Hopenlijk duurt het even

Na mijn vruchtvolle afspraak in het centrum van Amsterdam slenter ik wat over de grachten. Verderop zie ik twee mannen in donkerblauw en donkergrijs, beiden met bruine schoenen. De een koopt een kaartje bij de automaat om achter de ruit van een BMW te plakken, de ander belt alvast aan bij het kantoor waar ze blijkbaar een afspraak hebben, zo sparen ze een kostbare minuut. Ik loop langs het pand, waar ik op een zilverkleurig plakkaat de achternamen van vier heren lees, met daaronder hun gezamenlijke activiteit. 'strategy consulting en change management'.

Ik ben heel blij dat ik daar niet naar binnen hoef. Het gemiddelde Nederlandse bedrijf doet maar wat, verdient geld doordat er in het verleden iemand iets slims bedacht heeft en wil helemaal niet veranderen, met of zonder consultants in BMW's. De vier heren schrijven hun uren, maken ruzie over de verdeling van de buit en hun huiden worden steeds witter, hun BMW's steeds dikker. Zouden de twee mannen die ik naar binnen zag gaan twee van de achternamen zijn? Of zouden het cliënten zijn (maak in deze business nooit de fout om het over 'klanten' te hebben) op zoek naar een nieuwe strategie of een verandering?

Ik zal er nooit achterkomen, want ik ga op een terras zitten, de zon op mijn huid, de wind in mijn haar. Het valt me op dat er heel lang geen serveerster komt, het maakt me niet uit, ik heb de tijd. Ik declareer mijn tijd aan mezelf en de rekening vergeet ik te sturen, bewust.

Al moet ik het niet te gek maken,  ik ben weliswaar schrijver in wording, ook aan mijn tijd komt een eind en dit duurt wel erg lang.
'wat moet u hier?' vraagt een vrouw. De Amsterdamse horecamedewerkers zijn bot, maar dit gaat wel heel ver.
'Een spa-rood en de lunchkaart alstublieft' antwoord ik stoïcijns. Ik doe met haar mee en antwoord net zo Amsterdams. Voor je het weet denkt ze dat ik uit de provincie kom.
'Meneer, u zit in mijn voortuin' antwoordt ze.

Ik loop terug naar mijn auto. Zie ik daar iemand lachen achter het raam bij het kantoor met de vier namen?