Hoe zet je een tent op als je 11 bent?

In onze tuin bevinden zich vijf meiden van elf jaar. Samen vijfenvijftig dus. De een zit onder een zeil, een ander heeft een scheerlijn om haar nek en de derde zoekt een haring. Volgende week gaan ze op schoolkamp en ze oefenen nu met het opzetten van de tent. Wij, mijn vrouw en ik, drinken thee en besluiten pas in te grijpen als er letsel dreigt aan lichamen of aan tent. Dit dreigt niet, dus drinken we zelfs twee koppen thee. Af en toe reist de tent als een golf op om een minuut later om te rollen. Als u weet hoe 11-jarige meisjes lachen dan weet u dat wij ons ook vermaken.

'Wat zou er worden van die meiden?' vraagt A. Ik maak me daar niet zo'n zorgen over. Het is niet nodig om op 11-jarige leeftijd al een tent op te kunnen zetten om te slagen in het leven. Als je aan een groep tevreden volwassen vrouwen vraagt of ze op 11 jarige leeftijd al een tent konden opzetten, dan is de kans groot dat een groot deel ervan ontkennend zal antwoorden.

'Moeten we ze niet helpen?' vraagt A.
'Nee' beslis ik. 'leren is confronteren'. Ik snap niet precies hoe deze opmerking op de situatie slaat, maar het klinkt relevant.
De meisjes giebelen al wat minder en de verveling begint toe te slaan. De tent ligt er nog ongeveer zo bij als hij uit de zak is gekomen. De zak waarop aan de binnenkant een gebruiksaanwijzing is genaaid.  De zak die A. binnenstebuiten heeft gevouwen, de gebruiksaanwijzing zichtbaar naar buiten gekeerd.
'Zullen we alles maar weer in de zak stoppen en dan zien we wel op kamp?' suggereert een van de meiden. Ik onthoud haar naam, om te zorgen dat mijn zoon niet met haar trouwt.
'Bedoel je deze zak?' vraagt A. en ze duwt de zak met gebruiksaanwijzing onder de neus van mijn niet aanstaande schoondochter.
'Hé, dat is handig' roept ze. Dan zie ik pas wat een schattig snoetje ze heeft. Vooruit, ze verdient nog een kans.