Leren van de camping - 3

Tien meter voor me spelen de kinderen in het meer. Ze hebben weinig aandacht nodig, liggen op een luchtbedje, zwemmen naar de overkant van het meer en weer terug. A. leest een boek, de nieuwste Nicci French. Anders dan koffie en stilte heeft ze geen behoftes. Een hond hebben we niet, dus ik heb absolute rust.
'Kan ik nog iets voor je doen?' vraag ik volledigheidshalve aan A.
'Nee hoor, het is prima zo' bevestigt ze.

Oftewel, ik ben vrij. Vrij om te doen waar ik ooit dit blog om begonnen ben: schrijver worden. Ik droomde van een ultiem vrij leven, slechts gestoord door een uitgever die af en toe wat schrijfseltjes wil ontvangen, levend van de royalty's die maandelijks op mijn bankrekening gestort zouden worden. Zover is het (nog) niet.

Hoe doen anderen dat? Een succesvol schrijfster is Karen Slaughter. Haar boek 'Verbroken' breekt het ene na het andere verkooprecord. Ik laat me vallen in een campingstoel en ga lezen. Bij mij is dat een proces met een logaritmisch oplopende snelheid. Stel, ik lees de eerste bladzijde in drie minuten en de tweede in twee-en-een-halve minuut, dan neemt de snelheid bij elke verdubbeling van het aantal bladzijden dat ik lees met eenzelfde percentage toe. Ik dwaal af, excuses.

De snelheid komt er niet in bij deze Karen. Ik dwaal voortdurend af. Waarom is dit boek geschreven, gepubliceerd en wordt het verkocht? Vergeef me mijn onprofessionele, korte commentaren, maar hierbij enkele kwalificaties van 'Verbroken': Het is ongeloofwaardig, dom, slecht geschreven, slecht vertaald, totaal niet verassend, oppervlakkig, irritant, kortom een KUTboek. Naar mijn bescheiden mening. Het antwoord op de vraag waarom míjn eigen boek dan niet wordt uitgegeven is dat het dus nog slechter wordt gevonden.

De kinderen blijven zwemmen, A. heeft Nicci French weggelegd en leest in de brochure van de camping.
'De weg rond dit stuwmeer is 30km lang en voert over drie heuveltoppen' vertelt ze me.

Ik pak mijn mountainbike en ga fietsen, moe worden, energie verspillen. Misschien had ik dit blog 'wielrenner worden' moeten noemen. De overeenkomsten tussen deze twee ambities zijn duidelijk.