Een kerstverhaal

'Meneer Cooge, u werkt niet mee. Mag ik u er op wijzen dat het Kerstmis is?'
Ebemichiel Cooge wreef over zijn ongeschoren kin. Kerstochtend was de enige ochtend in het jaar dat hij zijn kin niet schoor. En waarom eigenlijk? Waarom was kerst niet een dag als alle anderen? De mensen slapen uit, geven elkaar cadeau's, eten zich tot boerens vol en zuipen zich lam. Wat ze ook doen, ze zijn economisch niet productief en Cooge heeft geen andere keuze dan zich erbij neer te leggen. Zijn enige daad is dat hij zich niet scheert deze ochtend. Eigenlijk is dus zijn kerstactie dat hij iets niet doet. Het afwezige benadrukt het volgens de verwachting wel aanwezige. Zijn aanwezige baardstoppels zijn de schaduwen van zijn afwezige scheermes. Maar laten we niet te filosofisch worden.

Cooge is bezocht door de geest. Een nacht lang is hij meegevoerd langs het verleden, het heden en de toekomst. Hij heeft de voedselbanken gezien, hij heeft geluisterd naar de klaagzang van de hongerige weeskinderen, hij bezocht het kerstdiner van zijn familie, waar met minachting over hem werd gesproken.
'Kerstmis, meneer Cooge' drong de geest aan 'de bedoeling is dat u nu zo'n beetje tot inkeer zou moeten komen.'
De geest keek op zijn horloge en trommelde ongeduldig met zijn vingers op de leuning van het houten ledikant.
'Ik moet nu weer zo'n beetje wieberen' voegde de geest eraan toe 'dus graag een tranendal inzetten en begin maar vast met uw geld weg te geven'.
'Mijn geld weggeven?' riep Cooge. 'Geen denken aan. Dat hulpje van mij, die Cratchit, die zal ik maandagochtend direct ontslaan. Blijkbaar ben ik een slechte baas en zijn alle andere bazen veel beter voor hun personeel. Ik zal een warme referentie voor hem schrijven en een vervanger aannemen die wel blij is dat hij door mijn salaris niet in het armenhuis zit. En mijn klanten? Betalen zullen ze, godverdomme. Ja ik weet dat het kerst is. Betalen zei ik. Als ze dat niet kunnen gaan ze maar failliet, daar heb ik meer last van dan zijzelf. Ik steun ze al veel te lang. Als je mij mijn geld laat weggeven, dan is volgend jaar kerst iedereen aan de bedelstaf. Ik ben een van de weinigen die de economie draaiende houdt en zijn belasting betaalt. Waarom moet ik meer doen? Ik doe al genoeg, dat stelletle lamlullen moet maar ... uche, uch,chh...'
Cooge verslikte zich en de geest schonk een glaasje water voor hem in.
'Als ik het goed begrijp bent u geheel voor de vrije Economie en vindt u het betuttelend om de armen te helpen en bovendien contraproductief. En als er iemand dankbaarheid verdient, dan zijn het juist de hardvochtige, keiharde zakenmensen?' concludeerde de geest.
'Inderdaad, en de uitkeringen moeten omlaag en het ontslagrecht? Waarom is daarover niks opgenomen in het regeerakkoord? Zachte heelmeesters maken stinkende wonden' aldus Cooge, die het gevoel had dat die opmerking wel pastte in zijn betoog, al wist hij niet precies hoe.
'Tsja, ik zal met mijn superieuren, God, Petrus en de engelen overleggen en dan meld ik me volgend jaar weer. Ik zal wel een negatieve aantekening krijgen tijdens mijn functioneringsgesprek en mijn Persoonlijke Ontwikkelings Plan kan naar de prullenbak' verzuchtte de geest.
'Ze zouden je moeten promoveren' zei Cooge. 'En neem volgend jaar een nieuw scheermes voor me mee. Dit is al het vijfde jaar dat je zonder kado aankomt'.

Ho Ho Ho, merry X-mas!

Personalize funny videos and birthday eCards at JibJab!

Oproep

Wat is de definitie van vriendschap? Mijn poging: vriendschap houdt in dat twee mensen elkaar allereerst goed kennen, elkaar vertrouwen en bij elkaar zichzelf kunnen zijn, de maskers mogen af. Sterker nog, je zet geen masker op, je gedraagt je bij een vriend zoals je gevoel dat ingeeft, wars van conventies of van oordelen over je gedrag. Een wind laten bij een vriend? Ja dat kan, net als een compliment geven dat hij 'een lekkere stinkerd' heeft geproduceerd. Een succesje melden en om een complimentje vragen? Ja, kan ook, maar belangrijker nog, als het minder met je gaat moet je bij een vriend om advies of heel concrete hulp kunnen komen. Vriendschap moet ook expliciet uitgesproken zijn, je moet elkaar ooit als vriend hebben benoemd en dat ook niet meer ter discussie stellen. En ten laatste maar niet onbelangrijkste punt, een vriend laat je niet vallen. Nooit.

Beetje lange definitie, weinig empirisch van opzet, maar ik lees hem nog eens door en ik denk dat ik er wel zo'n beetje ben met deze beschrijving. Valt je op dat van een mininale contactfrequentie in mijn definitie geen sprake is? Al zie je iemand jaren niet, dan nog kan een vriendschap in tact blijven.

Iemand die zelfmoord pleegt is definitief geen vriend meer, maar misschien zelfs nooit geweest. Of jij was geen goede vriend, want je had niet door dat die ander toneelspeelde. Hoe dan ook, de vriendschap was er eigenlijk niet. Of hij was er wel, maar wordt zonder opzegtermijn beeindigd, zonder mogelijkheid tot herkansing. Of klopt mijn definitie niet? Ik kom er niet uit, zeer frustrerend.
Het afgelopen jaar heb ik tweemaal meegemaakt dat iemand die ooit voor 100% in bovenstaande definitie van een vriend viel een einde aan zijn leven maakte. Met 2011 voor de deur hierbij een oproep: ben je een vriend van me volgens welke definitie dan ook, sta je met een strop om je nek en op het punt de keukenstoel onder je weg te trappen? Bel me. Het mag midden in de nacht (niet bij voorkeur) en ik neem je niks kwalijk. Maar ik wil dit volgend jaar niet nog eens meemaken.

Deze oproep klinkt bij nalezen zakelijk maar geloof me, het komt voort uit verdriet, woede, wanhoop en bovenal frustratie. Ik weet dat ik (in beide gevallen) veel minder bedonderd ben dan diegenen die echt dicht om de persoon heen stonden, maar ik wil hier oprecht een, al is het maar klein, steentje bijdragen aan de overtuiging bij iedereen dat ook geestesziekten eindig zijn en dat er licht is als je denkt volledig in het donker te leven. Oproep geldt ook voor vage kennissen, trouwens voor iedereen.

al dat geblog

Als je veel schrijft ben je ijdel. Harry Mulisch was niet ijdel, die was überijdel, elk bestaand woord dat ik zou gebruiken zou onrecht doen aan de hoeveelheid ijdelheid in het karakter van de man. Ik ontdek dat elke kunstenaar ijdel is, van de karikaturentekenaar die op het Rokin in de zomer voor een tientje een kwartiertje met houtskool in de weer is, tot de best betaalde acteurs, schilders en uiteraard schrijvers. Zeker schrijvers, dat zijn de grootste ijdeltuiten. Ik merk dat ik de laatste tijd terugval in de behoefte om elke dag een gedachte te verwoorden op dit blog. Word ik minder ijdel? Of ben ik uitgeluld? Is mijn midlife crisis voorbij? Ga ik weer volledig terug naar de wereld van het snelle geld en de witte wijn lunches?

Begin van dit jaar schreef ik over een dispuutsgenoot die een einde aan zijn leven maakte. Ik kon er pas wat mee nadat ik exact opschreef wat het met me deed en hoe het voelde. Zonder blog vooraf had ik niet naar de begrafenis gekund.
Vrijdag heb ik weer een begrafenis, weer een zelfdoding en weer een oude vriend. Hij was een geniaal mens, ik heb nog nooit iemand gekend die zo belezen en tegelijk zo humoristisch als ongekend adrem was. Die durfde te confronteren, ten koste van alles. Met oud en nieuw liet hij bijna bij zijn kind van 9 een sigaret roken, omdat de daaropvolgende misselijkheid de ultieme leerervaring zou zijn. Ok, ik zei bijna. En we waren dronken.
Gaat dit blog nou over mij, of over hem? Was hij maar wat ijdeler geweest, volgens mij is ijdelheid de redding van je ziel. Wie nog wil scheppen en wie nog wil vermaken, die wil gezien worden door anderen. Die heeft bewijsdrang, is ijdel, pakt door en stopt niet.
Ik las zijn boeken, ik bewonderde hem. Mijn verstand, maar ook mijn hart staan stil. Mijn conclusie: ik zal weer wat vaker bloggen. Adieu Rolph.

Een rapportcijfer

Opeens wordt mij gevraagd het leven een rapportcijfer te geven. Een veel intiemere vraag dan dat kun je iemand niet stellen en degene die er een workshop mee opent en met deze vraag aftrapt om zijn toehoorders een beetje interactief te krijgen zou van mij geen antwoord krijgen. Maar degene die het me vroeg heeft daar wel alle recht toe en ik zal mijn rapportcijfer ook delen met het publiek op mijn blog. Die kennen mij beter kennen dan wie ook.

Welnu, ik splits het cijfer op in onderdelen en kom dan met een eindcijfer.
Allereerst eten en drinken, dat geef ik een tien. Slechts zelden is het bedorven, slechts zelden wordt het zo laat opgedient dat ik te veel honger heb om er echt van te genieten en slechts zelden is het anders dan de dag er voor, iets waar ik een hekel aan heb. Een keer in mijn leven ben ik van eten verandert, het beviel maar matig.
Dan mijn huisgenoten. Die geef ik een acht, geen tien, omdat ze me soms wakker maken of opsluiten en daar ben ik niet van gedient.
Dan andere beesten. Een zes. Maak het gemiddelde een acht.
Ik licht het toe. Eerst gaf ik andere beesten een 10, maar na vandaag is daar een slechte ervaring bijgekomen, kijkt u maar.

En de wereld? Er gebeurde niets met de wereld.

... hierboven: een triceptie met hulpmiddelen, met uitsluitend lineaal en passer is dit 'aantoonbaar' onoplosbaar. Ga niet bedenken hoe wiskundigen weten dat een probleem aantoonbaar niet op te lossen is. Sonde van uw tijd ...

Ik heb bijna een week niet geblogd. Terwijl er genoeg voorvallen zijn voorgevallen, want dan doen voorvallen, ze vallen voor, je kan ze niet opzoeken, dan ga je erop af en dan is het strict genomen geen voorval vind ik. Nee, ze vallen voor: voor je voeten, je wielen of in je hoofd. En wel in de volgende vormen:

- Een buitengewone fietsprestatie: afgelopen zondag had Gooische fietsclub Venga Venga haar openingsmarathon van het All Terain Bike (ATB) seizoen, met een opmerkelijk knappe, zonder doping uitgevoerde opvallend sterke prestatie van deze blogger. Ik had een leuke gedachte over de relatie tussen lichaam en geest kunnen schrijven.
- Een bazinnetje van een makker van onze hond heeft het tijdens de puppycursus steeds over haar partner. Wij zagen al voordat ze een woord had gezegd dat ze een pot was, wat is dat toch voor krampachtig gedoe?Ik had een lans kunnen breken voor meer vrijheid over het uiten van sexuele voorkeuren, waarbij ik de aftrap had gegeven door te bekennen dat ik geil word van de geur van verse sneeuw op een gletsjer of van het geluid van een windloze woestijn.

- Mijn zoon vraagt een ezelsbruggetje om het latijnse woord 'gero'(= dragen) te onthouden. Ik suggereer dat Gero op Giro lijkt en omdat je je Giropas in je portemonnee stopt en je portemonnee in je zak van de spijkerbroek die je 'draagt' is dat makkelijk te onthouden. Hij wijst mijn voorstel af en blijft een kwartier naar een ander ezelsbruggetje zoeken, wat mij weer irrititeert. Ik had een blog over opvoeding en pedagogiek kunnen schrijven.

- Een cassiere bij de Albert Heijn heeft een neuspiercing. Ik had daar wel drie blogs aan kunnen wagen, bijvoorbeeld met de onderzoekssuggestie of er meer zakdoekjes verkocht zouden worden als impulsartikel bij haar kassa.

Maar nee, ik bleef stil. Ben ik getemd? Is de behoefte om te pas en te onpas mijn mening te ventileren verdwenen? Of ben ik er achter dat mijn mening er niet toe doet? Heb ik eindelijk vrede met mijn middelmatige leven en de middelmaat waarmee ik het voer? Ik ben er van overtuigd dat als ik een beroemd schrijver was, of lid van de Quote 500, of juist een schuld had van 100 miljoen bij de bank of als ik met een lineaal en een passer een hoek in drie gelijke delen zou kunnen verdelen (lijkt simpel, maar de geleerden proberen het al sinds Archimedes en het lukt ze maar niet) dan zou men naar me luisteren en hadden er meer protesten geklonken over mijn blogvakantie.

Mijn dilemma: ga ik eerst proberen een geloofwaardig zender te worden, of blijf ik ongevraagd boodschappen de wereld insturen? Gelukkig is het morgen zondag, dat is een dag om te reflecteren, vandaag is het zaterdag, pakjesavond. Gesneden koek zou je zeggen, voor een amateurschrijver en dat klopt. In kleine kring worden mijn gedachten goed ontvangen, mijn moeder vindt mijn stukjes 'erg geestig, zo gelachen weer'. Maat wat heb ik eraan? Wat heeft de wereld eraan? Een week niet geblogd en er gebeurde niets met de wereld.