Balk en Bos.

Aan de orde is de zaak KPMG vs Ernst & Young, inzake Pensioenfonds DZDM 'Diepe Zakken Domme Managers'. Meneer Balkenende, aan u het woord.
'De beschuldigingen van de heer Bos edelachtbare slaan werkelijk nergens op. De suggestie dat ik zijn rolodex met visitekaartjes gekopieerd heb slaat nergens op. Bos is onbetrouwbaar'
'Meneer Bos, u mag niet onderbreken, het is hier geen tweede kamer'
'Maar meneer de rechter, hij noemt mij onbetrouwbaar. Terwijl we in de kroeg afgesproken hadden dat we de uurtarieven van onze diensten nooit onder de 1.200 Euro zouden laten zakken is juist hij aan het prijsstunten bij mijn klanten'
'Niet waar, Draaikont! Jij bent begonnen door je niet te houden aan die prijsafspraak bij dat Ministerie. Ik zou nooit iets doen wat jouw bonus in gevaar brengt, jaloerse macho'
'Macho? Ik? Ik hoefde niet in een F16 boven Afghanistan te stunten, jij wou per sé nog een keer'
'Oh, gaan we zo beginnen. Jij durfde niet eens Bush te bellen, ik ben een paar keer in de Oval Office geweest! En ik verdien nu lekker toch meer dan jij'
'Oh ja? Dan heb je mijn optiepakket ABN AMRO nog niet meegerekend. Als Gerrit die straks naar de beurs brengt, ben ik multimiljonair!'

      enzovoort.

Dromen gaan toch over de toekomst?

... wat valt u op aan miljardair Zuckerberg van Facebook? Een donslipje, hij hoeft zich nog niet te scheren...

Ik slaap de laatste tijd slecht. Ik heb geen last van boze dromen, noch van slaapgebrek of andere ongemakken, maar ik lijd wel aan 'pas-encore-vu's'. Deze lijken op 'deja-vu's' met dit verschil dat je bij de laatste zeker weet dat je iets al eerder meegemaakt, gezien of gevoeld hebt, terwijl je bij een 'pas-encore-vu' ervan overtuigd bent dat dit een unieke eerste keer is. Ik ben weer te vaag en geef twee voorbeelden:

- In mijn studententijd hield ik mijn huisgenoten voor dat het een goed idee zou zijn om allemaal kleine camera'tjes in huis op te hangen en de beelden uit te zenden op een TV kanaal. Mijn huisgenoten verklaarden me voor gek, wie zou er interesse hebben in de katers en kalverliefdes van een stelletje kutstudenten? Toen Big Brother werd bedacht en John de Mol miljardair werd was ik te laat, ik had mijn 'pas-encore-vu' moeten omzetten in actie.
- Toen internet opkwam zei ik tegen mijn e-broertje dat al die websites niets dan brochures op beeldschermen waren en e-mail was electronische post. Het zou pas leuk worden als iedere wereldburger een eigen site had, waarop staat wat hij die dag eet, werkt en met welke andere website-eigenaren hij bevriend is of zaken doet. Facebook, Linked In, Twitter, ik had ze allemaal als 'pas-encore-vue's' en ik had ze moeten omzetten in actie's.

Achteraf is het makkelijk kletsen, zo zult u zeggen. En terecht, ik kan wel zoveel beweren. Maar de afgelopen tijd heb ik weer een aantal 'pas-encore-vue's'. Hele concrete ditmaal en nu ga ik ook echt actie ondernemen. U hoort binnenkort hoe u kan voorintekenen op de IPO! Maar eerst even bijslapen.

Waaraan herken je genialiteit?

Sommige illusies moet je in stand laten. Wat heeft het voor zin een stervende te vertellen dat de wederopstanding van Jezus verzonnen is door een concilie van vroeg christelijke priesters? Laat zo iemand lekker sterven, gun hem of haar het genot van de bijna aanschouwing Gods. Wat boeit het?

Zo heb ik een jeugdheld, Roed Goeliet. Als twintigjarige zat ik in het PSV stadion. Waar tot op dat moment boerenknullen als Berry van Aerle (us Berry) of Harry Lubse (us Harry) toegejuichd werden presenteerde directeur Ploegsma uit het niets Roed Goeliet. Hij viel direct op door een Jamaicaanse muts over zijn Rastakrullen te dragen. Dat hadden we in Eindhoven nog nooit gezien, hoewel eerder al Stanley Menzo er een blauwe maandag rond had gelopen. Goeliet bleek de voorloper van menig ander Eindhovense wereldburger (Ronaldo en ook Romario, die ik ooit stomdronken op het Stratums Eind aantrof, waarover in een latere posting meer) en hij trok mijn geboortestad op in de vaart der volkeren. Een Amsterdamse Rasta koos voor Eindhoven, hij maakte een tegendraadse keuze.

Later wilde hij naar Milaan. Om op een breuk met de Philips SV aan te sturen gaf hij een vuil interview in Nieuwe Revu, waarin hij de PSV fans 'bioscooppubliek' noemde. Niet leuk als je maar een paar jaar jonger dan multi-miljonair Goeliet bent en van je kleine studentenbeurs drie tientjes lapt voor een staanplaats. Maar goed, er moest meer gebeuren voordat mijn held van zijn sokkel viel. Bovendien vingen we 33 miljoen voor hem en dat was zo'n beetje de rekening voor het nieuwe stadion. Goeliet vertrok naar Milaan en maakte weer een tegendraadse keuze.

Hij werd in Milaan voetballer van het jaar. Voor het eerst sinds Cruijff weer een Nederlander. Hij droeg zijn prijs op aan Nelson Mandela, voetbal en politiek? Hij bedankte voor de eer vlak voor het WK in de USA, waar hij volgens mij kans maakte om de bokaal als aanvoerder boven zijn hoofd te houden. Hij ging weg bij AC Milan en ging naar Sampdoria om later bij Milan terug te keren. Hij is aan zijn derde vrouw toe. Alles wat hij doet is tegendraads.
'Waarom moeten we bij de BBC eigenlijk Nederlandse voetbalanalisten hebben?' werd er gevraagd nadat Goeliet zijn actieve carrière had beëindigd en op de BBC de ene tegendraadse analyse na de andere liet horen.
'Die spreken beter Engels dan de Engelse voetballers' antwoordde zijn BBC baas.

Ik volg Goeliet al heel lang. Zelf ben ik een eikelig burgerknulletje en vind het een persoonlijke revolutie dat ik in mijn vrije tijd ben gaan schrijven. Mijn meest tegendraadse keuze was ooit om het loondienstverband vaarwel te zeggen en hetzelfde te gaan doen als wat ik al deed, maar dan voor eigen rekening. Tjonge wat een lef. Ik spiegel me aan mensen als Gullit die in het Casino alles wat ze hebben op het cijfer 17 zetten. Die de held worden als het lukt, maar veel vaker met niks naar huis gaan. Ik zet zelf een klein bedragje op rood of op zwart, 50% winkans, 50% verlies, want ik heb ook nog een gezin, een hypotheek, een bedrijf, verantwoordelijkheden etcetera. Een glaasje champagne? Nee dank u, daar kan mijn maag niet tegen.

Met enige verbazing en toch ook weer niet lees ik dat Goeliet naar Grozny gaat. De Zwarte Tulp zet niet alleen alles wat hij heeft op het spel, hij neemt ook nog een krediet op de rest van zijn leven. Zijn baas wordt een afschuwelijke dictator, zijn club een Tsetjeense middenmotor. Tsetjeens is een taal die lijkt op Russisch, maar dan uitgesproken door iemand met een hap grind in zijn mond. Goeliet, wat doe je nu? Blijf lekker in Amsterdam, vermaak jezelf met Estelle, columpje in een leuke krant of een voetbalanalistenjob en elke maand de rente van je geld natellen, wat is daar mis mee?

Ik droom dat Tsetsjenië over vijf jaar een mooi Democratisch land is geworden met een heerlijke bevolking en een voetbalclub die de Champions League heeft gewonnen, allemaal dankzij Goeliet. Wilt u mij alstublieft niet van een van mijn laatste illusies beroven? Dank u.

Hup Goeliet, Hup Roed Goeliet.

Soms kan de waarheid zo ongeloofwaardig zijn dat je die met gerust hart kunt vertellen.

Vanaf een bepaalde leeftijd ontstaan er als vanzelf gaatjes in de communicatie tussen jou en je kind - we hebben het dan over 10-13 jarigen - , om uit te groeien naar grote communicatiekloven - 13 tot grofweg 21 jaar - en weer te krimpen tot aanvaardbare communicatiemisverstanden - 21 jaar en verder.

'Dan kocht ik kant- en klaarmaaltijden, of patat, of ik ging bij Oma eten' legde ik dit weekend aan mijn dochter (13 jaar) uit. Haar vraag was wat ik at voordat ik haar moeder - die bij ons thuis doorgaans de maaltijden bereidt - leerde kennen. De vraag kwam niet zomaar op, eerder die dag, op weg naar de hockeywedstrijd (uit tegen 't - Gooische) had ik in de auto luid meegeblerd op 'stiekem met je gedanst' van 'Toontje Lager'.
'Pap, jij kan helemaal niet dansen en zeker niet stiekem' had ze me voorgehouden.
'Voordat ik je moeder leerde kennen zat ik elk weekend in de discotheek, op zoek naar een leuk meisje' legde ik haar uit. Soms kan de waarheid zo ongeloofwaardig zijn dat je die met gerust hart kunt vertellen. Ze geloofde me niet.
'Ja, ja' zei ze 'en toen kwam mama in de disco en leefden jullie nog lang en gelukkig zeker'
'Nee' legde ik uit 'want ik wist heel goed dat je de echt leuke meisjes nooit in de discotheek ontmoette'. Zo, deze opvoedkundige tip, waar geen woord van was gelogen, slingerde ik er nog even uit en dochterlief was stil. Ze geloofde me niet en broedde er blijkbaar op door en terwijl we die avond gezamenlijk voor het aanrecht stonden - mijn vrouw lag ziek op bed, vandaar - en ik de veel te kleine lettertjes op de onderkant van de Honig verpakking probeerde te lezen en haar uit probeerde te leggen dat Honig die lettertjes expres zo klein maakt in een complot met Pearle, want beiden zijn grootkapitalistische monopolisten en ik dus geen leesbril hoef, stelde ze haar vraag. Weer antwoordde ik naar waarheid, maar ze geloofde me niet, wilde me niet geloven of dacht dat ik haar in de maling nam.

Hoe dan ook, met mijn dertienjarige schattebout hoef ik de komende acht jaar ff niet meer serieus te communiceren, we begrijpen elkaar niet meer. Ze werd boos.

Met wat oude babyfoto'tjes op schoot nestel ik mij weemoedig op de bank.

ja, ik voel het.

Belachelijk, dit gevoel. Is het echt? Ja, het is echt, het is zelfs oprecht.

Een half uur geleden liep ik met mijn hond naar de hei. In mijn jaszakken zaten plastic opvangzakjes voor de poep, een hondenriem, een fluit, een bal, een tiental hondensnoepjes en een mobiele telefoon die afging waardoor de hondensnoepjes in het zand vielen omdat ik hem uit mijn jaszak trok. Terwijl ik mijn hond wegduwde bij de snoepjes vertelde ik mijn klant dat zijn project mijn niet aflatende attentie had en ik momenteel voor hem onderweg was, wat zeer strict genomen geen leugen was, maar toch zeker een fantasierijke interpretatie van mijn activiteiten op dat moment.

Maar toen, het kon beginnen. Ik liet mijn hond kauwen op een stok, riep los, trok de stok uit zijn bek en verving het door een hondensnoepje, precies zoals ik het las in het boek van Martin Gaus. Hij at zijn snoepje en wilde zich weer wijden aan zijn stok, maar die wierp ik weg. Mijn hond haalde de stok, ik riep 'los' en gaf hem weer een snoepje. Een half uurtje duurde de training en het resultaat was een perfect apporterende hond, die met veel plezier over slootjes sprong en door het bos rende om voor mij stokken terug te brengen.

En nu dit gevoel, ik loop met mijn borst vooruit, mijn hond is inmiddels weer aangelijnd en ik realiseer me dat ik trots ben. Trots, het moet niet gekker worden mensen, we hebben het over een hond! Een SMS van mijn klant: 'krijgen we nog resultaten voor het weekend?' Ik SMS terug. 'terug in je hok jij!'.

Wat is er leuk aan fietsen?

Behalve bloggen, mailtjes naar mijn personeel sturen dat ze door moeten werken, mijn gezin lastig vallen en met de hond wandelen, houd ik me bezig met fietsen. U vraagt zich af waarom en dat doe ik zelf ook. Waarom ga ik op zondagochtend, notenbenen de enige ochtend waarop ik met toestemming van mijn omgeving uit mag slapen, bij 1 graad boven nul op een fiets zitten, vier uur lang door de bagger en de smeltende sneeuw achter mannen aanfietsen die veel harder kunnen om bij drie graden boven nul weer thuis te komen.
'Het lekkerste moment van de fietsochtend is je fiets weer in de garage zetten, die modder van het gezicht afdouchen, de hele zondagmiddag naar de 10 km schaatsen kijken en daar dan een beetje bij in slaap vallen' zei een fietsmaat, toch een ontwikkeld man met vele interesses.
'Dat kan je toch ook doen zonder eerst te fietsen?' hield ik hem voor.
'Jij denkt teveel na' zei hij.

Ik denk dat hij gelijk heeft. Ik fiets gewoon, vind het zwaar maar leuk. Waarom? Geen idee.
Bijgaand een plaatje van de trip van afgelopen zondag. Als je erop klikt zie je nog meer info, waaronder mijn hartslag. Niet schrikken, ik vind het leuk. Echt heel leuk. Echt waar. Echt.

En de Oscar gaat naar ... het testbeeld

Waarom moet alles nuttig zijn? Waar is de tijd gebleven dat een mens nutteloos, onderuitgezakt, beweging- en gedachtenloos onderuit mocht hangen? Politie-agenten zijn te druk om het Boerkaverbod te handhaven, de strooidienst is te druk met de snelwegen om mijn straat schoon te houden en er zijn maar liefst 49 kanalen op mijn TV waar ik uit kan kiezen, maar op geen enkel is het stilstaande testbeeld te zien. Mijn enige ontsnapping uit het eeuwig maar bezig zijn is het wandelen met een hond over de hei. Maar ook daar wordt aan geknabbeld, want dat beest heeft ontdekt dat hij stokjes voor mijn voeten moet leggen, zodat ik ze weggooi en hij er achter aan kan rennen. Ook hij wil bezig zijn, iets nuttigs doen, besmet als hij is door ons mensen. Als zelfs een hond niet meer nutteloos durft te zijn, waar moet dat dan heen in 2011?

Ik pleit voor een uur per dag testbeeld kijken, verplicht voor iedereen, mens en dier. Ik ben ervan overtuigd dat niemand zich dan meer druk maakt over boerka's, gladheid op de weg of andere bijzaken. Als je geen idee hebt wat de hoofdzaak is, is alles bijzaak. En je weet pas wat de hoofdzaak is als je een uur per dag (minimaal) in rust met jezelf doorbrengt. Een testbeeld is daarbij een nuttig hulpmiddel, maar als voor jou het aanschouwen van de wolkenhemel of het groeien van het gras ook werkt, kan dat natuurlijk ook. Misschien is het uur rust per dag dan opeens de hoofdzaak.

Naarstig op zoek.

Op nu.nl lees ik dat mijn club PSV 'naarstig' op zoek is naar geld. Het bericht blijkt overgenomen uit het NRC en is gebaseerd op het allang gepubliceerde jaarverslang van de Philips Sporters. Oud nieuws dus, blijkbaar heeft men in Rotterdam de smaak van het schrijven over voetbalclubs in financiële problemen te pakken en die ervaring zet men nu breed in. Als ik zelf naar de cijfers kijk zie ik geen reden waarom PSV dringend, gehaast, met extra ijver of in een andere betekenis van het woord naarstig op zoek moet naar geld. Ja, als het zo door gaat, dan is de kas ooit leeg, analyseert de NRC heel knap. Als je die redenering doortrekt is elke voetbalclub naarstig op zoek. Sterker nog, elk bedrijf en elk persoon zou dan naarstig op zoek moeten naar geld. De kas van PSV is nog voor een jaar gevuld, terwijl de bank en sponsor Flipse al hebben toegezegd door te willen gaan. Menigeen die nog niet naarstig op zoek is naar geld staat er minder rooskleurig op lijkt me.

Ik ben op het verkeerde been gezet door het woord 'naarstig'. De premier van Pakistan is 'naarstig' op zoek naar bondgenoten om de Taliban uit zijn land te jagen. Daar worden dagelijks mannen koppen kleiner gemaakt en het geweld neemt toe. Ok, dan ben je naarstig op zoek. Kun je, behalve zoeken, ook iets anders 'naarstig' doen? Stel, je krijgt onverwachts bezoek, kun je dan 'naarstig' je huis opruimen? Stel, het is bijna 1 april, kun je dan 'naarstig' je belastingaangifte invullen? Deze twee voorbeelden  klinken mij niet logisch in de oren, maar zijn dat geldige argumenten om het woord 'naarstig' in dit verband als foutief te kwalificeren?

'Naarstig' - je kan er zomaar heel druk mee zijn. De oneindige mogelijkheden van het woord worden niet ten volle benut en dat is jammer. Waar is de Roman, getiteld 'De naarstige man', het café 'De naarstige dorst' of voetbalclub 'de naarstige trappers'?

Story of my life

Hoch-tief, hoch-tief, de benen zo gebogen dat de knieen boven de tenen staan, het bovenlichaam strak en de schouders evenwijdig aan het dal. Ooit haalde ik de zevende plek van een slalomwedstrijd met dertig deelnemers, mijn finest hour in de sportwereld, naast uiteraard het behalen van het kampioenschap met Jongens C3 van de hockeyclub HTCC aan de Oirschotsedijk te Eindhoven. Zoals gebruikelijk ben ik als eerste beneden en sta te wachten tot de rest van mijn gezelschap zich bij mij meldt onderaan de stoeltjeslift. Terwijl ik kijk hoe de rest naar beneden skiet, heb ik tijd om na te denken. Onderwerp van gedachte is de keuze of we nogmaals omhoog gaan met de lift, of dat we, ook leuk, ons melden aan de bar voor een mok warme choco of een glas gluhwein. Nogmaals omhoog levert een heerlijk rustmoment op, met een beetje mazzel zit er niemand naast je en is er stilte, sporadisch afgewisseld door het zachtrollende geluid van je stoeltje over de geoliede kogellagers. Direct naar de bar rennen heeft ook voordelen, niets is zo lekker voor je voeten als het uittrekken van je schoenen na een dag skiën. Ongeveer zoals roken alleen maar lekker is omdat je je ontwenningsverschijnselen opheft als je er weer een opsteekt. Of zoiets, daarvoor verwijs ik naar Allen Carr, die er een heel boek over doet om deze ene gedachte uit te leggen. Op zich knap, een heel boek wijden aan een enkele gedachte. Ik heb dagelijks, pak hem beet, vijftig orginele gedachten, maar nog geen enkel boek op mijn naam staan. Ik zal nu snel moeten beslissen, of nog een keer omhoog, of naar de choco-gluhwein-bar. Lastig dillemma. Misschien moet ik een boek over het maken van keuzes gaan schrijven.
'Hé slome, word eens wakker' wordt er naar me geroepen. 'We gaan nog één keer met de stoeltjeslift en dan naar de bar. We hebben je allang ingehaald'
Ik ski naar ze toe.
'story of my life'  geef ik direct toe.

Oh ja, gelukkig nieuwjaar allemaal!