Meestal ben ik best wel vaak consequent.

'Pap, mag ik wat vragen?' vroeg mijn dochter, altijd al een type van de daad bij het woord. Toen ze een dag oud was hingen we boven haar wieg en zeiden bezorgd tegen elkaar 'wat zal daar van terecht komen?' Ze kon nog maar net lopen of ze liep al van huis weg, want ze ging bij een vriendinnetje wonen, want daar kreeg ze wel twee koekjes. Zo'n kind dus.
'Nee' antwoord ik en ik surf verder op het web. Een bezigheid waarbij ik in het algemeen niet gestoord wil worden.
'Weet je wat een SMS tegenwoordig kost?', vraagt het daadbijhetwoordvoorgalgenradkind.
'Ik zei toch nee' antwoord ik 'Ik weet trouwens niet eens wat het vroeger kostte, laat staan tegenwoordig. Dat komt omdat het me niet interesseert. Ik SMS nooit, vandaar.'
Nu leg ik het toch uit, zo komt er nooit wat van de opvoeding terecht.
'Pap, ik denk dat het tijd word dat we het eens over mijn zakgeld gaan hebben' zegt ze.
'Nee' antwoord ik weer. Waarom ze denkt dat ik na twee keer 'nee' toch antwoord zou geven is mij onduidelijk. Meestal ben ik best wel vaak consequent. En ik pieker er niet over om haar meer geld te geven, we hebben het hier over een kind dat met haar allerlaatste twintig cent naar de speelgoedwinkel gaat, aan de dienstdoende verkoopster vraagt wat ze daar allemaal voor kan krijgen en dan gaat stampvoeten omdat een Barbie buiten bereik is. Zakgeldverhoging? Nevernooitniet.
'Het is belangrijk dat je met je ouders onderhandelt over je zakgeld en wat je ermee doet' krijg ik nu te horen.
'Wie zegt dat?' vraag ik.
'Maxima' zegt het kleine stuk tuig, wetend dat ik een zwak voor onze bijna koningin heb.
'En bovendien', voegt ze eraan toe 'heb ik erg lang gespaard voor een digitale camera en als ik nog één Euro heb, kan ik er eentje kopen.' Ze kijkt me aan, knippert twee keer met haar ogen en tuit haar lippen.
Ik geef toe. Ik vind dat ik het moet belonen als een kind zo spaarzaam is. Ik vouw een Euro in haar hand en tien minuten later is ze terug van de winkel.
'Waar is de camera?' vraag ik.
'Kijk' zegt ze ''Hier istie! Ze laat een tegoedbon zien die ze bij de speelgoedwinkel heeft gekocht.
'Met deze bon kan ik op internet een virtuele digitale camera kopen voor Habbohotel', legt ze uit.
'Wat kost die camera?' vraag ik.
'Eén Euro' zegt ze en ze zet de PC aan.

Ik ben het, voor deze ene keer, wel met Wilders eens. Afschaffen dat koningshuis!