Inspiratie uit google

Schrijven is inspireren. Maar om te inspireren met je eerst zelf geinspireerd zijn. Vindt u na het lezen van deze zin dat ik het woord inspireren te veel gebruik? Ik wel en zo leer ik weer een beetje beter om schrijver te worden, maar ik pas het niet aan. Er staat precies wat ik wilde zeggen en dat gaat nu even boven de vorm. Om te inspireren moet je dus eerst zelf geinspireerd zijn. Hoe pakt een schrijver dat aan? Tijd voor research, ik ben dol op googelen.

Drugs? Nee, Bomans nam hooguit een kop thee en een paar tumtummetjes (en een pakje sigaretten denk ik, maar dat vertelt hij niet in het interview waar ik op stuit (sorry, link kwijt)). Muziek? Nee, ook mis, geen hits op google, dus bestaat niet. Ik lees een interessant artikel over Reve, die zou De Avonden gewoon overgeschreven hebben van de radio... mag tegenwoordig iedereen zomaar alles op internet zetten? Ze schrijven er ook bij dat het uit onderzoek is gebleken. Namen en rugnummers graag en anders kappen met jullie site. Of ben ik de enige die weer van niks weet? Toch beter moeten opletten bij Nederlands destijds.

Zelf schrijf ik, als ik straks klaar ben met bloggen en met mijn boek begin, gewoon een stuk uit de bijbel over. Tegen de tijd dat mijn boek uitkomt leest toch niemand die meer, ontdekking uitgesloten.

Spijt? Wat is dat?

Of ik al spijt had van het bijhouden van een weblog vroeg P. me vandaag. Het valt mee, spijt heb je meestal over dingen die je niet doet, zelden over dingen die je wel doet. Het voordeel van mijn blog is dat ik mezelf dwing elke werkdag iets te schrijven. Oefening baart kunst en met een dagelijkse routine zal mijn kunst beter worden. Nadeel? Het is extra werk, verslavend werk en al is het niet veel tijd, het moet wel goed gebeuren. Het is toch een proeve van bekwaamheid die ik mezelf elke dag afneem. Ik kan hier geen onzin neerkalken. Hoewel, ik moet mezelf corrigeren, een paar dagen geleden schreef ik hier klinkklare onzin, maar dat stukje had dan ook als titel ‘klinkklare onzin’. Dus dat mocht.

Maar stel, zuiver hypothetisch, stel dat ik op deze blog schrijf dat de hoofdpersoon in mijn boek Hugo heet en het blijkt later Victor te zijn, wat dan? Dan raakt u, als lezer van mijn blog, zwaar in verwarring. En die verantwoordelijkheid draag ik. Het is alsof je een schilder vraagt om alvast een schetsje van zijn schilderij te maken voor de aankomende catalogus van zijn galerie. Kan niet, bestaat niet, gebeurt niet. Dus ik zal me als blogger ook wat op de achtergrond houden over thema, plot en personages van mijn boek.

Ik hoop dat u desondanks niet afhaakt. Deze blog gaat over het proces rond het creëren van een boek. Een soort ‘the making of’. En dan niet achteraf gemonteerd, nee u kijkt dagelijks mee in mijn studio. Hopelijk wordt het een mooie reis. De reis is belangrijker dan de bestemming, wie schreef dat ook al weer? Vast iemand die geen spijt had.

Waarom een boek?

Mijn broertje is tweede helft dertig, huisvader, 9 to 5 E-commerce specialist en ondanks al deze kenmerken van volwassenheid zal hij toch altijd broertje blijven heten. Had hij maar niet zes jaar jonger moeten zijn.

'Waarom toch al die moeite voor dat boek?' vraagt hij aan mij. Terechte vraag, echter ik was 'off guard' en had niet direct een antwoord paraat.

'Daar ben je te jong voor, snap je toch niet' zeg ik dus maar. Met dat antwoord neemt hij al zijn hele leven genoegen en ook nu weer.

Mijn blogvolgers zijn misschien wel ouder en hier kom ik er niet mee weg. Okay dan, het antwoord op mijn waarom volgt nu. Het antwoord waarom een volwassen man avond na avond achter zijn PC kruipt en teksten schrijft, redigeert en weer weggooit. Ik zal u niet vermoeien met de oppervlakkige redenen en direct tot de kern komen. Erkenning. Niets dan erkenning streef ik na. Posthuum van mijn vader uiteraard, welke schrijver streeft dat niet na, maar ook van vrouw en kinderen, moeder en uiteraard, broertje. Maar ook erkenning van mijn vrienden, vriendinnen en bijvoorbeeld die vrouw die mij aan de kant zette omdat ze dacht dat ik nooit iets zou bereiken. Ha, straks heb ik een boek in de kast met mijn naam erop. Dan heeft ze natuurlijk spijt en kijkt naast zich in de bedstee en ziet daar vast een saaie boekhouder met een snor. Terwijl ze een schrijver had kunnen hebben. Te laat, ha ha. Wie het laatst lacht...

Zo, dat moest er even uit, het is over nu. Ik rust uit en ga vroeg naar bed en lekker nog wat lezen. Volgens mij moet ik zelfs het blad 'schrijven' nog uit het cellofaan halen. Ik verheug me erop.

geen bloemen en geen bezoek

Een boek schrijven gaat niet zonder plan, daar ben ik door schade en schande achter gekomen. Om mijn creativiteit in goede banen te leiden werkte ik vandaag aan mijn plan, mijn spoorboekje. Het is een kort spoorboekje, het past op een enkel A4-tje. Het bevat feiten, tijden en een hoofdstukindeling. Het wordt mijn leidraad bij het afmaken van mijn roman. Nu het spoorboekje af is, ga ik mijn manuscript opnieuw lezen en alles wat ergens tussen twee stations past ga ik als rails gebruiken. En de rest? Schrappen wordt het devies. 'Kill your darlings' heet dat en dat moet zonder genade. Er zal bloed vloeien. Dat leuke fragment, die strakke beschrijving en die bizarre situatie die ik diep in de nacht in de beslotenheid van mijn werkkamer heb beschreven, ik sleep ze allemaal naar het prullenbakje op het scherm van mijn PC. Dood. Voorgoed.

Liever geen bloemen. Mijn dooie schatjes zijn thuis, alwaar geen bezoek.

Debuut over debuten

Ik lees over een nieuw debuut, een overzicht van Nederlandse debuten van het jaar 2008. Onmisbaar als je uit wil vinden wat het verschil maakt russen flop en top. Ik ga het bestellen, al is het maar omdat het ondergewaardeerde FAKE van Viktor Frolke op de kaft prijkt, ik ga het lezen en ik ga u een recensie geven. Het zijn allemaal vingeroefeningen op weg naar mijn eigen debuut. Zou uitgeverij Uphill Battle het bij dit debuut laten of komt er een vervolg? En sta ik er volgend jaar in? Het jaar is nog jong maar gezien het stroperige tempo waarin dit soort processen zich afspelen (nog afgezien van het proces in mijn hoofd) vermoed ik dat ik beter op de versie van het jaar erop kan mikken. Als ik het haal. En als Uphill Battle het haalt. Wel een moedige naam voor een uitgever.

Ik verheug me op dit boek, als je zoals ik schrijver aan het worden bent moet je de markt kennen. Ik ben erachter gekomen dat niet alleen het product goed moet zijn, van minimaal zo groot belang is de mix tussen bekendheid van het product, de verkrijgbaarheid in de boekhandel en zelfs de prijs. Als ik deze factoren in volgorde van belang zou moeten zetten - en dat moet nu want ik dwing mijzelf in mijn blog onverbiddelijk om van mijn denksels echte schrijfsels te maken - dan denk ik dat het hebben van goede recensies op de eerste plek staat en prijs op de laatste. De persoon van de schrijver is waanzinnig belangrijk, zie het succes van de amusante boeken van Mart Smeets, maar dat aspect zie ik als onderdeel van het product. Het is een theorie die u gemakkelijk onderuit kunt halen door mij erop te wijzen dat Kluuns monsterhit KEVBDD geen enkele recensie waar dan ook kreeg en dat Kluun een onbekend, zuipend, vreemdgaand reclamemannetje was (zijn eigen woorden) waar er in Amsterdam wel meer van rondlopen.

Ik heb huiswerk gekregen van Yvonne Kroonenberg

Yvonne Kroonenberg is een heldin en ze vindt mij lief. Vorige week schreef ik dat haar boek, om precies te zijn de kaft van haar boek, enkele jaren geleden grote indruk op me maakte. 'Wat lief' schrijft ze in haar reactie. En ze heeft me ook huiswerk opgegeven. 'Wees niet bang om onzin op te kladderen' schrijft ze. Yvonne is meesteres in het manipuleren van mannen, dat blijkt maar weer. Eerst vindt ze me lief en dan suggereert ze dat ik bang ben. Ik bang? Maak me niet gek Yvonne. Dus, op verzoek van Yvonne ga ik nu onzin opkladderen.

Onzin. De zin van onzin. Bestaat de zin van onzin? Behalve dat onzin vermakelijk kan zijn is toch juist de betekenis van onzin dat het onzin is? Dus dan kan het geen zin hebben. Anders zou het geen onzin zijn. Had het zin dan was het zin en geen onzin. Raar woord eigenlijk onzin. Net als alinea, dat is ook een raar woord als je het tweehonderd keer zegt. Maar niet zo raar als onzin, dat is al een raar woord als je het 20 keer zegt. Ik krijg opeens trek in bitterballen. Wat een onzin.

Kijk, deze oefening krijg je in geen enkele schrijfcursus. Ik denk dat ik weer een stapje dichter bij het schrijverschap ben gekomen.

Al een week geen letter geschreven

Schrijven is schrappen, dat weten we allemaal, daar hoeven we geen blog genaamd 'schrijver worden' voor te bezoeken. Maar nu, anno een week na de cursus bij Sebes, heb ik nog geen letter geschreven aan mijn manuscript. En dan wordt het lastig schrappen, om te schrappen moet je toch eerst wat geschreven hebben. Stel dat je eerst gaat schrappen voordat je gaat schrijven, dan krijg je een negatieve tekst. 'Hoe dik is je boek eigenlijk?' wordt er dan gevraagd en dan antwoord ik 'de huidige stand is min zeventien pagina's.' Ik dwaal af, neem me niet kwalijk. Ik ben nog maar net schrijver aan het worden, al is dat geen excuus. Afdwalen is voor een schrijver onvergeeflijk, dwalen daarentegen is juist heel erg nodig. Door te dwalen vormt zich het verhaal van de schrijver en dat ben ik de afgelopen week aan het doen. Ik ben door mijn verhaal, dat redelijk stevig in mijn hoofd zit, aan het dwalen. Pas daarna kan ik gaan schrijven en daarna volgt, juist ja, schrappen. Ondertussen oefen ik op deze blog, wacht ik tot de boeken over schrijven die mij moeten gaan helpen bezorgd worden door bol.com en lees ik boeken van anderen. Schrijven is een proces van geduld, eerst denken dan doen en dan overdoen. Een groter contrast met al mijn andere activiteiten is nauwelijks denkbaar.

Er is ook nieuws voor de ongeduldigen onder mijn blogvolgers. Zijn die er trouwens, ongeduldige volgers van deze blog? Zijn er eigenlijk wel volgers van deze blog? Voor alle blogvolgers dan dit nieuws: de dwaaltocht zit er bijna op. Volgende week ga ik beginnen met het herschrijven van mijn manuscript. Hou deze blog in de gaten en let vooral op berichten waar 'robinson crusoe' in de titel staat. Raakt u in verwarring? Wacht maar tot u de blog van maandag leest. Morgen blog ik niet. Zondag rustdag.

Mijn beslissende kaft

Op de website van NRC kun je terugbladeren in de artikelen die zijn geschreven over schrijvers en de boeken die hun leven veranderden. Het beslissende boek heet die rubriek en dat is als je zoals ik schrijver wil worden interessante kost. Ik loop wat op de zaken vooruit, maar om toekomstige biograven werk te besparen hier alvast mijn beslissende boek: Het zit op de bank en het zapt van Yvonne Kroonenberg. Ik deed het mezelf kado een paar jaar geleden vanwege de titel. Ik herkende mezelf in die titel. Ik was druk druk druk met kinderen en bedrijf en in mijn vrije tijd, inderdaad, zat ik op de bank en ziep. Ik heb mezelf herpakt, sporten in plaats van zitten en schrijven in plaats van zappen. De kaft van het boek was dus eigenlijk mijn beslissende kaft.

Telt dat voor de NRC? Daar hoef ik me geen zorgen over te maken, voorlopig sta ik niet in die rubriek. Maar van zappen en voor de buis hangen ben ik gelukkig af. Bewust tv kijken, dat bestaat. Zappen, het woord alleen al brengt het gevoel van toen terug. Is de verleden tijd van zappen wel ziepen? Wie helpt me hier, als schrijver in wording loop ik even vast. Is het zappen, ziepen, geziept? of zeppen, zepte, gezepen?

Slijmen helpt

Een jaar geleden was ik op het sales event. Daar sprak een dame met rode pumps mij aan en ze gaf me een boek.
‘alsjeblieft’ zei ze erbij, zonder verder commentaar. Ik had geen idee waar het boek over ging, ik zag alleen dat het best een dik boek was, met een strak vormgegeven kaft. Als schrijver in wording ken ik de waarde van een boek en met kado'tjes ben ik altijd blij.
In de file terug bladerde ik er doorheen. Een managementboek. Hoe je mensen moet overtuigen. ‘slijmen helpt’ las ik ergens, zo’n boek dus.
Thuis zette ik het in mijn kast en ik was vast van plan het te gaan lezen, maar wat betreft prioriteit moest het een plek delen met een obscene Russische auteur met een onuitsprekelijke naam en met de kroonkeuze van de ECI van november van het jaar ervoor.
Vandaag belde de dame mij op.
‘Weet je nog wie ik ben?’ vroeg ze en gelukkig wachtte ze het antwoord niet af. ‘Ik heb je vorig jaar een boek gegeven.'
‘Ach ja, natuurlijk’ zei ik. Had ik gemist dat er een acceptgiro tussen de pagina’s zat?
‘wat vond je ervan?’ vervolgde ze.
‘fantastisch’ slijmde ik. ‘echt een heel goed boek’
Ze vervolgde: ‘mijn baas, de schrijver van dat boek komt binnenkort naar Nederland voor een seminar en ik dacht, misschien kun je in jullie nieuwsbrief daar aandacht aan geven. Hij heeft onderzoek gedaan naar het effect van wederkerigheid. Eerst geven, dan pas nemen. Hij heeft o.a. de Moon secte bestudeerd, weetjewel, die lui die bloemen uitdelen op vliegvelden. Dus, wat vind je ervan?’
‘Interessant, dat lijkt me een goed idee’ zei ik en ik stemde toe. Ik sloot af want mijn secretaresse liep naar me toe en keek heel dringend.
‘wat zit je haar leuk’ zei ik tegen haar, terwijl ze een terugbelbriefje op mijn bureau legde. Slijmen helpt.

(bovenstaand verhaal is slechts losjes gebaseerd op de werkelijkheid, mocht iemand zich erin herkennen)

Cursus debuteren bij Sebes -2-

'Vertel eens wat meer over je cursus' reageert mijn schrijfvriend Viktor. 'de volgers van je blog willen weten hoe die Sebes dat doet'. Viktor en ik stonden vroeger regelmatig samen in de box terwijl onze moeders de roddels in de buurt doornamen. Dat waren er nogal wat en wij werden zoetgehouden met Donald Duck. Sinds die tijd delen we de liefde voor literatuur en beide schrijven we. Ik als amateur en hij professioneel. Schrijven is dansen in je hoofd, schreef hij ooit op zijn blog. Of alledrie de volgers van mijn blog het willen weten kan ik niet inschatten, maar deze vergelijking werd toevallig ook gebruikt door Thomas Rosenboom, door Sebes ingezet als gastdocent.

'Schrijven is als de Salsa dansen', zei Rosenboom. 'De schrijver leidt (met korte ei, Rosenboom zelf is meer een lijder) en de lezer volgt. De leider heeft de macht om onverwachte wendingen te nemen, af en toe stil te staan en langzamer of sneller te bewegen. Maar laat de volger nooit vallen en stap niet op tenen.' Mooie vergelijking en Ricus van de Coevering, genomineerd voor de Academica Debutantenprijs, was het roerend met hem eens. 'aan het eind van mijn dans geef ik mijn partner wel een flinke zwiep hoor' zei hij met Babantse tongval. 'dat mag' zei Rosenboom. 'alles mag, dat is eigenlijk het mooie' deed ook Sebes een duit in het zakje.

Leer je dit nergens anders? Zijn dit unieke instructies? Ik denk het niet en de reden dat Sebes zo succesvol is zit niet daarin. Ik denk een beetje te weten waar het wel in zit en zal daar in dit blog nog eens een analyse over geven. Mijn gedachten daarover staan nog niet op een rijtje. Sorry voor deze cliffhanger, maar ik heb nog wel even werk aan mijn boek dus ik moet wel wat munitie achter de hand houden voor de berichten die nog komen. Hou deze pagina in de gaten dus.

of maandag 16 februari 2019?

Ik sta niet in de file, het is geen februari 2009, maar 2019 en ik ben thuis.

'ssst' zegt A. tegen de kinderen, 'papa is aan het werk'.

Want schrijvers werken thuis. En werken, dat betekent voor een schrijver dat hij heel veel moet lezen. Boeken van andere schrijvers en boeken over die boeken van weer andere schrijvers. En misschien ook wel weer boeken daarover, al weet ik niet of die wel bestaan, want ik ben nog maar net schijver aan het worden. En al dat lezen, dat doe je als schrijver liggend op de bank. En droom je teveel weg en val je in slaap, dan is dat ook werken, want dat heet inspiratie opdoen. En A., volledig meewerkend compagnon in mijn schrijvelarij business, zorgt voor de rust in huis. Want rust is voor een schrijver wat de mobiele telefoon is voor een zakenman.

Mijn mobiel draait de laatste tijd weer overuren en ook nu gaat hij af. Ik ben vergeten dat ik de ringtone weer heb aangepast. Het lijkt wel een vrachtwagenclaxon. Het is een vrachtwagenclaxon. De chauffeur in de DAF truck achter mij wijst op zijn voorhoofd als ik ontwaak uit mijn dagdroom en weer aansluit in de rij.

Dat hadden we ff nodig.

'Wie schrijft toch jullie nieuwsbrief?' vraagt R. die ons ontvangt in het VIP dorp van het ABN AMRO World Tennis toernooi. 'Die vind ik heel mooi en leuk'. R. is een topmeid: slim, charmant en echt.

'Een groter compliment had je hem niet kunnen geven' zegt mijn vrouw. 'hij schrijft ze namenlijk zelf'. Ze heeft gelijk. Ook het tijdstip had niet beter gekund. Na twee dagen luisteren naar goede schrijvers, een close reading door Sebes en het doorspitten van mijn werk door mij en mijn medecursisten was ik wel toe aan een compliment. Ik voelde me knullig en een groentje in het schrijversvak, wat ik natuurlijk ook ben.

Nadal is bepaald geen groentje, althans in tennis. Wel in speechen. Ondanks zijn verlies bedankt hij Krajicek, die wij thuis overigens Kraaiennek noemen, de sponsors en het publiek vriendelijk maar kort. Obligaat en onbeholpen. De man is mono-ontwikkeld. Zo heet dat als je heel erg goed bent in maar een ding. Althans zo zou het moeten heten, want het is een mooi woord. Zal ik solliciteren als zijn ghost-writer? Dat is geen echte baan en full-time de wereld rondtrekken lijkt me niks. En wat ik nu doe is zo slecht nog niet. Bij de borrel bij AD Nieuwsmedia na afloop praat ik bij met J., die net als ik al zo'n vijftien jaar in dit vak zit. Anecdotes en ouwe koeien, het voelt als een warme jas. Word ik wel schrijver? Zet ik door? Of wordt dit de kortste web-log ooit? R. zwaait ons uit als we naar huis gaan.

'Wist ze dat ik die nieuwsbrief schreef?' vraag ik in de auto terug aan mijn vrouw.

'Nee' zegt ze. 'en maak je nou niet druk, je kan echt wel schrijven en je weet na die cursus tenminste wat je te doen staat.'

Als mijn boek ooit uitkomt laat ik 'voor A.' voorin zetten.

Cursus debuteren bij Sebes -1-

'fiets kopen?' vroeg de jongen.
Ik kijk hem vragend aan en moet even landen om te snappen wat hij bedoelt. Mijn hoofd zit vol met de resultaten van een dag lang nadenken, lezen en discussieren. Sebes c.s. hebben mij doorgezaagd over mijn schrijverij en de ingezonden fragmenten tot op de komma geanalyseerd. Letterlijk zelfs want ik gebruik te veel komma's is mij vandaag verteld. U merkt dat ik snel leer want in dit stukje komt geen komma voor. Manon Uphoff gebrukt ook te veel komma's heeft ze vanavond tot mijn grote geruststelling verteld. Ik bevind me in goed gezelschap. Thomas Rosenboom heeft een hekel aan punten. Punten zijn onnatuurlijke en hinderlijke leestekens volgens hem.

Bijna terug op aarde antwoord ik de jongen: 'het tijdstip van de avond in overweging nemend concludeer ik dat uw nering normaliter niet het verhandelen van tweewielers is. Ik vermoed gestolen waar. Op uw transactievoorstel zal ik derhalve niet ingaan waarde heer. Tevens geef ik u ter overweging uw bed op te zoeken. U ziet er moe uit.
'ga zelf slapen achterlijke eikel' antwoordt de jongen.
Ik geef hem gelijk. Ik zet nog een komma en een punt en ga naar bed.
In de nacht van Amsterdam lopen vreemde lui over straat dacht de alwetende verteller vanuit zijn auctoriaal perspectief.

Blackberry heeft gewonnen

De meneer naast mij werkt voor een bedrijf dat sprekers voor evenementen strikt. Ik bewaar zijn visitekaartje voor als ik straks een beroemd schrijver ben. Ondertussen vermaken wij ons samen met onze tafelgenoten met het beoordelen van de sprekers. Peter Swinkels van Bavaria geven we een acht. Hij vertelt ons dat familiebedrijven nooit last hebben van crisissen omdat ze hard werken, positief blijven en op de lange termijn focussen. Zijn opvolger, een Amerikaan met een Duitse naam krijgt een negen. Deze goeroe is kind aan huis in boardrooms van grote, rijke bedrijven en vertelt ons dat we vooral 'echt en authentiek' moeten zijn in het zakenleven. Onszelf blijven dus en die boodschap gaat erin, wat een begenadigd spreker. Mijn buurman zet een uitroepteken in zijn schriftje.

Dan de man van Blackberry. 'Een onvoldoende' besluiten we gezamenlijk als de man de nieuwste blackberry op een groot scherm toont en met een Zuidengels accent de product features opnoemt. Dit is een 'product push' en geen 'demand driven consultsale' en we verbazen ons. Dan blijkt dat alle bezoekers van het captains dinner er eentje kado krijgen. Een TIEN roepen we enthousiast en Blackberry heeft gewonnen. Ik kan hem pas na het weekend installeren want de komende twee dagen ben ik bij Paul Sebes, een cursus 'literair debuteren'. Dat wordt nog spannender. Volg mijn blog (zie rechts) en je hoort het vanzelf.

Op naar het sales event in huis ter Duin

Even ben ik in vertwijfeling. Ik ontvang een enquete die ik voorafgaand aan mijn uitstapje van vanavond moet invullen. Wat ik ervan ga verwachten? Ik kan aanvinken of ik meer voor de inhoud van de presentaties ga of juist wil netwerken. Nergens kan ik kwijt dat ik eigenlijk voor de rode wijn en de hertenbiefstuk kom.
Ik ga toch maar. Leuke mensen, inspirerende gesprekken en Peter Swinkels, de hoogste piet van Bavaria houdt een inleiding. Ik hoop dat hij de alcoholhoudende variant van zijn handelswaar meeneemt, ik slaap namelijk ter plekke.
Mijn weblog is geopend. Als familiemens en schrijver ga ik een avond, nacht en dag weg om niet te schrijven. Vreemd? Ja, maar inspiratie kun je overal opdoen en Huis ter Duin kennende ga ik me niet vervelen. Proost.