Vet leip

Om redenen die hieronder duidelijk worden, wil ik erop wijzen dat onderstaand verhaal fictief is en elke overeenkomst met de werkelijkheid toevallig.

'Die pa van jou is vet leip' zegt de halfinwonende buurjongen, vriendje van onze puberzoon.

Aan de hand is een cijfer voor een vak dat zoonlief niet al te best beheerst en zelfs een struikelvlak richting drie gym dreigt te worden. Waar normaal gesproken na heel hard studeren een zes min behaald wordt, maar vaker een onvoldoende, is er vandaag een acht mee naar huis genomen. Ik ga op onderzoek uit, ik herriner me dat er de dag voor het proefwerk de hele middag virtuele soldaten zijn neergeschoten op de playstation.
'telt drie keer mee pap' zegt meneer en hij drukt het proefwerk met rechtsbovenin een roodgeschreven, duidelijke 8 in mijn hand. Na drie seconden zie ik wat er aan de hand is. De leraar is vergeten de fouten op de achterkant van het proefwerk in zijn puntentelling te betrekken. Lees aub de cursieve tekst hierboven nogmaals, ik wil geen gezeik.

Hoe ik zelf vroeger was vind ik irrelevant, de bedoeling van het menselijk ras is juist dat elke generatie het weer beter doet dan de voorgaande, dat heet vooruitgang. Ik wijs hem erop dat het niet helemaal eerlijk is en onderdruk mijn grijns.
'Ik zal je leraar wel even bellen' zeg ik en ik loop met het proefwerk in mijn hand richting mijn werkkamer. Een halve seconde pauseren de twee heren met het lawaai op de playstation.... natuurlijk ga ik bellen, ik ben toch vet leip?

Ik was, herstel, ik ben.

Toen ik dertien was realiseerde ik me na een gesprek met de hockeytrainer dat ik nooit een groot sportman zou worden. Als ik bereid was drie keer per week te trainen, was hij bereid me als reserve in de B2 van HTCC te plaatsen. Reserve. B2. Ik kon het gevoel dat ik van die opmerking kreeg destijds niet verwoorden, nu zou ik zeggen: ik was op mijn pik getrapt. Ik wist heel goed dat ik liep als Charley Chaplin, dat ik het balgevoel had van een pop uit de poppenkast en het zeldzame talent om daar in het veld te staan waar de hockeybal nooit kwam. Het was het allereerste definitieve afscheid van een toekomst. De weg naar topsport was afgesneden, definitief. Ik heb nog heren Bier gehaald en ooit won ik met mijn studentenhockeyteam een toernooi in Nijmegen en dat was het.

Toen ik zestien was stopte mijn academische carriere. Tot groot verdriet van mijn ouders bleef ik tweemaal zitten op het VWO. Ik was niet dom maar lui, werd mij voorgehouden en dat klopte volledig. Ik lette niet op in de klas, ik droomde en keek naar buiten. Ik droomde van de dingen die gebeurde in het bos naast de school. Ik droomde dat ik rijk en succesvol was en alle meisjes uit de klas verliefd op me zouden worden, speciaal die ene. Maar ik werd met een vier voor Duits naar de Havo gestuurd. Weer een definitief afscheid van een toekomst, danke schön.

Toen ik 40 was stopte mijn zakenloopbaan. Ik had al wat centjes op de bank, en elke ochtend opende ik mijn excel sheet waar de omzet en winst van mijn bedrijf real time in bijgehouden werden. Totdat ik merkte dat er geen verband bestond tussen het cijfertje onderaan de streep en mijn geluk. Toen er vervolgens de ene crisis na de andere losbarstte en ook het cijfertje tegendraadse oprispingen vertoonde, haakte ik af. Weer een toekomst minder.

Toen ik 45 was werd mijn nieuwe toekomst als romancier direct in de kiem gesmoord. 'Er komen hier dagelijks 25 manuscripten binnen, waarom zouden we die van jou uit de stapel halen?' werd mij gevraagd en ik wist geen goed antwoord. Weer een toekomst eruit.

Vandaag werd ik 46. Hoera, feest. En ik ben in goed gezelschap, want Yolanthe Sneijder-Cabau blijkt gisteravond haar verjaardagsfeestje gevierd te hebben. Hoera voor Yolanthe. Ze likte de champagne van haar Botox lippen en stiffte ze snel weer rood, want de pers was aanwezig. Ze genoot van een 'intiem' feestje met Rene Froger en nog wat artiesten die voor haar zongen. Ze maakte niet de indruk dat ze last had van afgesloten wegen.Wat heeft Yo wat ik niet heb? Ze is 26, ik 46 en ze heeft een excel sheetje waar die van mij wel een paar keer inpast. En een man die op zijn dertiende al bij Ajax voetbalde. Maar meer nog dan dat, ze leeft in het heden, het hier en nu. Haar liefje Wes scoorde de avond ervoor de winnende tegen aartsrivaal Inter, haastte zich naar het champagnefeest en morgen met het Nederlands elftal gaat hij weer door, terwijl Yo voor een 'project' een paar dagen in 'EL EE' bivakkeert . Van privéjet naar persconferentie, ze maken niet de indruk stil te staan bij gemiste afslagen. Hoe doen ze dat? Het is om gek van te worden.

Ik neem me voor vanaf nu niet meer in de verleden tijd te schrijven. Ik blog vanaf vandaag alleen nog over het heden en de toekomst, mijn verleden is slechts bagage en mijn taalgebruik pas ik daarop aan. Het heeft geen zin om op de kaart te kijken welke afslagen je gemist hebt, voor je het weet mis je er weer een. Hoera Feest. Ik was, herstel, ben 46.

Aha, juist ja, goh, nou...

'Intuïtieve therapie' is het antwoord van de blonde vrouw, die ik op een receptie vroeg wat voor werk ze doet.
Mijn ervaring is dat je selectief moet zijn op recepties. Je kunt zomaar verzanden in gesprekken die er niet toe doen, terwijl interessantere gesprekspartners voorbijlopen. Vraag dus nooit zomaar door, tenzij je interesse gewekt is. Mijn interesse was gewekt door de vrouw. Zou intuïtieve therapie wat voor mij zijn?
'Wat is dat, intuïtieve therapie?' vraag ik.
'Nou' zegt ze. 'Dat is een goede vraag'
'Dank je' zeg ik 'ik stel alleen goede vragen, de foute vragen komen als je straks dronken bent en mijn vrouw uit zicht is'
'Intuïtieve therapie' vertelt ze onverstoorbaar 'heeft met energie te maken. Het gaat erom dat ik als therapeut een verbintenis met jou aanga en een therapie aanbiedt op basis van mijn intuïtieve kracht. Wat ik voor je verzorg wordt meer door jou, je energie en je barrières gedreven dan door mijn therapeutische kwaliteiten. En het hoeft niet altijd met energie te maken te hebben, het kan ook door kleuren, of door hele andere dingen opgeroepen worden'
'Aha' zeg ik en ik ben even stil. Zou intuïtieve therapie mijn met enige regelmaat opduikende zingevingsvraagstukken beantwoorden? Zouden mijn besef van het zinloze van het bestaan aan de ene kant en mijn geldingsdrang anderzijds met elkaar in evenwicht komen? Zou ik er leren hoe je doorzettingsvermogen en relativeringsvermogen kunt mengen?
'Juist ja. Goh, nou ... ' stamel ik.
Er valt me even geen vervolgvraag te binnen, maar dat stoort haar niet. Intuïtief voelt ze blijkbaar aan dat ik nog wel meer wil weten.
'Veel van mijn cliënten zijn uitbehandeld in de reguliere zorg. Maar ik coach ook hoge mensen uit het bedrijfsleven. En groepssessies waarbij mensen uit hun dagelijkse rolpatronen stappen vind ik ook heel inspirerend. Wist jij bijvoorbeeld dat veel oervolkeren communiceren door elkaars slapen te betasten en dan gevoelsklanken uit hun kelen op laten komen?'
'Nee, die aflevering van National Geographic Channel heb ik denk ik gemist' antwoord ik.
'En wat doe jij' vraagt ze.
'Goede vraag' zeg ik 'Ik fiets. En ik schrijf. En ik zit op een kantoor. En ik realiseer me dat wat ik doe geen ene fuck voorstelt als je het in de grootheid van het heelal en de oneindigheid van de tijd plaatst'
'Je zou eens op intuïtieve therapie moeten' zei ze.'Ik voel enorme barrieres in je groene energie. Maar ik zeg er eerlijk bij dat we nog niet gedekt worden door je verzekering'

'Sorry' zeg ik 'te druk. 'Mijn trainingsschema voor de fiets. En mijn werk enzo. Maar leuk je gesproken te hebben'
Dan pakt ze met twee handen mijn slapen, doet haar ogen dicht en er komt een geluid uit haar keel dat aan het gehuil van een verdwaalde wolf doet denken. Van schrik laat ik een boer.

Een Oma'tje met grijze lokken en een Opa met een pet op.

Ze fietsen nu nog steeds vijftig meter voor me. Het is toch godverdekolerekloten niet te fucking geloven hoe langzaam ze dichterbij komen. Vanaf deze afstand zie ik zelfs dat ze met elkaar aan het kletsen zijn. Een Oma'tje met grijze lokken en een Opa met een pet op. Ik zit al drie minuten achter ze te stoempen op mijn dure fully suspended All Terrain Bike.

Ik kwam ze in het zicht nadat ik een half uur door het bos gegaan was, drie keer de Bosberg op was geklommen (goed voor de kuitspieren, die vergeten veel wielrenners te trainen, maar ik niet) en toen brak de zon door, dus een rondje Loosdrecht ingepland. Lekker over de dijk, in de zon, het riet, het water, het is mijn ochtend, wie maakt me wat. Eigenlijk ben ik Lance Armstrong, maar dat weet verder niemand.

En dan, de hoek om vanaf vliegveld Hilversum, een rood jack en een zwart jack, twee oudjes. Ze hebben een aardig tempo. De wind is recht op de kop, maar daar lijken zij geen last van te hebben. Of heb ik mezelf op de Bosberg opgeblazen? Of heb ik gisteren - we waren naar Lenette van Dongen in de Flint, recentie volgt, als ik tijd heb, eerst die van het boek van Kluun nog, waarom zit er maar 24 uur in een dag? Dat stomme fietsen koste me teveel tijd, ik weet het - een biertje teveel gedronken en had ik teruglopend geen sigaretje moeten bietsen? Feit: twee oude van dagen fietsen mij er bijna uit. Zouden het voormalige wielerkampioenen zijn die nog dagelijks trainen? Dat ik dadelijk als ik ze inhaal en even omkijk in het gelaat van Joop Zoetemelk staar?

Ik vrees dat ik een ernstige ziekte onder de leden heb. Kanker, Aids of allebei, dit slaat werkelijk nergens op. Mijn hartslag stijgt, mijn benen verzuren en mijn longen staan op springen, als ik ze eindelijk inhaal. Zijn ze aan het zingen? Het moet niet gekker worden. Nee, ze zingen niet, als ik ze inhaal zijn ze nog steeds met elkaar aan het kletsen. Maar wat is dat dan voor gezoem?

Ik kijk naar hun fietsen en dan zie ik het. Hulpmotoren, behoorlijk grote zelfs. Hun achterassen draaien op motorkracht en ze trappen bij voor de show. Je reinste competitievervalsing, ga terug naar je bejaardentehuis en laat het fietsen aan mij over ja!