Bluffen en je kaarten op tafel moeten leggen

Ja, het is bekend, ik ben een fietser. Ik ben tegenwoordig zelfs zo fanatiek dat ik op de dinsdagavonden met enkele andere fanatieke fietsers in een sportzaaltje verzamel om onze spieren te trainen, vandaar woensdags bijna geen blogs meer. Trainen kan namenlijk niet op de fiets, zo vertelde een van de leden van het fietsclubje waar ik lid van ben. Hij is toevallig wel fysiotherapeut en fietst ook nog eens een stuk sneller dan ik, dus hij zal wel weten waarom ik mijn armspieren, buikspieren en mijn quadriceps drie maal drie keer vijftien maal moet aanspannen om sneller te kunnen fietsen. Overigens, quadriceps bestaan niet, die heb ik verzonnen.

Ik ben ook zo fanatiek dat ik een nieuwe fiets moet hebben, lees mijn vorige blog hierover nog maar eens. Wie in 't Gooi woont,  te veel geld en geen fantasie heeft, die gaat naar de Specialized winkel in Bussum. Ik ben daar eenmaal geweest en werd bijna verleid tot de aankoop van een carbon-fully met braindemping, de kleurenbrochure ligt nog bij ons tussen de Cosmo's en een boek met kleurenfoto's over Van Gogh op de salontafel, mocht u interesse hebben. Maar 7.499 Euro voor een stuk carbon, wat kabels en een paar stukjes rubber is mij te gortig, hoewel ik het de verkoper in de winkel, een combinatie van een poeet en een psycholoog,  van harte gunde.

Wat doe je in zo'n geval? Juist, marktplaats. Ik trof er een twee jaar oud geval, spik en span, van een brave Limburger die hem elke keer in de olie zette na het fietsen en er zat geen krasje op. Op 100 euro na waren we het eens, de dag voor mijn retraite in de pyreneeen. 100 lousy euro's zou Beau van Erven Dorens zeggen.
'Ik ben een weekje weg en bel je daarna wel' zei ik tegen de Limburger, in een ultieme poging de onderhandelingen los te trekken.
'Oe niemt doar zieker woel een risico' brabbelde de Limbo. 'As iech hem kan verkoepe, dan verkoep ik hem'
'Verkoep hem gerust' blufte ik 'ik spreek je over een week wel. Mijn familie is origineel Limburgs, dus dat spelletje van jullie dat ken ik wel.'
en zo liet ik mijn a.s. zakenrelatie een weekje in onzekerheid achter, dacht ik. Om die laatste 100 lousy Euro's in mijn zak te kunnen houden, dacht ik.
U raadt het al, zie het plaatje hieronder..... wat een kutsport is het eigenlijk ook.