'Vanavond nog een laatste stukje fietsen, niet in het rood maar in de anaërobe zone, en dan rust en goed eten. Rust is om te herstellen en om je voor te bereiden. Rust is de beste training', mailt een ervaren fietsmaat en ik word heel blij van binnen.
Mijn allereerste herrineringen aan mijn opvoeding zijn een vader en een moeder (sorry mam) die mij te pas en te onpas aanspoorden tot activiteiten. 'Ruim je kamer op!' of 'Maak je huiswerk!' of gewoon 'Zet die TV uit en doe iets!' Op het moment dat ik die aansporingen kreeg deed ik er niets mee, maar langzaamaan zijn de zaadjes van toen gaan ontkiemen en wortel schieten. Het werden volwassen bomen, mijn hoofd groeide volledig dicht toen ik als volwassen man lange dagen werkte en van de ene activiteit naar de andere snelde. Pas rond mijn 45-e was ik uitgeraasd en viel het blad van de boom, ik hoefde niet meer. Maar de boom bleef staan. Hangen en niksen zie ik nog altijd als zonde.
Maar na de mail van mijn tamgenoot niet meer. Mijn fiets staat gepoetst in de garage, in de koelkast wachten enkele liters sportdrank om in mijn bidon gegoten te worden en in mijn portemonnee zit mijn inschrijvingsbewijs voor de JJ Classic. En tot die tijd? Rust. Toegestane, legitieme en eerlijke rust. Rust is de beste training. Nog 3 nachten heerlijk pitten zonder enige wroeging, zonder stem in mijn hoofd die me ergens toe aanspoort. Leve de JJ Classic.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten