dat lijkt maar zo.

Dit was dus een moment waarop ik het goed kon gebruiken. Vrouw weg, zoon weg en ik ben met  puberdochter en haar jongere zusje op stap. Hun ideale dagprogramma begint en eindigt met het kijken naar schermpjes op TV, laptop of i-pod. Ik wist niks beters te verzinnen dan een fietstocht met pannekoek. Ik won, dankzij mijn onovertroffen overtuigingskracht.
'Pap, ik verveel me' zegt de een. We zijn, na een voor mijn doen veel te korte fietstocht, net gaan zitten en moeten nog bestellen. De ander staart naar buiten.
'Laten we gezellig wat kletsen' stel ik voor.
'Hebben we al gedaan' krijg ik te horen.

In pannekoekenrestaurants zijn de serveersters altijd studentes die tot diep in de nacht stappen en 's-ochtends met hese stem bestellingen opnemen. Ze nadert ons beregezellige tafeltje, neemt het af en kijkt me aan. 'Met zo een zou ik het niet kunnen', denkt ze, denk ik. En dat is dan weer zo'n moment waarop ik het prima kan gebruiken. Een t-shirt met de tekst: 'Ik ben niet saai, dat lijkt maar zo.'