Ooggetuigeverslag van 'de hel van Wageningen'.

De JJ Classic. De eerste 200 meter, laten we zeggen vanaf de vertrekhal tot na de eerste bocht, liep het parcours van de 150 kilometer - die overigens door mij en mijn medefietsers gepeild gemiddeld op 156 kilometer uitkwam - vlak. Vervolgens ging het ofwel bergop, ofwel bergaf. Nergens, ik herhaal, nergens was er ook maar een enkele mogelijkheid om je waterpas te ijken. Niet dat ik daar enige behoefte aan had, maar een klein momentje van herstel was mij meer dan welkom geweest. Hoe zou zoiets gaan? Ik stel me voor dat die meneer die de routes uitzet begint met een kaart en er dan drie keer de Posbank, twee keer de Muur van Weetikveel in opneemt en vervolgens op de fiets stapt om te gaan proberen. Vervolgens heeft hij overal langs de route de vlakke stukken geschrapt en een bizarre kronkeltocht met 1200 hoogtemeters ontworpen. Je moet maar durven.


Welke idioot gaat die route rijden vraag je je af. Naast enkele duizenden anderen was ik dat, samen met enkele Hilversumse fietsvrienden. De hele route heb ik mij verbaasd dat het mogelijk is om tussen Wageningen, Arnhem en Apeldoorn een fietstraject van 150 km uit te zetten, zonder dat je voor- en achterwiel op dezelfde hoogte rollen. Vlak voor het eindpunt in Wageningen dacht ik dat we over een recht stukje mochten rijden. Mijn benen voelden toen als zure bommen, de powerbar drankjes hadden geen effect meer, de bananen lagen onverteerd in mijn maag en weigerden opgenomen te worden, de waaiertjes die gevormd werden gingen zonder uitzondering te snel voor mij, maar het bordje ‘Wageningen Universiteit en P – 1,5 km’ dat wees in de richting van een mooi breed, keurig horizontaal lopend fietspad zorgde ervoor dat ik mijn laatste reserves aan kon spreken. Het enige wat ik me op dat moment nog kon herrineren van de start van deze tocht, die niet voor niets als bijnaam 'De hel van Wageningen heeft' is dat daar de start- en finishlijn waren getrokken.

Maar nee, het bordje dat de route van de JJ Classic aanwees stuurde ons niet over dit mooie pad, maar linksaf omhoog, omlaag, omhoog en weer omlaag om ons zes kilometer verder bij de Universiteit af te leveren. De laatste 200 meter waren weer vlak, dat dan weer wel. Ik liep naar binnen om mijn bestelde shirt op te halen en mijn kaart af te stempelen en vroeg aan de dienstdoende juffrouw of de meneer die de route uitgezet had nog binnen was.

‘Nee’ zei ze ‘Het leek hem verstandiger om wat eerder naar huis te gaan. Er waren wel meer mensen die hem wilde spreken’
Het biertje zaterdagavond smaakte drie keer lekkerder dan normaal en mijn bed staat waterpas, dus toch een happy end. In het bericht van gisteren de track van deze marteltocht. Je ziet dat mijn gemiddelde tot zes kilometer voor het eind nog heel behoorlijk was.

Bijgaand nog een filmpje dat de meegereisde cameracrew van me maakte.