Jo Cals was een verschrompeld mannetje die een paar ellendige maanden heeft gehad voor zijn dood.

Dan Tulleken. Volgens mij moet niet hem, maar de arts die toch doorpraatte nadat Jannetje Koelewijn zei dat ze het allemaal in de krant ging zetten, een gang naar het medisch tuchtcollege aangeboden worden. Dus daarvoor pleit ik de ijdele professor vrij. Maar wat hij tijdens zijn onsamenhangende, interessantdoenerige betoog in een soort bijzin verklapte was dat er een oud premier een paar afschuwelijke maanden heeft beleefd omdat een professor - en niet een veel geroutineerdere 'tweede echelon' arts - hem zijn doodvonnis meedeelde. Ik dacht het ging over Joop. Ik ben net zo interessant als Tulleken, want ik ken net als Tulleken heel veel mensen. De moeder van Mabel geeft les aan mijn kinderen en met de zoon van Joop heb ik wel eens zaken gedaan. Die zou beiden het optreden van Tulleken op tv vast niet leuk vinden dacht ik. Ik heb het vanmorgen teruggeluisterd op de site van Pauw en Witteman:

'Ik kan me nog herrineren, ik was nog assistent en een oud premier werd opgenomen. Die bleek ineens een heel ernstige aandoening te hebben en toen heeft de hoogste neurochirurg precies vertelt hoe lang hij nog te leven had, wat we eigenlijk altijd veel genuanceerder doen, maar deze man verdiende dat. Ik kwam terug, er lag een verschrompeld mannetje in bed die daar een paar ellendige maanden heeft gehad.'
Ik had gedacht dat de media hier wel bol van zouden staan, maar dat valt mee. 'De doodsangsten van een oud premier, vertelt door een insider' lijkt me een uitstekend kijkcijfer- of oplageverhogende titel. Of nog beter, vertel erbij wie het was, zo moeilijk kan dat niet zijn. Zie de titel van dit blog.

Hoe moeilijk is het om journalist te zijn? Een half uurtje surfen naar oud premiers en het blijkt Jo Cals te zijn. Die stierf in Den Haag ten tijde van de opleiding aldaar van Prof. Tulleken.

Mijn vader, mijn moeder en twee broers zijn arts. Alle vrienden en bekenden van mijn ouders en van mijn broers zijn ook arts. Denk dus niet dat ik het 'entre nous' sfeertje waarin Jannetje Koelewijn terecht kwam niet snap. Mijn familie bespreekt aan tafel, meestal pas gestopt door mijn vraag om het eindelijk eens ergens anders over te hebben, medische dossiers van alle patienten die ze uit hun hoofd kennen en dat zijn er heel wat.

Ik ken ook het spelletje 'ontleden van een medisch persbericht' als er eens een BN-er is gaan hemelen of dit dreigt te gaan doen. 'die is vanavond nog dood' riep mijn vader, toen er iets bekend werd gemaakt over de medische toestand van een stokoude Paus. Vraag me niet meer naar medische details, maar het klopte wel. Mijn vader was er erg goed in, mijn moeder beter en mijn broers het beste. Maar naar buiten treden met de mededeling over een voetballer van PSV of een andere Eindhovense notabel, hoewel de kranten en de man zelf in alle kranten erover spraken? Nee, nooit & never, zelfs niet in familiekring. Mijn vrouw motiveert SOA patienten in het ziekenhuis waar Tulleken werkte om hun contactenkring in te lichten. Op overtreding van haar beroepsgeheim staat, terecht, ontslag. En maakt u zich geen zorgen, ik weet helemaal, echt helemaal niets van wie ze daar allemaal tegenkomt.

Mijn vader, specialist van de hele oude stempel, was zo paniekerig over zijn beroepsgeheim dat hij in codetermen ging praten en twee deuren dichthield tussen hem en mij als hij telefonisch een dossier met een collega doornam. Hij zou zich in zijn graf omdraaien als hij gisteren naar P&W had gekeken. 

Erg onsmakelijk, zal ook de familie Cals vinden, maar daar ken ik niemand van.