Alleen op de wereld

Ik vraag mijn compaan Pieter hoe dat zit met die managementboeken. Ploeter ik me voor niks een slag in de rondte? Stel ik maak een reken, of erger nog, een denkfout, kan ik me dan niet meer op straat vertonen, lachen mijn klanten me uit en wacht mij het faillisement?
'Niet zo dramatisch' zegt hij 'Managementboeken worden allereerst bijna niet gelezen. Een groot deel is een relatiegeschenk, een groot deel wordt aangeschaft bij een training of cursus en slechts een klein deel wordt gelezen. Wat je schrijft maakt dus niet zo gek veel uit'.

Boem. Ik sta terug op aarde. De lust mij voor de derde keer te storten op het hoofdstuk 'telefonische acquisitie en bezwaren wegnemen bij klanten' vergaat mij een beetje.

Ben ik de enige die boeken heeft en ze ook echt leest? Vanmiddag beval ik mijn middelste dochter - tot heden de enige die nog een beetje besmet is met het familieleesvirus - 'Alleen op de wereld' aan van Hector Malot. Schreef die man eigenlijk nog meer? Ik surf naar Wikipedia en lees daar dat hij 'Meer dan 70' boeken op zijn naam heeft staan. Is de redacteur van Wikipedia te beroerd om even precies te tellen? Is het exacte aantal niet bekend omdat toen de ISBN nog niet bestond? Of zijn het er eigenlijk 71 en is daar van gemaakt 'Meer dan 70' omdat dat nog veel meer suggereert? Ik sta op het punt de betreffende redacteur van Wiki een mailtje te sturen om hem aan te sporen nauwkeuriger te zijn, maar ik laat het maar even na. Ik heb het druk genoeg, hoofdstuk 2 van 'Verhoog je Gunfactor' - dat al wel gekocht kan worden, klik hier rechts, geen verzendkosten! - moet nog op de schop en hoofdstuk 3 rammelt ook nog.

Helaas viel mijn aanbeveling niet in omgewoelde aarde. Ik had nog een oud exemplaar met een paar wazige plekjes op de pagina's waar Remy uit zijn huis wordt gesleurd, waar het aapje Joli-Coeur sterft en ook waar Vitalis zijn laatste adem uitblaast. Ik heb het vroeger meer dan zes keer gelezen en had enige hoop dat niet alleen het papier, maar ook het verhaal de tand des tijds had doorstaan.

'Saai' riep ze na een half uur, ze legde het weg en ging naar iets bewegends kijken op de I-Pad. Ik raapte het boek op en liet het tussen mijn toetsenbord en de aantekeningen van de redacteur liggen. Ga ik vanmiddag de cases uit mijn boek narekenen of lees ik Hector Malots meesterwerk nog eens door? Ik kies voor het laatste, lees geen mail meer en sluit me op. Helemaal alleen op de wereld.

Koste wat kost.

Vanaf nu is het onvolprezen, sterker nog, helemaal nog niet geprezen, 'Verhoog je Gunfactor' te bestellen bij uitgeverij BoomNelissen te Amsterdam. Voor € 22,50 - inclusief GRATIS e-book- zul je nog voor November een exemplaar in bezit hebben. Twee-en-twintig-vijftig? Voordat je denkt dat ik een vuile afzetter ben - wat wel klopt maar dat kun je op basis van deze informatie niet weten - van de eerste exemplaren ontvang ik ongeveer een Euro, beetje afhankelijk van hoe je rekent en aan welk verkoopkanaal de lezer de voorkeur heeft gegeven. De komende maanden ga ik, samen met een redactrice, een en ander herschikken, herschrijven en opleuken, de marketing en verkoop voorbereiden en de bestsellerlijst van managementboek.nl aan mijn favoriete webpagina's toevoegen. De oplettende lezer heeft gezien dat op dit blog rechtsboven al een plaatje met daaraan gekoppeld een winkelwagentje is geïnstalleerd. De kassa is gesmeerd, betalen mag ook per acceptgiro.

Een nog beter oplettende lezer (heb ik die?) heeft misschien gezien dat de ondertitel van dit blog ook is veranderd. Er staat nu:  'Op deze site schrijf ik over mijn persoonlijke belevenissen op weg naar mijn ultieme droom: een Roman uitbrengen. Je helpt me door te reageren en feedback te geven! --- Michiel Cobben ---'.


Het uitbrengen van een Roman is mijn ultieme droom en die is niet verdwenen nu ik in de vorm van een boek een heel dik visitekaartje kan uitdelen aan mijn klanten. Het uitbrengen van een managementboek is leuk, heel erg leuk zelfs, maar de echte artiest, de echte vrije geest, degene die daadwerkelijk iets aan het gedachtengoed van zijn lezer toevoegt schrijft een Roman. Een verhaal zoals de schrijver dat alleen kan vertellen, een verhaal dat de lezer voor enkele uren volledig in zijn greep heeft. Dat verhaal wil ik nog steeds vertellen, koste wat kost. En met koste wat kost bedoel ik niet dat ik € 22,50 wil hebben voor mijn verhaal, maar dat ik opnieuw heel veel moeite, energie en tijd ga steken in een nieuw manuscript. Jullie zijn nog niet van me af.

Denk jong, strak en lippenstift en dan weet je wat ik bedoel.

In de aanloop naar de Jan Janssen Classic, door mensen die hem al eens gereden hebben ook wel 'de hel van Wageningen' genoemd, train ik vandaag op cadans. Rondje Loosdrecht, hoog beentempo, hartslag in de anaerobe zone. Of zoiets.
'Je lichaam moet zich instellen op de fluctuerende belastingen van het fietsen' heeft de fysiotherapeut uit mijn wielrenclub me voorgehouden. Geen idee wat hij daarmee bedoelde, maar de professionele blik die hij erbij opzette en de klinisch klinkende woorden gaven me toch vertrouwen in zijn trainingsschema.

Ter hoogte van Scheendijk, na kasteel Nijenrode, maar nog voor Loenen aan de Vecht kruist mijn weg met twee meisjes, dames, jonge vrouwen, de woordkeuze doet er nu niet toe, maar denk jong, strak en lippenstift en dan weet je wat ik bedoel. Ze fietsen langzaam, gaan aan mijn wiel hangen en ik houd ze een paar kilometer uit de wind. Het zijn studenten, de gesprekken gaan over jongens. 'Waar gaat Piet zijn co-schappen lopen? Als het ook AZL is kan ik samen met hem treinen, dat lijkt me wel geil.' - 'Hoe heet die huisgenoot van Boudewijn, die ene met dat brilletje, zou die hem afzetten in bed?' - 'Het was wel gezellig gisteren, maar die vriend van Jan zat de hele tijd naar mijn tieten te kijken. Ik zei toch dat ik dat witte topje niet aan moest doen' -.

Net als meisje 1 aan meisje 2 wil uitleggen waarom het met haar vorige vriendje niet wilde boteren tussen de lakens moeten zij links richting Vreeland en ik rechtdoor terug naar Hilversum. Jammer. Ik had graag ook de rest van het geprek gehoord en met jullie gedeeld. Ik geniet nog na als J., een ander lid van het fietsclubje, me inhaalt.
'wat heb jij een laag tempo' merkt hij op 'zure benen, of een slechte dag?'
'Nee' leg ik uit 'mijn lichaam moet zich instellen. Fluctuerende belastingen enzo'

Het was zo met haar:

Het was even stil. Althans op dit blog.
Gelukkig gebeurde er vandaag weer iets kleins. De telefoon ging. Een buurvrouw.
'He daar, hoe is het?' vroeg ik.
Het was zo met haar: haar jongste dochter zou gaan spelen bij een vriendinnetje en nu had dat vriendinnetje op het laatste moment besloten bij een ander vriendinnetje te gaan spelen, zodat haar dochter alleen thuis zat. Groot verdriet natuurlijk, maar toen de buurvrouw zei dat ze koekjes gingen bakken en haar dochterje de bakplaat in de oven zou mogen schuiven droogden haar tranen, want het is een lief meisje met heus veel vriendinnetjes en het hoort erbij, dat iemand een keertje andere plannetjes maakt. Met haar zoon was ook alles ok, hoewel die te kleine voetbalschoenen aan had gehad, daardoor beide teennagels van beide grote tenen helemaal blauw en pijnlijk waren en er nu al selectietrainingen voor de C1 gespeeld zouden worden, dus die baalde wel, maar hij hoopte dat hij door zijn prestaties van het afgelopen seizoen toch wel door zou gaan naar de C2 op zijn minst en dan maar verder kijken. Prof zat er toch niet in, met zijn genen. En met haar man ging het goed, hoewel zijn nieuwe baas op het werk een onbenul was en dat hij veel te hard moest werken en dat hij waarschijnlijk geen vrij kon krijgen op hun trouwdag, want dan moest hij naar een beurs in Frankfurt, waar hij altijd sliep in een hotel waar de bedden niet op zijn lengte berekend waren, maar dat hij geen toestemming kreeg voor een upgrade want zo goed ging het niet met het bedrijf, want er was een winstwaarschuwing. Zelf was ze tijdelijk gestopt met voorleesmoeder te zijn. Het was toch te gek dat altijd dezelfde moeders dat deden, ze had zelf niet eens een dyslectisch kind en ze wilde nu wel weer eens betaald werk doen, want de jongste ging alweer bijna naar de brugklas en nu moest ze hangen want haar dochter gilde dat het beslag klaar was.
'Waarom belde je eigenlijk?' vroeg ik, me zeer bewust van het gevaar van open vragen bij breedsprakige types zoals de buurvrouw.
'Oh, zegt ze, maar ik moest jou helemaal niet hebben' en ze hing op.

Kijk, dat was nou een kleine gebeurtenis. Daar valt een blog over te schrijven. Bij deze dus. Morgen weer wat klein nieuws.