Recensie 'Schoon genoeg' van Thomas Dekker

Thomas Dekker in tijdperken.

In het begin was er de braniemakende, goedgebekte lefgozer die als Nederlander zelfs tegen de Rabo durfde te schoppen. Ik was zijn fan, want hij won, koos zijn eigen weg en gaf betere interviews dan tien wielrenners bij elkaar. De fietsvaardigheden van Boogerd, de gevatheid van Kneteman, de woordenschat van Ducrot. Wat wilde we nog meer als wielerfan, we verheugden ons op een nieuwe Nederlandse toerwinnaar en wat voor een.

Periode twee was na zijn dopingschandpaal. Ik was teleurgesteld, maar ook benieuwd naar zijn verhaal. Ik veroordeelde hem niet, zou ik dat doen dan zou ik alle wielerhelden uit het verleden ook verloochenen. Ik vond het wel dom, maar het gaf hem ook een persoonlijker, echter gezicht. Althans dat hoopte ik, want uit zijn spaarzame interviews en al helemaal uit de documentaire 'Niemand kent mij' kwam het beeld naar voren van een verwende, egocentrische bralaap. Hij viel van mijn voetstuk.

Periode drie begon gisteravond. Ik las 'Schoon genoeg', een boek over zijn leven tot heden. Ik was onder de indruk. De man die in 'Niemand kent mij' geen seconde boeit en niet dieper gaat dan een regenplas op een snelweg blijkt een begenadigd schrijver en weet zelfs eindeloze wieleruitslagen uit zijn jeugd op spanning te zetten. Het leest lekker weg en je realiseert je meer en meer dat Dekker van een extraverte branieschopper, tot een bedachtzame intellectueel is ontwikkeld, die zonder wrok en eerlijk op weet te schrijven wat hem is overkomen. En dat zonder HAVO diploma! Hij heeft bovendien een heerlijke stijl, wat vind je van deze zin: ‘Ik was drieëntwintig en tastte, verscheurd tussen de drang om te presteren en het steeds zwakkere stemmetje van mijn geweten, naar een moreel kompas en vond het niet’ Ik zeg afschaffen die HAVO, dat heeft geen mens meer nodig. Dekker – Dèkkèrrr op zijn Italiaans – was terug. In het peloton en in mijn rijtje met wielerhelden.

Periode vier begon vanmorgen. Zoekend naar een plek in de kast om het boek op te bergen – ik ben aan de e-reader, maar koop nog steeds boeken – viel het boek open en las ik het volgende: Tekstbezorging – Erwin Krijgsman. Tekstbezorging, dat was iets nieuws. Ik googlede en wikipediade erop los en lees dat er bijvoorbeeld een tekstbezorger aan het werk is geweest om ‘Van den vos Reynaarde’ uit verschillende middeleeuwse bronnen in een handzaam boekje te persen, de term tekstbezorging wordt verder nergens gebruikt. Een synoniem is 'editeur' waarover Wiki weet te melden: ‘Gewoonlijk wordt op de titelpagina aangegeven welke de werkzaamheden van de editeur zijn geweest’. Niet dus. En dan krijg ik een vermoeden. Zittend in zijn Porsche, hangend aan de bar en slapend in zijn appartement heeft Dekker wat zitten lullen en Krijgsman heeft een bandje mee laten lopen en er zijn boek van gemaakt. Het verhaal van Krijgsman en hoe die zou willen dat Dekker het bedoelde. Wat een tegenvaller. Het is weer uit tussen Dekker en mij. Eerst de tour winnen (2014?) en dan praten we verder. Tenzij hij mij mailt, me een interview gunt en mij als personal coach aanneemt. Ik ben benieuwd.

Tekst: Michiel Cobben
Tekstbezorging: Ook Michiel Cobben