Apenland

Ameland, we zijn er als gezin nu zo vaak geweest dat het ons al niet meer opvalt dat we het 'Apenland' noemen en dat dat niet de echte naam is. Als je iets maar vaak genoeg bij de verkeerde naam noemt dan wordt dat de echte. Bij de manege, waar onze dochters elk jaar een keer mogen paardrijden, zoonlief vindt het niet interessant, is al jaren KlukKluk, een bruine pony, favoriet. 'KlukKluk is het mooiste paard van Apenland'.

Ik ken het 20 kilometer lange fietspad van de vuurtoren naar Het Oerd op mijn duimpje. Er staat meestal Oostenwind, ideaal. Ook deze week, de terugreis is dan makkelijker dan de heenreis, die eindigt bij Het Oerd, een zeer passende naam voor het verboden woeste duingebied ten Oosten van de laatste strandpaal. Het fietspad eindigt bovenop een duin en bovenop dat duin kun je nog naar een uitzichtpunt doorstijgen, met een plaquette waarop de bezienswaardigheden (Dokkum, Schiermonnikoog en een boortoren) uitgelegd worden. Er is nu alleen maar mist, maar dat maakt niet uit, ik fiets er toch naar toe. De laatste tien meter zijn stijl omhoog, eigenlijk alleen bedoeld voor wandelaars. Waarom die laatste meters met mijn verzuurde benen toch nog doortrappen? Alleen omdat ik me het voorgenomen heb? Ik kan toch ook onder het duin stoppen, daar mijn bidon leegdrinken en dan wind in de rug naar huis? Maar dan had ik ook bij Buren of bij Nes al kunnen omdraaien, dat kan natuurlijk niet? Waarom niet? Ik had ook niet kunnen fietsen en in het hotel kunnen blijven. Ik had ook niet naar Ameland kunnen gaan, ik had van alles niet of wel kunnen doen, wat boeit het?

Terug in het hotel spuit ik mijn fiets af bij het kraantje achter de keuken van het hotel. Een serveerster komt naar buiten, gelukkig blaast ze haar nicotine niet in mijn richting, mijn longen staan wijd open.
'Lekker gefietst?' vraagt ze. Gezien de stompzinnigheid van haar vraag vermoed ik dat ze het ware antwoord niet aankan, dus mummel ik iets bevestigends.
'Lekker he, het gevoel dat je wat gedaan hebt' voegt ze er aan toe en ze neemt een lange teug van haar stinkstok.
'Ik heb het erg koud, mijn vingers zijn bevroren, ik krijg mijn rits niet open en mijn pikkie is gekrompen tot maatje pink. Zou jij hem even willen vasthouden, ik moet namenlijk ontzetten pissen' had ik willen zeggen en als ze dan boos was geworden had ik gezegd: 'Ik bedoel mijn fiets hoor!'. Maar dat zeg ik allemaal niet, ik eindig ons gesprekje met: 'Ja, lekker'.

p.s. heeft er iemand interesse in een leesverslag van de nieuwe Kluun? Bij drie stemmen voor staat het er deze week nog op.

Mijn held

Hij schijnt bij de weinige vrienden die hij heeft af en toe op een matras te mogen crashen, en anders slaapt hij bij zijn moeder in het bejaardentehuis. Hij bezit nog maar één jasje en één stropdas, hij is brodeloos en loopt overdag zielloos op straat, een doktersrecept voor Prozac in zijn grote vuist gekneld. Hij mocht de prinsen van Oranje tutoyeren, was een geziene gast in talkshows en had de mobiele nummers van vele hooggeplaatste mensen onder zijn snelkeuze toetsen, maar hij is het allemaal kwijt.

Hij kon de weelde niet aan. Dolverliefd was hij op zijn prinsesje. De emotie's werden hem even teveel en vlak na de sprookjesachtige huwelijksvoltrekking liet hij zich, een kort momentje, gaan. 'Bek houden' riep hij tegen zijn bruid, net op het moment dat de camera's van RTL Boulevard hem filmden. Eén moment van zwakheid en voor altijd was hij getekend. Vanaf dat moment ging het fout. Er wordt gefluisterd dat de Keunegen zelve het complot tegen hem is begonnen. Bernard kan het niet zijn geweest, die kon er wel om lachen. Maar misschien was het Claus, of Pieter of PWA die ermee begonnen is. Zijn telefoon werd getapt, zijn zakenvrienden ingeseind dat ze bij hem weg moesten blijven en zijn e-mail gehackt. Arme, arme Edwin de Roy van Zuidewijn, hij was geen partij voor ze. Eerst vocht hij nog terug, maar nadat zijn vrouw hem onder grote druk van zijn schoonfamilie verliet, zijn geld op was aan advocatenrekeningen en zijn vrienden zich van hem hadden afgekeerd ging het snel bergafwaarts en moest hij, noodgedwongen, de strijd staken.

U zegt dat Edwin een grove, idiote Bullebak is die zijn vrouw tot waanzin dreef? Die sowieso gedoemd was te mislukken? Die met iedereen ruzie maakte, regardless? Dat hij en zijn ex paranoïde waren en in complottheorieën geloofden? En hoe weet u dat zo zeker? Stel, er was wel een complot?

Vandaag werd bekend dat Edwin in een ander onderzoek onderwerp van studie is geweest van de blauwe petten, uitroepteken. Terwijl voormalig MP Balkenende zei dat hij van niks wist, twee uitroeptekens. Heeft u daarvan terug, uitroepteken, vraagteken.

Edwin is murw, hij zegt dat hij nu eerst de rest van het onderzoek afwacht. Edwin, wachten wij af? Zijn wij niet strijdbaar meer? Edwin?

Edwin, je bent mijn held, jarenlang vocht jij tot er niets meer van je over was. Ik zal mijn advocaat vragen jou bij te staan en je mag in de logeerkamer wonen. Kan je gelijk onze hond verzorgen, dan kan het co-ouderschap met de hond van Margarita opgezegd. Edwin, wat ben je toch verkeerd begrepen al die tijd.

De Meteropnemer (deel 3)

'Nee'
'....'
'Nee'
'.....'
'Alweer nee. Het begint eentonig te worden, vindt u ook niet?'
'....'
'Nou vooruit dan. Misschien als u uw voeten veegt, rubberen handschoenen over uw vieze vingertjes aantrekt, mij complimenteert met mijn mooie inrichting, mijn kinderen een knipoogje geeft, de hond aan uw kruis laat ruiken en bloost als u mijn vrouw ziet, dat u dan, heel even, naar de meter mag kijken en een stand mag noteren.'
'...'
'Nee, echt blozen. Wat u nu doet is uw adem inhouden en bloed naar uw hoofd pompen door uw buikspieren te spannen. Dat telt niet. Ja, dat is al beter. En nu opgehoepeld, mijn huis uit!'
'....'
'Nee, ik zei misschien. Luisteren is niet uw beste eigenschap. Ik heb duidelijk misschien gezegd. Ik zou nu een stapje terug doen als ik u was, anders klapt de voordeur tegen uw hoofd. Goedemiddag.'

Een Afrikaan heeft genoeg te eten, maar teveel tijd.

Wie meer vrije tijd wil, en wie wil dat nou niet, die stuurt zijn vrouw een week weg. Het mooiste zou zijn om haar een week op kookcursus in Toscane te sturen, maar als dat niet lukt, zoals in mijn geval, verleidt haar dan om met een paar vriendinnen een week op een tropisch eiland rond te brengen. De kans dat ze daar nee tegen zegt is klein en je hebt dan een week tijd voor jezelf. Tijd om na te denken, tijd om te luieren, tijd om te doen waar je zin in hebt. Tijd is het enige schaarse dat wij in het Westen bezitten. Ga maar na, een Afrikaan kan honger hebben, maar hij is niet dood, ergo, hij heeft gegeten en gedronken. Hij heeft vandaag bijvoorbeeld een kommetje rijst en een glaasje water op. Dus eten en drinken is niet schaars, het probleem is de tijd. Zou hij elk uur rijst en water krijgen, dan zou hij zelfs overvoed kunnen raken. Hij heeft dus relatief teveel tijd en te weinig te eten, dat is heel wat anders.

Wij hebben in het Westen te weinig tijd en relatief te veel eten, te veel vertier en te veel van alles. Behalve tijd. Als we zouden willen kunnen we de hele dag eten, tv kijken, lezen etc. Dus een week tijd is het meest luxe cadeau dat je iemand, bijvoorbeeld jezelf, kan geven.

Echter, het mislukt, faliekant zelfs. Ik ben bezig met het wassen van kleren, het bereiden van maaltijden, ik ben taxichauffeur richting sportclubjes en ver weg wonende vriendjes en vriendinnetjes.Ik ruim kots op van een hond en verzorg een kind met koorts. Tijd? Als ik het tien uur journaal haal ben ik blij en werken doe ik 's-nachts. Mijn klanten staan toch al nergens meer van te kijken. Als ze van mij een mail krijgen om drie uur 's-nachts dan denken ze dat ik een workaholic ben en hebben ze medelijden met mijn gezin dat zo'n hardwerkende vader heeft. Ik laat ze in die waan.

Maar tijd? Nee, dat kom ik ruim tekort. Ik heb ergens in dit traject een vergissing gemaakt, maar wat? Ik denk dat ik een week naar een tropisch eiland moet.

De Meteropnemer (deel 2)

'U weer?' vroeg ik.
'Ja, ik weer' zei de meteropnemer. 'Misschien dat we vorige keer allebei, ik kijk hier dus ook nadrukkelijk naar mezelf, communicatief een beetje kort door de bocht gingen. Dat we ondanks ons beider goede intenties toch niet tot een actuele, neutraal vastgestelde meteropname zijn gekomen, dat neem ik ook mezelf kwalijk. In mijn laatste evaluatiegesprek ben ik daarmee geconfronteerd en mijn ogen zijn opengegaan. Hoe is onze laatste ontmoeting bij u bezonken?'
'Wie is die meneer die achter u staat?' vroeg ik.
'Dat is mijn coach' zei de meteropnemer. 'Hij observeert alleen maar, hij begeleidt mij communicatief en hij helpt me om als medewerker van het electriciteitsbedrijf in contact te blijven staan met mijn maatschappelijke verantwoordelijkheid.  Trekt u zich van hem maar niets aan hoor'
'Dat zou u ook niet moeten doen' zei ik en met een smak gooide ik de deur dicht.

that's showbizz, baby!

Ik kan me moeilijk verplaatsen in het gegeven dat anno 2011 een acteur bewust zijn homofilie verborgen houdt omdat de wereld open zou liggen voor mannelijke, witte hetero's en homo's minder kansen hebben. En dat die acteur een relatie verzint met zijn lesbische agente, voor wie het imagotechnisch ook beter uitkomt om huisje-boompje-beestje aan de buitenwereld te kunnen laten zien. Misschien actueel in USA, maar volgens mij in Nederland geen thema.

'Misschien voor jou niet' vertelde de vrouw van mijn vriend, met wie ik in de Flint in Amersfoort naar 'That's showbizz, baby' had gekeken.'Maar tante Truus uit Appelscha denkt daar heel anders over.'
'Gelul' antwoordde ik. Dat is altijd een sterk argument. Bovendien, wie kan er weten wat tante Truus uit Appelscha allemaal denkt en voelt, als je al zoveel moeite hebt om je eigen emoties te duiden?
Mijn vriend was het met mij eens, onze vrouwen waren het met ons oneens. Vrouwen zijn slecht in het geven van kritiek, dat is een feit. Mooie avond gehad en kritiek op een detail kunnen ze niet, dat snappen ze niet. Een vrouw denkt dat kritiek op een klein punt afwijzing van het geheel inhoudt.
('Heerlijk schat, lekker hoor, hmmmm echt heerlijk gegeten'.
'Echt waar?'
'Ja echt, jammer dat er weinig saus was, ik vond het zó lekker'
'Oh wat jammer, je had veel te weinig. Sorry hoor, ik ben nou eenmaal geen kokkin, volgende keer gaan we wel uit eten, je vond het echt afschuwelijk weinig he, heb je nog steeds veel honger? Sorry hoor... etc).

Terug naar de voorstelling. Die begon wat vaag. Als na drie minuten een man in onderbroek in bed kruipt bij een andere man voel je iets van plaatsvervangende schaamte, als witte hetero zijnde. En we schaamde ons toch al, want er zaten nog geen 150 man in de zaal.
'Amersfoort is echt een hele leuke stad hoor!' wilde mijn vriend roepen om de acteurs gerust te stellen en omdat hij blijkbaar ook last had van plaatsvervangende schaamte, maar dan voor zijn medestadbewoners. Daar had ik dan weer geen last van, ik kom niet uit Amersfoort en bovendien, wíj waren er toch?

Zo vaag als het begon, zo intrigerend werd de voorstelling. Heb je je over je homofobe pathieën heengezet (elke hetero heeft ze, geef nou maar gewoon toe) en ben je gewend aan de dragende, lange zinnen van de scenarioschrijver dan valt er heel veel te genieten Tien punten voor de vier acteurs, wat een klasse, wat een genot om mensen zo in hun rol te zien opgaan. Vier verknipte personages, een homohoerenjong, zijn zwangere vriendinnetje, de genoemde acteur en zijn lesbische agente/fakevrouw. De acteurs behoren tot de absolute Nederlandse top, huilen en lachen op commando en maken het een feest om naar de voorstelling te kijken. Met Judith van den Berg bovenaan, wat een klasse! Waarom een off-broadway stuk met een Amerikaans, in Nederland volstrekt irrelevant thema aan zo'n topcast koppelen? Zijn er geen goede toneelschrijvers in Nederland of hebben ze mijn telefoonnumer niet ofzo? 06-54363986!

Het verdiende een beter scenario, maar zoals gezegd, daar was niet iedereen het over eens. De mening van tante Truus uit Appelscha kennen we niet, die zat thuis op de bank te zappen. En dat is jammer, voor de acteurs die naar lege stoelen keken, maar vooral ook voor tante Truus zelf. Wie vertelt Nederland dat er meer theater te beleven is dan alleen Musicals van Joop?

De Meteropnemer (deel 1)

'Môge Meneer, de meteropnemer'.
'De meteropnemer?' vraag ik. Ik doe alles per internet, bankzaken, ziektezaken, kinderbijslagzaken, bijzondere zaken en zeker mijn gas-,water- en lichtzaken. Wat doet die man hier, net terwijl ik het koffiezetapparaat aan het ontkalken ben? (Ja, de business is nog steeds slow.)
'Ja meneer, de meteropnemer. Ik kom bij u langs, loop de kelder in, schrijf wat nummers op een briefje, hoef geen koffie, u tekent een formulier en vervolgens ga ik naar de buren en vervolg mijn saaie werk. De meteropnemer, met vier essen en twee erren. De meteropnemer, duss...'
'dus wat?' zeg ik 'ik heb mijn meterstanden doorgegeven via Internet. Een balpen komt hier ook niet in huis, al mijn gezinsleden hebben een eigen laptop, wij doen mee aan een experiment genaamd paperless home, duss...'
'kiekeboe meneer, ik fotografeer uw meters, de App leest het getal en bepaalt uw nutsverbruik, de factuur zit over een minuut in uw mailbox, duss...'
'ik heb geen mail, teveel SPAM, ik communiceer per Twitter, duss...'
'ok, meneer, in dat geval laat ik u gaan. Maar volgend jaar sta ik hier weer, duss...'