Nog 4 nachtjes slapen

Nog 4 nachtjes en dan staat de JJ Classis, aka 'De hel van Wageningen' op het programma. JJ staat voor Jan Janssen, de eerste Nederlandse winnaar van de Ronde van Frankrijk en ik begin bang te worden. Een knagend klein bangetje vreet aan mijn knieholtes en houdt me uit mijn slaap.

Wie denkt dat je in Nederland niet tegen bergen omhoog kunt fietsen haalt zijn kennis niet uit ervaring. De Utrechtse heuvelrug, die van Hilversum naar Wageningen loopt, bewijst mij in deze trainingsperiode een paar keer per week dat de pyramide van Austerlitz en de Amerongse Berg toch echt ruim boven zeeniveau liggen. En Soesterberg en Soestduinen hebben ze niet toevallig zo genoemd. Was het daar vlak geweest dan had het wel Soestervlakte geheten. En voor wie cijfers geloofwaardiger vindt dan mijn persoonlijke waarnemingen: tijdens de Jan Janssen classic ga ik met mijn fietsclub Venga Venga 153 kilometer rechtdoor fietsen en maken wij tijdens die rit ongeveer twee keer de Alp d'Huez aan hoogtemeters. Alstublieft.

Afgelopen weekend de laatste gezamenlijke training van 125 kilometer. Het lijkt vreemd, een training van 125 kilometer voor een tocht van 150 kilometer. Dat zit zo: afgelopen pinksterzondag haalden we wel een flinke lengte, maar voor wat betreft hoogtemeters bedwongen we 'slechts' de toppen van Amerongen en de Grebbeberg en een naamloos, doch pittig hellinkje te Rhenen. Dat wordt volgende week echt een stuk wreder.

Ik ben bang. Al na 50 kilometer waren we in Amerongen en moest ik honderd meter voor de top lossen.
'Je moet er vroeg af, Michiel', zei E. Maakt hij zich zorgen? Vindt hij dat ik te weinig heb getraind?
Ik perste mezelf al weken geleden in een strak trainingsschema, ik heb meer kilometers in de benen dan veel medefietsers en toch bungel ik steevast achteraan het peloton.
'Volgende week om half acht bij mij' zegt buurman T., die mij ooit overhaalde lid te worden van de VV's. Terwijl ik de hele pinksterzondagmiddag voor apegapen in een stoel lag bij te komen en geen teruggekeerde heiland mij eruit had kunnen tongen, was T. de heg aan het snoeien, met zijn kinderen aan het spelen en zijn auto aan het wassen. geen teken van vermoeidheid op zijn fitte gelaat. Soms haat ik hem, al zit er geen druppel kwaad bloed in zijn hele lijf.
'Ik zal er zijn' beloof ik met het lood in mijn schoenen.
'Waarom ben je nou bang?' zegt A. 'Je kan toch onderweg afstappen? Of je inschrijven voor een minder verre afstand?'. Vrouwenpraat.
'Daar ben ik nou juist zo bang voor' leg ik uit, maar ze begrijpt me niet. Ik zal mijn verhaal met jullie moeten delen, misschien dat jullie me wel snappen.