Op deze site schrijf ik over mijn persoonlijke belevenissen op weg naar mijn ultieme droom: een Roman uitbrengen.
Je helpt me door te reageren en feedback te geven! --- Michiel Cobben ---
Kent u iemand die in deze tijd wel wat meer zakelijk succes kan gebruiken, leg dan de speciale cadeauverpakking van de dwarsligger 'Verhoog je Gunfactor' voor hem of haar onder de kerstboom. Of het uw geliefde zakelijk succes oplevert hangt ervan af of hij of zij het ook leest (voorwaarde 1), snapt (nr. 2) en toepast (nr. 3). Let op: velen stoppen voor stap 1 al, maar dat geeft niet, aan u kan het dan niet meer liggen, u heeft uw best gedaan! Geven is goed, geven is mooi.
(bestellen op info at degunfactor dot com, € 15,00 plus € 3,00 verzenden
En wat moet je zeggen nadat je op een regenachtige doordeweekse avond in een hotelbar van een provinciestad een glas bier hebt besteld, een schaaltje met nootjes als bonus erbij hebt gekregen en er iemand naast je komt zitten, twee barkrukken verderop? Hij hoort net als ik niet bij één van de twee groepjes, waarvan het eerste bij de haard zit, ik denk collega's en het andere, ik denk ook collega's, zich vermaken bij het dartbord, wat knap is, want ze beschikken over slechts één dartpijltje.
'Tien!' zou ik tegen hem kunnen zeggen, om er daarna aan toe te voegen dat dit de plek is van Gunfactor op de lijst met bestverkopende managementboeken anno nu, maar dat vind ik een vreemde opening. Hij zou mij terecht voor een zonderling aanzien en besluiten het boek dat hij bij zich heeft in zijn hotelkamer uit te lezen. 'Rapsenbach is een gruike kajoet!' zou ik hem kunnen voorhouden, maar om dezelfde reden doe ik ook dat niet.
En zo is de situatie ontstaan dat we niets tegen elkaar zeggen en beiden naar een samenvatting van het debat Obama-Romney kijken. Een tv met bewegend beeld is een onweerstaanbare magneet voor je ogen, een kauwgum voor je geest. De serveerster schenkt mij een tweede glas bier in en hem een rum-cola. Ik zeg af en toe 'Ja' tegen de televisie als ik het met de politiek analyst eens ben, of 'Nou, dat vind ik overdreven' als ik zijn mening niet deel. Van mijn gesprekspartner in spé nog steeds geen woord. Als de darters hun wonderlijke spel met het dartpijltje staken en naar hun kamers gaan wordt het stil in de bar. Ik laat mijn kamersleutel aan het barmeisje zien en teken een rekening af.
'Nou tabé' zeg ik tegen mijn lotgenoot. 'Obama wint toch wel, dit was een laatste stuiptrekking van Romney' zeg ik, veilig en laf, nu toch al duidelijk is dat ons contact oppervlakkig zal blijven.
'Wie bitte?' zegt de man.
Bij de open haard wordt gelachen, er valt een glas om, ik ga naar bed.
De modernste, de meest bekende, de slimste, de best betaalde managementgoeroe anno nu is Simon Sinek. Laten we hem maar dé managementgoeroe van dit moment noemen, bijvoeglijke naamwoorden doen af aan zijn reputatie als goeroe. Hij heeft deze plek met name te danken aan bovenstaand filmpje, waarin hij prettig en toegankelijk over zijn ideeën vertelt.
Zoals zo veel goeroes vertelt hij niets nieuws. Zo is er in Nederland een salesconsultant die beweert dat je pas iets kan verkopen als je aan je klant duidelijk maakt dat jouw product of dienst aan dezelfde ideale wereld bijdraagt als waar de klant naar streeft. Inderdaad, vorige zin is een ultrakorte samenvatting van 'Verhoog je Gunfactor'.
Sinek's zin luidt: 'Zaken doen begint met de waarom vraag.' Die zin is korter, beter en makkelijker te onthouden dan mijn zin maar betekent eigenlijk hetzelfde en ziedaar het verschil tussen een grootheid en een wannabe. Binnenkort komt Sinek naar Nederland en ik aas op een plekje in de zaal. De kunst afkijken, maar ook omdat ik hem de vraag wil stellen: 'Waar eindigt het. Het startpunt is duidelijk, vraag je klanten, je relaties etc naar het waarom. Maar als je dan rijk, gelukkig, beroemd en gezond geworden bent, wat dan? Welke vraag stel je dan?'
Wellicht hoort die vraag niet thuis in de managementliteratuur, maar moet ik eens een tijdje naar een klooster. Wie houdt zolang mijn winkeltje open? Sinek?
Mijn laatste blog verscheen 24 juni, maar heeft aan actualiteit niets ingeboet. Zo lees ik hieronder dat ik 'aan de bak' moet en moet stoppen met dromen. Alsof het vorige week is geschreven.
Een mens is pas gelukkig als zijn karakter en zijn gedrag overeenstemmen, zo schreef ooit een filosoof. Geen idee of die laatste bewering waar is, geen idee welke filosoof dat dan gezegd zou moeten hebben en of het onderwerp 'gelukkig zijn' zich op terrein van de filosofie danwel dat van de psychologie bevind, maar kwa zinsdeel bekt het lekker.
Geen tijd voor het tegenwoordig zo populaire fact checking, aan de bak dus en wel nu. Ik loop het uitzendbureau binnen: onderaan beginnen, nederigheid, nergens te goed voor. Men zoekt een customer service representative, maar ik vrees dat het mij aan de benodigde zakelijke representativiteit ontbreekt. Een meisje met een paardenstaart en een apestrak gebit spreekt mij aan. 'Speciaal voor seniors hebben we een aparte site met instroomjobs' meldt ze. 'Seniors' roep ik en ik zet een stap in haar richting. 'Zet mij maar naakt in je badkamer terwijl je onder de douche staat, dan heb je iets om je handdoek aan op te hangen!'
'Neem me niet kwalijk hoor' zegt ze 'en wat voor carrierepositie zou bij u, sorry bij jouw karakter en talenten passen?'
Ik denk even na, inspecteer de kaartjes in de vitrine en zeg 'Dichter, doe mij maar dichter. Kan dat?'
Eerst was het een kredietcrisis, want het ging om banken die hun geld niet meer terugkregen. Toen werd het een landencrisis, want de kredietwaardigheid van landen leed onder de kredietcrisis. Vervolgens noemden we het de knoflookcrisis, want de Zuideuropeese landen met hun knoflooketende bevolking tok het niet meer en nu is het al de Eurocrisis, want heel Europa wordt ziek en ons gedeelde betaalmiddel is straks het WC papier van de wereld.
Ik heb er maar een woord voor en dat is K-crisis. In plaats van slapend en dromend mijn geld verdienen, flauwe verzinsels op dit blog plaatsen en met onverklaarbare hoogmoed richting literaire uitgeverijen sturen, ben ik aan het werk. Van buiten een zakenman, van binnen een dichter, kan het wranger? En dat allemaal door die crisis, ik noem het een K-crisis.
Een leuk nieuwtje op de zondagochtend: 'Verhoog je Gunfactor' wordt een dwarsligger®.
De dwarsligger® is een compleet boek in een handzaam formaat. Door zijn kleine formaat – 12 bij 8 centimeter – en lichte gewicht – gemiddeld nog geen 145 gram – kun je een dwarsligger® overal en altijd lezen. Dwarsligger® is een initiatief van Jongbloed – drukker en uitgever van hoogwaardige bijbels – en NDC|VBK de uitgevers, marktleider op de algemene boekenmarkt.
Dan Tulleken. Volgens mij moet niet hem, maar de arts die toch doorpraatte nadat Jannetje Koelewijn zei dat ze het allemaal in de krant ging zetten, een gang naar het medisch tuchtcollege aangeboden worden. Dus daarvoor pleit ik de ijdele professor vrij. Maar wat hij tijdens zijn onsamenhangende, interessantdoenerige betoog in een soort bijzin verklapte was dat er een oud premier een paar afschuwelijke maanden heeft beleefd omdat een professor - en niet een veel geroutineerdere 'tweede echelon' arts - hem zijn doodvonnis meedeelde. Ik dacht het ging over Joop. Ik ben net zo interessant als Tulleken, want ik ken net als Tulleken heel veel mensen. De moeder van Mabel geeft les aan mijn kinderen en met de zoon van Joop heb ik wel eens zaken gedaan. Die zou beiden het optreden van Tulleken op tv vast niet leuk vinden dacht ik. Ik heb het vanmorgen teruggeluisterd op de site van Pauw en Witteman:
'Ik kan me nog herrineren, ik was nog assistent en een oud premier werd opgenomen. Die bleek ineens een heel ernstige aandoening te hebben en toen heeft de hoogste neurochirurg precies vertelt hoe lang hij nog te leven had, wat we eigenlijk altijd veel genuanceerder doen, maar deze man verdiende dat. Ik kwam terug, er lag een verschrompeld mannetje in bed die daar een paar ellendige maanden heeft gehad.'
Ik had gedacht dat de media hier wel bol van zouden staan, maar dat valt mee. 'De doodsangsten van een oud premier, vertelt door een insider' lijkt me een uitstekend kijkcijfer- of oplageverhogende titel. Of nog beter, vertel erbij wie het was, zo moeilijk kan dat niet zijn. Zie de titel van dit blog.
Hoe moeilijk is het om journalist te zijn? Een half uurtje surfen naar oud premiers en het blijkt Jo Cals te zijn. Die stierf in Den Haag ten tijde van de opleiding aldaar van Prof. Tulleken.
Mijn vader, mijn moeder en twee broers zijn arts. Alle vrienden en bekenden
van mijn ouders en van mijn broers zijn ook arts. Denk dus niet dat ik het
'entre nous' sfeertje waarin Jannetje Koelewijn terecht kwam niet snap. Mijn
familie bespreekt aan tafel, meestal pas gestopt door mijn vraag om het
eindelijk eens ergens anders over te hebben, medische dossiers van alle
patienten die ze uit hun hoofd kennen en dat zijn er heel wat.
Ik ken ook het spelletje 'ontleden van een medisch persbericht' als er eens
een BN-er is gaan hemelen of dit dreigt te gaan doen. 'die is vanavond nog
dood' riep mijn vader, toen er iets bekend werd gemaakt over de medische
toestand van een stokoude Paus. Vraag me niet meer naar medische details, maar
het klopte wel. Mijn vader was er erg goed in, mijn moeder beter en mijn broers het beste. Maar naar buiten treden met de mededeling over een voetballer van PSV of een andere Eindhovense notabel, hoewel de kranten en de man zelf in alle kranten erover spraken? Nee, nooit & never, zelfs niet in familiekring. Mijn vrouw motiveert SOA patienten in het ziekenhuis waar Tulleken werkte om hun contactenkring in te lichten. Op overtreding van haar beroepsgeheim staat, terecht, ontslag. En maakt u zich geen zorgen, ik weet helemaal, echt helemaal niets van wie ze daar allemaal tegenkomt.
Mijn vader, specialist van de hele oude stempel, was zo
paniekerig over zijn beroepsgeheim dat hij in codetermen ging praten en twee deuren dichthield
tussen hem en mij als hij telefonisch een dossier met een collega doornam. Hij zou zich in zijn graf omdraaien als hij gisteren naar P&W had gekeken.
Erg onsmakelijk, zal ook de familie Cals vinden, maar daar ken ik niemand van.
Schrijverworden.blogspot.com, ik mis je. Het is echt te lang geleden.
Soms word ik midden op de dag opeens wakker, zonder enige aanleiding, zonder dat de wekker ging en dan moet ik weer, dan voel ik het. Zoals ik nog steeds af en toe een sigaretje biets, vooral als ik een biertje opheb, zoals ik nog steeds te veel koekjes in mijn muil stop, vooral als ik me verveel, zo moet ik weer gaan schrijven, vooral op die momenten dat ik in die sleur kom. En dan niet schrijven over werkdingen, nee: 1 - Zitten, 2 - Beginnen 3 - Zien waar we eindigen, want flauwekul komt altijd bovendrijven.
'Waarom schrijft u zo snel?' vroegen ze deze week in een radio interview aan een schrijver (ik ben verdomd vergeten wie het was, wie heeft er meegeluisterd? het was radio 2, dacht ik).
'Omdat ik wil weten hoe het afloopt' antwoordde hij en de interviewer en het driekoppige publiek in de studio kwamen niet meer bij van het lachen.
Maar ik hoorde dat hij bloedserieus was en ik was jaloers. Hij wel en ik niet. Niets is lekkerder dan gaan zitten, de teugels op je gedachten te zetten, de handrem eraf en verzinnen maar. Altijd spannend hoe het afloopt.
Dit was er weer eentje, een blogje. Ik heb het gemist.
