Ik was, herstel, ik ben.

Toen ik dertien was realiseerde ik me na een gesprek met de hockeytrainer dat ik nooit een groot sportman zou worden. Als ik bereid was drie keer per week te trainen, was hij bereid me als reserve in de B2 van HTCC te plaatsen. Reserve. B2. Ik kon het gevoel dat ik van die opmerking kreeg destijds niet verwoorden, nu zou ik zeggen: ik was op mijn pik getrapt. Ik wist heel goed dat ik liep als Charley Chaplin, dat ik het balgevoel had van een pop uit de poppenkast en het zeldzame talent om daar in het veld te staan waar de hockeybal nooit kwam. Het was het allereerste definitieve afscheid van een toekomst. De weg naar topsport was afgesneden, definitief. Ik heb nog heren Bier gehaald en ooit won ik met mijn studentenhockeyteam een toernooi in Nijmegen en dat was het.

Toen ik zestien was stopte mijn academische carriere. Tot groot verdriet van mijn ouders bleef ik tweemaal zitten op het VWO. Ik was niet dom maar lui, werd mij voorgehouden en dat klopte volledig. Ik lette niet op in de klas, ik droomde en keek naar buiten. Ik droomde van de dingen die gebeurde in het bos naast de school. Ik droomde dat ik rijk en succesvol was en alle meisjes uit de klas verliefd op me zouden worden, speciaal die ene. Maar ik werd met een vier voor Duits naar de Havo gestuurd. Weer een definitief afscheid van een toekomst, danke schön.

Toen ik 40 was stopte mijn zakenloopbaan. Ik had al wat centjes op de bank, en elke ochtend opende ik mijn excel sheet waar de omzet en winst van mijn bedrijf real time in bijgehouden werden. Totdat ik merkte dat er geen verband bestond tussen het cijfertje onderaan de streep en mijn geluk. Toen er vervolgens de ene crisis na de andere losbarstte en ook het cijfertje tegendraadse oprispingen vertoonde, haakte ik af. Weer een toekomst minder.

Toen ik 45 was werd mijn nieuwe toekomst als romancier direct in de kiem gesmoord. 'Er komen hier dagelijks 25 manuscripten binnen, waarom zouden we die van jou uit de stapel halen?' werd mij gevraagd en ik wist geen goed antwoord. Weer een toekomst eruit.

Vandaag werd ik 46. Hoera, feest. En ik ben in goed gezelschap, want Yolanthe Sneijder-Cabau blijkt gisteravond haar verjaardagsfeestje gevierd te hebben. Hoera voor Yolanthe. Ze likte de champagne van haar Botox lippen en stiffte ze snel weer rood, want de pers was aanwezig. Ze genoot van een 'intiem' feestje met Rene Froger en nog wat artiesten die voor haar zongen. Ze maakte niet de indruk dat ze last had van afgesloten wegen.Wat heeft Yo wat ik niet heb? Ze is 26, ik 46 en ze heeft een excel sheetje waar die van mij wel een paar keer inpast. En een man die op zijn dertiende al bij Ajax voetbalde. Maar meer nog dan dat, ze leeft in het heden, het hier en nu. Haar liefje Wes scoorde de avond ervoor de winnende tegen aartsrivaal Inter, haastte zich naar het champagnefeest en morgen met het Nederlands elftal gaat hij weer door, terwijl Yo voor een 'project' een paar dagen in 'EL EE' bivakkeert . Van privéjet naar persconferentie, ze maken niet de indruk stil te staan bij gemiste afslagen. Hoe doen ze dat? Het is om gek van te worden.

Ik neem me voor vanaf nu niet meer in de verleden tijd te schrijven. Ik blog vanaf vandaag alleen nog over het heden en de toekomst, mijn verleden is slechts bagage en mijn taalgebruik pas ik daarop aan. Het heeft geen zin om op de kaart te kijken welke afslagen je gemist hebt, voor je het weet mis je er weer een. Hoera Feest. Ik was, herstel, ben 46.