Breaking nieuws: Beatrix kondigt op 30 april 2011 troonsafstand aan.

Het is werkelijk op niets gestoeld, maar ik weet dat Beatrix deze Koninginnedag in Limburg, het land van Geert Wilders, het land waar de moslims niet durven te wonen, het land waar de aspergestekers voor hongerloontjes uitgebuit worden, het land waar de Vla nog uitgesproken wordt zoals het ooit door de allereerste bakker van deze lekkernij is bedoeld en het land waar mijn over(*17)grootvader Laurenty de Cobben clan begon, dat Beatrix daar a.s. zaterdag haar aftreden bekend gaat maken.

Ik ga hierbij niet uit van concrete signalen zoals de vergissing van Maxima tijdens het staatsbezoek in Duitsland waar ze op een vraag die aan de Koningin werd gesteld zelf antwoord gaf. Waar en wanneer zou het volgende staatsbezoek plaats gaan vinden, vroeg een journalist, waarschijnlijk omdat diens vrouw een camping wilde boeken en een beetje rekening met de werkplannen van haar man wilde houden.
'Daar is het nog veel te vroeg voor' antwoordde niet de Koningin, maar Maxima. Ze popelde, de schat. Was ik haar tegengekomen voordat PWA haar schaakte en ik zelf ook vrijgezel was geweest, dan had ik haar het hof gemaakt. U zegt dat ik kansloos zou zijn geweest? Misschien, maar de poging alleen al zou mij genoeg plezier hebben gedaan.

Ik ga ook niet uit van voorkennis. OK, ik interviewde ooit Mark Rutte, het verslag staat nog ergens en zal straks in mijn schokkend goede boek 'verhoog je gunfactor' komen te staan. Mark en ik hadden het over Unilever, marketing, sales en persoonlijke overtuigingskracht. Mogelijke troonsopvolging lieten wij buiten beschouwing, dus voorkennis bezit ik niet.

Ik ga ook niet uit van de toevalligheid dat Beatrix niet meegaat naar het huwelijk van Kate en Willie. Of dat alle prinsesjes nu schoolgaand zijn. Of dat PWA zich steeds koninklijker gedraagt. Of dat er nu een premier zit die van een andere generatie is dan het staatshoofd. Neen.

Ik ga uit van mijn voorgevoel. Ik ben heldervoelend medium. Mocht inderdaad a.s. zaterdag de troonsopvolging aangekondigd worden, dan weet ik het zeker. De datum boven dit blog zal aan duidelijkheid niets te wensen overlaten, ik ben dan comma sum laudium geslaagd voor mijn paragnostentitel. U kunt mij vanaf zaterdag boeken voor € 4.000,= per dagdeel (ex BTW, reis en verblijfskosten) en u verheugen op mijn allernieuwste boek 'Nederland in 2025, voorspellingen van 's-werelds beste paragnost'.

Fijne koniginnedag, maar let op: file die middag op de A-12, vermijd de knooppunten Lunetten en Oudenrijn.

literaire gelaagdheid

Opeens denk ik weer aan die avond in de studio bij de VPRO. Mijn ingezonden korte verhaal werd er becommentarieerd door twee schrijvers, een zure dame en een vriendelijke man met snor. De zure dame verweet mij dat er in het verhaal 'Opa's rijst' te weinig 'literaire gelaagdheid' zat. Ik heb daar een tijdje over nagedacht. Dat is het nadeel van schrijven, als je een gevoel niet precies kunt verwoorden, dan blijf je maar nadenken, formuleren en blijft het in je hoofd zitten. Paradoxaal genoeg is dat ook het voordeel.

Welnu, ik moet eraan denken omdat ik bezig met met het schrijven van een non-fictief boek. Er wordt nu van mij verwacht dat ik mijn gedachten en adviezen zonder enige gelaagdheid overbreng. Voorbeeldje: als ik een advies geef over het beste moment in een verkoopgesprek waarop je om de order kunt vragen - voor veel verkopers een hot item - dan kom ik niet weg met het advies om te wachten tot je het gevoel hebt alsof er een vogel op het punt staat van wegvliegen, de vleugels gespannen, maar nog niet uitgeslagen, de kop al gestrekt om het volgende vergezicht in haar blikveld te vangen. Als je dat beeld in je kop krijgt, vraag dan aan je klant of er zaken gedaan kunnen worden. Nee, dat gaat niet, mijn publiek zou het niet snappen. Ik kan nu beter overgaan tot drie B's, vier P's of 7 S-en ofzo.

Ik weet nu al wat die zure mevrouw gaat zeggen, mocht ze ooit, per vergissing, mijn boek onder ogen krijgen. 'Ik mis wederom de gelaagdheid, dit is een instructieboek, geen roman. De schrijver heeft zich weinig ontwikkeld in die twee jaar.' En nog steeds kan ik haar niet voor haar bek slaan. Jammer.

'verhoog je gunfactor' wordt uitgegeven bij BoomNelissen

Ongeveer twee jaar geleden startte ik dit blog met een paar doelen, waarvan er enkele zijn behaald. Mijn eerste doel was het creeëren van een uitlaatklep voor mijn creatieve invallen. Dit is gelukt. Mijn tweede doel was mezelf te dwingen om de dingen die ik wilde beschrijven ook precies zo te verwoorden dat het overkomt zoals ik wil. Het slijpen van mijn pen zogezegd. Blader nog eens terug en oordeelt u zelf hoe scherp ik ben geweest. Zelf zeg ik: doel half gehaald. Het derde en niet meest onbelangrijke doel was: een boek publiceren. Het manuscript 'de man die zijn bonus terug moest geven' werd, ook na herschrijving, niet geaccepteerd door de laffe literaire uitgevers van Nederland. Ik las het laatst weer eens door en kan niet anders concluderen dan dat een meesterwerk aan Nederland is onthouden. Ik print het uit, laat het in een la liggen en over honderd jaar wordt het herontdekt en als 'recent opgedoken werk' voor miljoenen geveild, inclusief 3D-filmrechten.

De laatste maanden heb ik gewerkt aan het verder werken aan een non-fictief boek, getiteld 'Verhoog je gunfactor', met daarin interviews met o.a. Mark Rutte en Frits Goldschmeding. Bedoeld voor zakenmannen die willen leren hoe je anderen kunt overtuigen door het inzetten van je gunfactor. Rondgestuurd aan uitgevers en al snel werd ik op diverse adressen uitgenodigd. Resultaat is een contract met BoomNelissen en een planning om in Oktober uit te komen.

Ben ik tevreden? Ja, dit is een heel leuk zakelijk project, waarin ik hobby en werk kan combineren en wat een enorme impuls aan mijn recent gestarte trainingsactiviteit gaat geven. De Nobelprijs voor de literatuur ga ik er niet mee winnen, noch zal ik naam maken als artistiek meester. Dat is jammer, ik zal niet de zakenman onder de romantici worden, maar een rol als romanticus onder de zakenlieden spreekt me ook wel aan.

Dat was het, een kort bericht, voor mij een leuk bericht, maar ik hou het kort. Ik heb een deadline. Voor het inleveren van mijn manuscript. Jawel.

Binnenkort een bekendmaking op deze site.

Hoe langer ik dit blog in leven houdt, deste meer dreig ik ongelukkig te zijn met de door mij gekozen titel: 'schrijver worden'. Dat gevoel wordt de laatste weken steeds sterker. Waarom? Binnenkort een bekendmaking op deze site.

Allereerst is er het woord schrijver, deel één van deze titel. Wanneer ben je een schrijver? Is het een beschermde titel? Is er ergens een register waar je, na positieve ballotage, je als schrijver moet inschrijven, vooraleer je deze titel mag dragen? Moet je lid zijn van de vakbond van schrijvers? Of moet ik luisteren naar wijlen Mulisch: 'schrijver worden kan niet, je bent het of je bent het niet'. Maar wanneer ben je het? Ik word gek van deze titel, ben ik dan niet allang gek?

Ik denk veel te moeilijk, anderen hebben hier allang een antwoord op gevonden. Waarom moeilijk doen en iets verzinnen als je het gratis kan jatten uit De Dikke: schrij·ver de; m,v -s 1 iem die zijn gedachten enz. schriftelijk aan het grote publiek bekendmaakt 2 degene die iets heeft geschreven.

Verhip, dat ben ik. Mijn gedachten enz. maak ik al jaren aan het grote publiek bekend. Met name die 'enz.' daar sta ik zelfs bekend om. Fantasieën, dromen, verbazingen, ik deel ze met iedereen. En wat is nou een groot publiek? Twee zussen, een moeder, een oud huisgenoot, de enige echte schrijver die ik ken en een buurman, een hele grote zelfs, reageren regelmatig. En de statistiekteller slaat soms door naar tientallen lezers per dag. Noem dat maar eens klein. Jawel, ik ben het! Een schrijver.

Dan deel twee van de titel, het woord worden. Hier hebben de Neerlandici die De Dikke ontwikkelden enkele pagina's aan gewijd, ik kies voor de volgende betekenis: 2wor·den koppelww; werd, i geworden 1 in een toestand komen: rood ~; dat wordt niks zal mislukken 2 in de toekomst het genoemde beroep uitoefenen: zij wil dokter ~


Aha, het beroep uitoefenen. Daar hebben we alweer een houvastje te pakken. Ik denk dat ik danwel schrijver ben geworden omdat ik mijn gedachten enz. deel, maar aangezien ik er mijn beroep niet van heb gemaakt, ben ik het toch nog niet helemaal. Wanneer is het mijn beroep? Weer volgens van Dale: als het mijn 'ambacht' is. Hmmm, ik bespaar u verder mijn gedachten en de inzichten die ik verder opdoe, al bladerend door De Dikke. Ik kom niet verder dan dat ik een werkloos schrijver ben. Of eigenlijk ben geworden.

Hopenlijk duurt het even

Na mijn vruchtvolle afspraak in het centrum van Amsterdam slenter ik wat over de grachten. Verderop zie ik twee mannen in donkerblauw en donkergrijs, beiden met bruine schoenen. De een koopt een kaartje bij de automaat om achter de ruit van een BMW te plakken, de ander belt alvast aan bij het kantoor waar ze blijkbaar een afspraak hebben, zo sparen ze een kostbare minuut. Ik loop langs het pand, waar ik op een zilverkleurig plakkaat de achternamen van vier heren lees, met daaronder hun gezamenlijke activiteit. 'strategy consulting en change management'.

Ik ben heel blij dat ik daar niet naar binnen hoef. Het gemiddelde Nederlandse bedrijf doet maar wat, verdient geld doordat er in het verleden iemand iets slims bedacht heeft en wil helemaal niet veranderen, met of zonder consultants in BMW's. De vier heren schrijven hun uren, maken ruzie over de verdeling van de buit en hun huiden worden steeds witter, hun BMW's steeds dikker. Zouden de twee mannen die ik naar binnen zag gaan twee van de achternamen zijn? Of zouden het cliënten zijn (maak in deze business nooit de fout om het over 'klanten' te hebben) op zoek naar een nieuwe strategie of een verandering?

Ik zal er nooit achterkomen, want ik ga op een terras zitten, de zon op mijn huid, de wind in mijn haar. Het valt me op dat er heel lang geen serveerster komt, het maakt me niet uit, ik heb de tijd. Ik declareer mijn tijd aan mezelf en de rekening vergeet ik te sturen, bewust.

Al moet ik het niet te gek maken,  ik ben weliswaar schrijver in wording, ook aan mijn tijd komt een eind en dit duurt wel erg lang.
'wat moet u hier?' vraagt een vrouw. De Amsterdamse horecamedewerkers zijn bot, maar dit gaat wel heel ver.
'Een spa-rood en de lunchkaart alstublieft' antwoord ik stoïcijns. Ik doe met haar mee en antwoord net zo Amsterdams. Voor je het weet denkt ze dat ik uit de provincie kom.
'Meneer, u zit in mijn voortuin' antwoordt ze.

Ik loop terug naar mijn auto. Zie ik daar iemand lachen achter het raam bij het kantoor met de vier namen?