouw van de pooier, die daarop vermoordt wordt door de FBI agent. Meisje 3 is pissig op meisje 1 dat ze haar destijds in de steek heeft gelaten en wil het leven van meisje 1 verpesten. Dat doet ze door insinuerende foto’s en filmpjes van meisje 1 aan haar man te sturen . Haar man is een ex-gedetineerde, ooit heeft hij per ongeluk in een studentenruzie een andere student vermoordt. Het wrange van het geheel is dat de pooier niemand vermoord zou hebben als meisje 3 die band met chantage-materiaal niet had gejat.

Verbluffend eenvoudig verhaal dus. Leuke bijrollen van het hulpje van meisje 3 (de agent die destijds het onderzoek leidde) de moeder van de vermoordde student (bladvulling, maar leuk gedaan) en de privé detective die de man van meisje 3 inschakelt. Oh ja, het kind dat verdween werkte als au-pair bij de schoonzus van de man van haar eigen moeder op voorspraak van de non die samen met haar de pooier vermoordde en siliconenborsten bleek te hebben, wat de lokale agent uit New Jersey, een oud klasgenootje van de ex-gedetineerde overigens, heel vreemd vond waardoor het balletje ging rollen omdat ze erachter kwam dat ze geen natuurlijke dood was gestorven maar vermoord door de FBI agent die op de tape stond, eigenlijk door zijn hulpje.

Mart Smeets - het laatste geel

In 1989 droeg Erik Breukink als laatste Nederlander de gele trui in de Tour de France. Twintig jaar geleden dus. Ik volgde die tour op de voet want de Nederlanders (Theunisse en Rooks) en de Nederlandse ploegen (Post, Raas en natuurlijk PDM) deden het voortreffelijk. Als chauvinist dacht ik dat die succesen het gevolg waren van Nederlandse eigenschappen als organisatietalent, ondernemingszin, sportiviteit en doorzettingsvermogen. Mannen als Raas en Post waren onze vooruitgeschoven posten in een wereld die aan elkaar hing van onbetrouwbare Italianen, hopeloze Spanjaarden, nonchalante Fransen en een enkele opportunistische Amerikaan, volgens mij dan. Raas en Post, dat waren mijn helden. Met bedrijfsmatige precisie dachten ze een strategie uit, stelden ze een team samen dat perfect op elkaar ingespeeld was en beheersten ze de taktiek van de gekte van de Tour tot in de puntjes. Twee Nederlandse helden, zo dacht ik.

Het boek het laatste geel bestaat uit interviews met alle Nederlandse deelnemers die aan de tour van 1989 deelnamen en is een desillusie voor iedereen die dezelfde herrineringen had als ik. Is er dan niets meer heilig in dit land? Het blijkt dat Raas en Post alleen maar ruzie hadden, hun teams hadden samengesteld op basis van geld en vriendjespolitiek en niet eens aan teambesprekingen deden. ‘Post hield altijd zijn bek en naarmate de koers vorderde werd hij steeds stiller’. Oke, Post verloor, dus daar kan ik nog inkomen. Maar wat dacht u van deze quote, over het veel geroemde taktische spel van de gereformeerde Jan Raas. Zijn renners zaten in alle ontsnappingen en elke massasprint. Heel de wereld vroeg zich af wat zijn geheim was. Het antwoord komt van een van zijn renners. Volgens hem deed Raas deed niet aan besprekingen, vond hij onzin. Als het niet naar zijn zin was ging hij met zijn auto naast je rijden en riep ‘Demarreren godverdomme!’.

De huidige ploegleiders zijn allemaal uit de school van Post en Raas. Geen wonder dat we al zo lang geen geel meer hebben.

Gescheiden, werk of dood?

Ik loop naar de geblondeerde vrouw toe en ze kijkt me vriendelijk aan. We zitten op het terras van de Sunset, onze favoriete strandtent in Ameland. Hier hebben ze een glijbaan voor de kinderen en bitterballen bij het bier. En ooit zat ik er naast Erben Wennemars, die mijn krant te leen vroeg. Zo is iedereen in de wereld met een paar handdrukken verbonden.
‘Dood, gescheiden of werk?’ vraag ik aan de vrouw.
Ze kijkt me niet begrijpend aan.
‘Sorry’ zeg ik ‘Kijk, u zit hier alleen terwijl u er toch heel aantrekkelijk uitziet. Leuke kinderen ook heeft u’ leg ik uit en ik aai een jochie in poloshirt over zijn bol.
‘Maar nu vroegen wij ons af waarom u hier alleen zit. Dat kan zijn omdat u gescheiden bent, of dat uw man, die natuurlijk heel belangrijk is, te druk is op zijn werk om mee te komen naar Ameland, of…’
Ik leun nu een beetje voorover, als een samenzweerder en fluister ‘of dat hij dood is. Dat laatste, daar gokte ik zelf een beetje op. Nou, help ons uit de spanning, wat is het?’

De vrouw drinkt met een grote slok haar witte wijn op en loopt zonder iets te zeggen weg. Ik loop terug naar mijn eigen tafeltje.
‘Gescheiden, kan niet anders’ meld ik mijn conclusie.

Goulashsoep

De boot vertrekt vanaf Holwerd, ongeveer twee uur rijden van Hilversum. Het is altijd al twee uur rijden geweest en dat zal zo blijven, tot het moment dat ze supersnelle vervoermiddelen uitvinden of Ameland verplaatsen ofzo. Al zo lang als A. en ik naar Ameland gaan, ik denk dit jaar voor de 15-e keer, wil ze de boot niet missen. Ik wil de boot ook niet missen, maar uit me anders, minder expressief zeg maar.

We halen de boot en voor de 15-e keer bestel ik goulashsoep. Dat is een heel bijzondere goulashsoep, want met ballen. Je krijgt het van een man met bakkebaarden van een decimeter in een roestvrijstalen kom die ik nog ken vanuit de Mensa in Eindhoven. Daar at ik beduidend minder dan 15 keer overigens, het smaakte niet. Alleen de dingen die goed voor je zijn moet je herhalen, de rest laat je vallen. Zo wordt je als mens een gewoontedier en als je maar oud genoeg wordt blijf je met niets dan je verslavingen achter.
‘Kijk’ zeg ik tegen de kinderen, aangekomen in Ameland met een warme goulashsoep in mijn maag ‘de vuurtoren, daar …’
‘vroeg je of mama met je wilde trouwen, jahaaa’ maken de kinderen mijn refrein af. Ze hebben dit verhaal al vaker gehoord. Iets minder dan 15 keer, dat dan wel.

Als ik negentig ben wil ik nog steeds elk jaar naar Ameland. Tot de goulashsoep op is.

clean board - part 4

Dear Mr. Rudolph,

I am sorry, i deeply and truly regret having used your name in my blog without any permission. I was triggered by a youtube filmpje in which you accidently killed a pigeon with your cricketball. Remember? Off course you remember, it was partly because of me that you were given no change to forget. I constantly reminded the internet community, via my blog, off your action.

I can imagine that after having killed a pigeon, though by accident, one needs rest and time to contemplate. Instead of giving you the phonenumber of slaughtofferhelp i named you an animalkiller and a scrupulous man. I was only thinking of myself, trying to be witty and becoming a more popular blogger, without any respect of your feelings.

I hope you can forgive me. I am trying to be a writer, but so far i have been unsuccesful in convincing others that my penfruits are worthwile. This is because i have sinned, and sinners cannot create. I will donate, on your behalf, a few euro's to the party of the animals in the Dutch parliament (they are leaders in the latest polls here!!) and hope you will be able to forgive me.

Kind Regards,

Michiel Cobben

een schone lei - deel 3

Beste cafebaas in Friesland,

Weet u nog wie ik ben? Ik weet nog precies wie u bent en als ik vertel hoe ik mij vele jaren geleden heb misdragen in uw cafe, dan weet u ook weer precies wie ik ben. Ik was in het gezelschap van een aantal medestudenten (wij waren die jongens met dezelfde rugby-sweater) met een paar zeilboten aangemeerd op uw mooie terras. We hadden bij uw aardige seveerster bier en bitterballen besteld en haar decollete, in combinatie met het warme weer en de eerder op de boot genuttigde alcoholische consumpties, maakte ons overmoedig. Enkele van ons (niet ik, maar ik lachte wel mee) hebben haar toen in weinig diplomatieke taal verzocht om sexuele diensten. Toen u uit de keuken van uw cafe kwam en ons verzocht het terras te verlaten hebben we aangegeven op dit verzoek in te willen gaan, onder de voorwaarde dat tegelijk de nota van de genoten consumpties ons zou worden kwijtgescholden.

U maakte duidelijk dat u een dergelijke transactie niet eerlijk vond en gaf enkele rake typeringen van ons gedrag, waarop wij in onze boten stapten en wegvoeren, aldus de discussie op onzuivere wijze beslechtend. U schreeuwde, wij lachten.

Ik hecht eraan u mede te delen dat dit incident me al jaren achtervolgt, iets waar ik pas recent achterkwam toen ik merkte dat mijn blad niet blanco is en ik bij het opschrijven van mijn gedachten geplaagd wordt door een troebel geweten. Mijn gedachten zijn niet zuiver en ik wil met een schone lei verder. Stuurt u dus gerust alsnog de rekening van destijds, ik weet nog precies wie erbij waren en zal 'intern' de boel verhalen. Met rente.

mvg,

Michiel Cobben

p.s. Doet u de groeten aan uw serveerster en mocht ze nog van gedachten veranderd zijn, laat haar dan eerst wat recente foto's sturen.

Een schone lei - deel 2 -

Beste CJIB,

Het spijt me, het spijt me, driewerf het spijt me. Jarenlang reed ik langs uw flitspaaltjes en uw lasergunnende collega's. Steeds dacht ik ze te slim af te zijn en was dat een keer niet zo, dan vloekte ik. Soms zelfs godslasterend, zo erg.

Nooit heb ik me in u verplaatst. Nooit dacht ik dat u, toeziend op een veilig verloop van de Nederlandse verkeerstromen, gewoon uw werk deed. Nuttig werk ook, hoeveel levens heeft uw instelling al gered? Duizenden, zo niet, tienduizenden! En het milieu, uw werk voor het milieu, daar dacht ik ook nooit aan. Hoeveel bomen dragen nog groen blad, hoeveel herten grazen door op de hei, hoeveel blauwer is de lucht danzij uw snelheidsbeperkende, benzinebesparende werk?

Het spijt me dat ik altijd zo op u gevloekt hebt. Ik ben bezig me te ontwikkelen tot schrijver en daarbij past een schoon geweten. Mijn waarnemingen zijn niet zuiver zolang mijn geweten mij dwarszit. En als mijn waarneming niet zuiver is, hoe kan ik dan iets schrijven, iets weergeven? Ik hoop daarom dat u mij wilt vergeven zodat ik letterlijk en figuurlijk met een schone lei verder kan.

p.s. op de A2 bij Breukelen zie ik u nooit, daar wordt hard gereden hoor, wees er snel bij!

Michiel Cobben

Een schone lei - deel 1 -

Geachte heer Dick Advocaat, kleine Generaal,

enkele jaren geleden bezocht ik de voetbalwedstrijd Nederland versus Tsechie in Portugal, tijdens het Europees Voetbalkampioenschap voor landenteams. U was daar ook, niet in de rol van supporter maar als bondscoach. Dat weet u nog, want u wisselde destijds uitblinkende sterpeler Arjen Robben (voor wie trouwens ook aweer?) en deze verbazend slechte wissel achtervolgt u tot op heden.

Ik was een van degenen die destijds 'Dickie-rot-op, Dickie-rot-op-olé-olé' scandeerden. Ik riep dat niet alleen, ook mijn compagnon de heer Van T. en enkele van onze zakenrelaties, tijdens kantoortijd keurige mensen, riepen met mij mee, net als de rest van het volledig uitverkochte stadion.

Ik ga me hier niet beroepen op alcoholconsumptie, meelooopgedrag of andere smoezen, ik was gewoon dom bezig. Het spijt mij dat ik u gegriefd heb en bied u daarvoor mijn nederige, welgemeende excuses aan. Ik hoop dat het inmiddels beter met u gaat en als u behoefte heeft aan een goed gesprek, ik ben er om te luisteren.

Ik ben bezig me te ontwikkelen tot schrijver en daarbij past een schoon geweten. Mijn waarnemingen zijn niet zuiver zolang mijn geweten mij dwarszit. En als mijn waarneming niet zuiver is, hoe kan ik dan iets schrijven, iets weergeven? Ik hoop daarom dat u mij wilt vergeven zodat ik letterlijk en figuurlijk met een schone lei verder kan.

Hup Holland Hup,

Michiel Cobben

Niet goed genoeg

Uitgebreid en duidelijk is het oordeel van Sebes cs: het manuscript is niet goed genoeg. Mijn reactie:

1e vijf minuten: Sebes is een eikel en heeft er niets van begrepen
2e vijf minuten: Ik ben een eikel en heb er niets van begrepen
3e vijf minuten: de hele wereld is tegen mij, het is allemaal de schuld van anderen
4e vijf minuten tot en met heden: het manuscript is niet goed genoeg

De afgelopen week in Frankrijk gaf me de gelegenheid na te denken en mijn conclusies te trekken. Ik heb geleerd dat:

1 - een boek schrijven iets heel anders is dan een blog of een nieuwsbrief
2 - in drie maanden een boek schrijven en er vervolgens structuur in brengen een dom idee was

Degene die mij kennen weten dat mijn ware ik nu pas boven komt, ik ga gestructureerd en met nog meer energie als voorheen doorwerken. Ik heb erg veel geleerd, vooral hoe het niet moet, en weet wat me te doen staat. Ooit zal ik succesvol debuteren. Schrijf u in voor de nieuwsbrief hiernaast en u bent erbij als het zover is. En oh ja, ik blijf bloggen!