Story of my life

Hoch-tief, hoch-tief, de benen zo gebogen dat de knieen boven de tenen staan, het bovenlichaam strak en de schouders evenwijdig aan het dal. Ooit haalde ik de zevende plek van een slalomwedstrijd met dertig deelnemers, mijn finest hour in de sportwereld, naast uiteraard het behalen van het kampioenschap met Jongens C3 van de hockeyclub HTCC aan de Oirschotsedijk te Eindhoven. Zoals gebruikelijk ben ik als eerste beneden en sta te wachten tot de rest van mijn gezelschap zich bij mij meldt onderaan de stoeltjeslift. Terwijl ik kijk hoe de rest naar beneden skiet, heb ik tijd om na te denken. Onderwerp van gedachte is de keuze of we nogmaals omhoog gaan met de lift, of dat we, ook leuk, ons melden aan de bar voor een mok warme choco of een glas gluhwein. Nogmaals omhoog levert een heerlijk rustmoment op, met een beetje mazzel zit er niemand naast je en is er stilte, sporadisch afgewisseld door het zachtrollende geluid van je stoeltje over de geoliede kogellagers. Direct naar de bar rennen heeft ook voordelen, niets is zo lekker voor je voeten als het uittrekken van je schoenen na een dag skiën. Ongeveer zoals roken alleen maar lekker is omdat je je ontwenningsverschijnselen opheft als je er weer een opsteekt. Of zoiets, daarvoor verwijs ik naar Allen Carr, die er een heel boek over doet om deze ene gedachte uit te leggen. Op zich knap, een heel boek wijden aan een enkele gedachte. Ik heb dagelijks, pak hem beet, vijftig orginele gedachten, maar nog geen enkel boek op mijn naam staan. Ik zal nu snel moeten beslissen, of nog een keer omhoog, of naar de choco-gluhwein-bar. Lastig dillemma. Misschien moet ik een boek over het maken van keuzes gaan schrijven.
'Hé slome, word eens wakker' wordt er naar me geroepen. 'We gaan nog één keer met de stoeltjeslift en dan naar de bar. We hebben je allang ingehaald'
Ik ski naar ze toe.
'story of my life'  geef ik direct toe.

Oh ja, gelukkig nieuwjaar allemaal!