Zo heb ik een jeugdheld, Roed Goeliet. Als twintigjarige zat ik in het PSV stadion. Waar tot op dat moment boerenknullen als Berry van Aerle (us Berry) of Harry Lubse (us Harry) toegejuichd werden presenteerde directeur Ploegsma uit het niets Roed Goeliet. Hij viel direct op door een Jamaicaanse muts over zijn Rastakrullen te dragen. Dat hadden we in Eindhoven nog nooit gezien, hoewel eerder al Stanley Menzo er een blauwe maandag rond had gelopen. Goeliet bleek de voorloper van menig ander Eindhovense wereldburger (Ronaldo en ook Romario, die ik ooit stomdronken op het Stratums Eind aantrof, waarover in een latere posting meer) en hij trok mijn geboortestad op in de vaart der volkeren. Een Amsterdamse Rasta koos voor Eindhoven, hij maakte een tegendraadse keuze.
Later wilde hij naar Milaan. Om op een breuk met de Philips SV aan te sturen gaf hij een vuil interview in Nieuwe Revu, waarin hij de PSV fans 'bioscooppubliek' noemde. Niet leuk als je maar een paar jaar jonger dan multi-miljonair Goeliet bent en van je kleine studentenbeurs drie tientjes lapt voor een staanplaats. Maar goed, er moest meer gebeuren voordat mijn held van zijn sokkel viel. Bovendien vingen we 33 miljoen voor hem en dat was zo'n beetje de rekening voor het nieuwe stadion. Goeliet vertrok naar Milaan en maakte weer een tegendraadse keuze.
Hij werd in Milaan voetballer van het jaar. Voor het eerst sinds Cruijff weer een Nederlander. Hij droeg zijn prijs op aan Nelson Mandela, voetbal en politiek? Hij bedankte voor de eer vlak voor het WK in de USA, waar hij volgens mij kans maakte om de bokaal als aanvoerder boven zijn hoofd te houden. Hij ging weg bij AC Milan en ging naar Sampdoria om later bij Milan terug te keren. Hij is aan zijn derde vrouw toe. Alles wat hij doet is tegendraads.
'Waarom moeten we bij de BBC eigenlijk Nederlandse voetbalanalisten hebben?' werd er gevraagd nadat Goeliet zijn actieve carrière had beëindigd en op de BBC de ene tegendraadse analyse na de andere liet horen.
'Die spreken beter Engels dan de Engelse voetballers' antwoordde zijn BBC baas.
Ik volg Goeliet al heel lang. Zelf ben ik een eikelig burgerknulletje en vind het een persoonlijke revolutie dat ik in mijn vrije tijd ben gaan schrijven. Mijn meest tegendraadse keuze was ooit om het loondienstverband vaarwel te zeggen en hetzelfde te gaan doen als wat ik al deed, maar dan voor eigen rekening. Tjonge wat een lef. Ik spiegel me aan mensen als Gullit die in het Casino alles wat ze hebben op het cijfer 17 zetten. Die de held worden als het lukt, maar veel vaker met niks naar huis gaan. Ik zet zelf een klein bedragje op rood of op zwart, 50% winkans, 50% verlies, want ik heb ook nog een gezin, een hypotheek, een bedrijf, verantwoordelijkheden etcetera. Een glaasje champagne? Nee dank u, daar kan mijn maag niet tegen.
Met enige verbazing en toch ook weer niet lees ik dat Goeliet naar Grozny gaat. De Zwarte Tulp zet niet alleen alles wat hij heeft op het spel, hij neemt ook nog een krediet op de rest van zijn leven. Zijn baas wordt een afschuwelijke dictator, zijn club een Tsetjeense middenmotor. Tsetjeens is een taal die lijkt op Russisch, maar dan uitgesproken door iemand met een hap grind in zijn mond. Goeliet, wat doe je nu? Blijf lekker in Amsterdam, vermaak jezelf met Estelle, columpje in een leuke krant of een voetbalanalistenjob en elke maand de rente van je geld natellen, wat is daar mis mee?
Ik droom dat Tsetsjenië over vijf jaar een mooi Democratisch land is geworden met een heerlijke bevolking en een voetbalclub die de Champions League heeft gewonnen, allemaal dankzij Goeliet. Wilt u mij alstublieft niet van een van mijn laatste illusies beroven? Dank u.
Hup Goeliet, Hup Roed Goeliet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten