ja, ik voel het.

Belachelijk, dit gevoel. Is het echt? Ja, het is echt, het is zelfs oprecht.

Een half uur geleden liep ik met mijn hond naar de hei. In mijn jaszakken zaten plastic opvangzakjes voor de poep, een hondenriem, een fluit, een bal, een tiental hondensnoepjes en een mobiele telefoon die afging waardoor de hondensnoepjes in het zand vielen omdat ik hem uit mijn jaszak trok. Terwijl ik mijn hond wegduwde bij de snoepjes vertelde ik mijn klant dat zijn project mijn niet aflatende attentie had en ik momenteel voor hem onderweg was, wat zeer strict genomen geen leugen was, maar toch zeker een fantasierijke interpretatie van mijn activiteiten op dat moment.

Maar toen, het kon beginnen. Ik liet mijn hond kauwen op een stok, riep los, trok de stok uit zijn bek en verving het door een hondensnoepje, precies zoals ik het las in het boek van Martin Gaus. Hij at zijn snoepje en wilde zich weer wijden aan zijn stok, maar die wierp ik weg. Mijn hond haalde de stok, ik riep 'los' en gaf hem weer een snoepje. Een half uurtje duurde de training en het resultaat was een perfect apporterende hond, die met veel plezier over slootjes sprong en door het bos rende om voor mij stokken terug te brengen.

En nu dit gevoel, ik loop met mijn borst vooruit, mijn hond is inmiddels weer aangelijnd en ik realiseer me dat ik trots ben. Trots, het moet niet gekker worden mensen, we hebben het over een hond! Een SMS van mijn klant: 'krijgen we nog resultaten voor het weekend?' Ik SMS terug. 'terug in je hok jij!'.